Wybieram szczęście, a Ty?

"Wiele osób spędza całe życie w pogoni za szczęściem, w błędnym przekonaniu, że jest ono luksusowym towarem, który należy znaleźć, a następnie posiąść. Szczęście nie jest czymś, co się pozyskuje lecz czymś czego każdy z nas może na własną rękę i w pełni świadomie doświadczyć, kiedy tylko zechce. Luksusowy dom, ani samochód nie zagwarantują, że będziemy w życiu szczęśliwi i spełnieni. Dlatego tak wielu ludzi okazuje zadowolenie na zewnątrz, podczas gdy w głębi duszy nie są szczęśliwi. I na odwrót – nie brakuje też ludzi szczęśliwych, których życie z pozoru nie ma ze szczęściem nic wspólnego. W jaki sposób człowiek decyduje o tym, czy jest szczęśliwy? To już zależy tylko od nas. Szczęście jest bowiem w zasięgu każdego z nas. Patrząc na to zupełnie obiektywnie, każdy dzień może nam przynieść szczęście, dlaczego więc nie obudzić się z nastawieniem, że taki właśnie będzie ten dzień? Przyswajając sobie taki nawyk, automatycznie stajemy się szczęśliwsi – bez względu na to, co przynosi nam życie. A ponieważ jesteśmy szczęśliwi, stawiamy mu czoło z dużo większą determinacją i skutecznością, niż ktoś kto jest wiecznie sfrustrowany i smutny." /znalezione w sieci: blog. Mama Psycholog/

***

Budzę się rano, dużo za późno, Moje noce przypominają przykrótkie kołdry, które histerycznie próbuję naciągać na głowę bladym świtem.  Za oknem zimno, ponuro, ciemno, jakby to nie wiosna była, ale sam środek najbardziej kapryśnej i nieżyczliwej jesieni. Nie chce się wyłazić z łóżka. Psa na dwór nie wygonisz. To znaczy - wyganiam na "siku" - nie mam wyboru. Wracają z ubłoconymi po pachy łapami. Wrrr. Do czyszczenia 12 psich łap na dzień dobry. W domu - dwóch chorych mężczyzn. Co prawda to tylko mocna grypa, ale każda kobieta wie co to oznacza. Podwójna tragedia i wszechobecna atmosfera przygnębienia i niemocy. Ech... Ale skoro wszędzie piszą, że szczęście jest wyborem, to właśnie desperacko próbuję sobie wmówić, że na przekór wszystkiemu - będzie to szczęśliwy dzień. Nie wydaje mi się to trudne. Pielęgnowanie wdzięczności jest moją drugą naturą. Mam je we krwi. Chyba nie jestem zbyt wymagająca od życia. Poprzestaję na drobiazgach. Skupiam się na szczegółach. Ale to ponoć w nich tkwi sedno sprawy, by nie powiedzieć - diabeł. Od pielęgnowania wdzięczności do odczuwania szczęścia, już tylko malutki kroczek. Właściwie można postawić między tymi pojęciami znak równości. Jedno bez drugiego kuleje. 

Po pierwsze, na pewno nie będę się śpieszyć do pracy. Praca nie zając, nie ucieknie (Zwłaszcza w systemie flexible). A głupiego, robota sama znajdzie. (A przysłowia jak widać, są mądrością narodów) Więc nóżka, za nóżką rozpoczynam swój dzień - środek tygodnia. 

Nie przygotowałam nic na dzisiejszy post, więc będzie takie bla, bla - typowy Niecodziennik Toffinki. Pamiętacie? Niektórzy go uwielbiali: moje opisywanie codzienności Toffinkowym okiem. 

No więc jadę do tej pracy rano, trochę zamulona, a jednak wszystko cieszy mnie jak dziecko. Skoro i tak jestem spóźniona, zatrzymuję się w boulangerie po drodze u śmiesznych pań skośnookich i kupuję słodkie rogale na śniadanie dla mnie i koleżanki. Poprawia mi się humor, jakbym już po tym śniadaniu była. Między jeziorkami na Ixelles, jak codzień pozdrawiam ruchem ręki miedzianą (chyba) statuę - moją niemą koleżankę i widzę kątem oka jak pani concierge z pobliskiego bloku zagania gęsi nad jezioro. Tak. Te pewne siebie, dostojne gęgały czasami opuszczają swoje naturalne środowisko i z ciekawością zapuszczają się dalej w betonową dżunglę miasta. Niezadowolone, nieśpiesznym krokiem, mamrocząc coś pod dziobem wracają gęsiego, jedna za drugą w poprzek jezdni. Poranny, nerwowy, uliczny ruch na kilkadziesiąt sekund staje w miejscu.  Uśmiecham się do siebie! Lubię moją Brukselę na miarę Paryża Amelii Poulain.

Są jeszcze inne powody do radości. Moje małe zwycięstwa nad własnymi słabościami. Co prawda, z Ewą Ch mi nie wyszło, ale wczoraj przerwałam zaczarowany krąg i poszłam na basen. No bo skoro szczęście jest wyborem i postanawiam byc kobietą szczęśliwą, to chciałabym zmieścić się w ubrania z ubiegłego sezonu. Wymiana całej garderoby o większy numer, na pewno szczęścia mi nie przysporzy, a jedynie wydatków. Do wczoraj wmawiałam sobie, ze fajne chłopaki (mój mąż) lubią dziewczyny przy kości, ale  - gdy nie zmieściłam się w sukienkę z ubiegłego sezonu, stanęłam wobec trzeszczącej w szwach prawdy o swojej atrakcyjności.

No więc po pracy potoczyłam się na basen. Nie wiedziałam, że jestem taka zdolna, że nawet na basenie potrafię robić interesy! Spotkałam przypadkiem mego ratownika. Chwilę pogadaliśmy co tam u kogo słychać, nie omieszkałam pochwalić się książką. S. bardzo się ucieszył, że książka jest o Belgii i pyta: " A o mnie też tam wspomniałaś i o nauce pływania?" 

- Nie, ale wspomnę w następnej.

- A masz te książki przy sobie?

- Jasne, zawsze mam kilka egzemplarzy w bagażniku na wszelki wypadek.

- To ja jedną kupię. A zdjęcia w niej są?

- OOO, jeszcze ile! Pełno zdjęć!

S. poskrobał się po głowie:

- Jak są zdjęcia, to ja kupię dwie. 

Trzecią dorzuciłam mu w celach promocyjnych. I pomyślałam, że to chyba prawda jest, że wracamy do czasów społeczeństwa obrazkowego. Chociaż tytułem usprawiedliwienia S. dodam, że polski język jest mu obcy, może więc jedynie sobie obrazki w książce pooglądać. 

***

Przestało padać.

Chłopaki zdrowieją.

Tosiek dzisiaj nic nie zniszczył.

Pojutrze zaczyna się weekend.

Coraz mniej rzeczy i ludzi mnie wkurza.

W sobotę idę na wernisaż.

Omijają nas poważne choroby.

Ktoś bardzo bliski przeżył poważną operację.

Moja część świata może ciągle cieszyć się pokojem.

Pchnęłam dziś ważną sprawę. W kilku innych zaświecił promyk nadziei.

Niedługo święta i jeszcze więcej spotkań autorskich.

Niebawem uściskam moich polskich przyjaciół.

Że znów po północy i będę nieprzytomna w pracy? (Na szczęście w pracy nie odpowiadam za niczyje życie.) Kiedyś się wyśpię. Cała wieczność przede mną!

Jest dobrze. Jest szczęście.