Fabryka kobiecej tożsamości.

Mówią, że samochód jest przedłużeniem męskości. Dla kobiety jej dalszym ciągiem, najlepszą przyjaciółką, niezgłębioną tajemnicą, ostatnią deską ratunku, bastionem kobiecości jest... jej torebka. To nasza psychologiczna broń, obiekt westchnień i zazdrości koleżanek. To demonstracja statusu finansowego lub życiowej filozofii, albo jednego i drugiego. Mała, duża, kopertówka, worek, plecak... Oryginały i podróbki. Każda pani ma ich co najmniej kilka. Królowa Anglii ma ich ponad dwieście. To co w nas budzi wielkie namiętności, również kolekcjonerskie - naszych mężczyzn przyprawia o palpitacje serca, zwłaszcza w sytuacji,  gdy niedbale prosimy: " Kochanie, możesz podać mi telefon? Jest w mojej torebce..." 

Złośliwcy mówią, że do kobiety dzwoni się dwa razy. Raz, by odnalazła telefon w torebce. I drugi raz, by odebrała rozmowę... 

Torebka, to ocean przydatności. Fasada jest dla świata (lubimy się nieraz lekko podlansować), wnętrze - to nasz drugi, intymny dom. Teren prywatny. Obcym wstęp wzbroniony! Znajdziesz tu wszystko w zależności od potrzeb i osobowości jej właścicielki. Od sasa do lasa! W nawigacji po nieprzebranych bezkresach torebkowych wnętrz jesteśmy niezrównane. Facet szybko się pogubi i zamiast wspomnianego telefonu wyciągnie parę rajstop, igłę z nitką, zaległe mandaty sprzed roku (nieopłacone, oczywiście), dyskietki, dwa flakony perfum, proszki na migrenę i nie tylko, nożyczki i mnóstwo innych w jego mniemaniu niepotrzebnych rzeczy... My, w sposób dla nauki niezrozumiały, nielogiczny, szóstym zmysłem, z zamkniętymi oczami odnajdujemy bezbłednie szukany przedmiot. Choć czasami dopiero wtedy, gdy zawartość torebki wysypiemy na stół.

Torebka może podnieść poczucie wartości, można się nią zasłonić, podeprzeć (zwłaszcza, gdy jest to walizka), można nią cisnąć, czy podeptać w napadzie szału, a nawet wytłuc nią po głowie rywalkę... Świetnie się nią kłuje w oczy zawistne koleżanki skutecznie podnosząc im ciśnienie! Im droższa torebka - tym mocniejszy efekt. Zdarza mi się o nich zapominać w miejscach publicznych. Ale dobrzy ludzie biegają za mną by mi wcisnąć moją zgubę. Kiedyś kelner  pewnej restauracji uporczywie gonił za naszym samochodem wymachujac moją własnością. Innym razem dopiero wieczorem zorientowałam się, że nie mam mojej przyjaciółki. Wróciliśmy do miejsca, gdzie w południe jedliśmy obiad. Torebka czekała w nienaruszonym stanie, tam gdzie ją zostawiłam. 

Wiele lat temu stojąc z nosem w witrynie sklepu ze skórzana galanterią na jednej z najpiekniejszych ulic w mieście, marzyłam by mieć choć jedną z takich pachnących, gładkich, skórkowych piękności wystawowych w swojej kolekcji. Dziś, gdy od biedy mogłabym sobie na to pozwolić - nie mam już takiej potrzeby. Wydają mi się o wiele, zupełnie bezsensownie, za drogie. Przestały mi imponować. Nadal podziwiam je jak dzieła sztuki użytkowej, ale już bez pożądania. Swoją kobiecą próżność zaspokajam o wiele tańszym kosztem, w granicach mojej normalności i na miarę mego zdrowego rozsądku. Nie przeszkadza mi to patrzeć z sympatią na posiadaczki torebkowych perełek i ich kolekcjonerską pasję, którą traktują priorytetowo.

Moja torebka powinna być na tyle duża by zmieścić aparat fotograficzny, książkę, notes, kosmetyczkę, telefony, klucze i inne przydatne gadźety.

Zdradź mi proszę, jakie niezbędne przedmioty zawiera twoja torebka?

A jeśli jesteś mężczyzną, jakie emocje budzi w tobie torebka twojej kobiety?