Pokusa nie jedno ma imię.

Jestem grzesznicą. Jawnogrzesznicą. Pewnie za karę trafiłam do tego miejsca czarną rozkoszą płynącego. Czasami zdarzają mi się okresy abstynencji. Czuję się lżejsza, zdrowsza, silniejsza. Ale znów dopada mnie pragnienie, wszelkimi sposobami wodząc na pokuszenie: smakami, delikatnością, zapachem...  I już nie wiem, do raju trafiłam, czy do piekła...

Kiedyś mogłam grzeszyć bezkarnie, dziś muszę być czujna by nie popaść w ruinę. Z trudem odwracam głowę od przedmiotu moich namiętności. I nie chcę się już bronić... Ponownie tracę rozum i coś co ludzie nazywają zdrowym rozsądkiem... Zanurzam się w finezyjnej, wyrafinowanej przyjemności. Nie mogę i nie chcę się dłużej opierać. Znajduję tysiące powodów. Łudzę się, że się uszczęśliwiam. Czuje euforię. Oszukuję siebie, że tylko dziś jeszcze raz dotknę rajskich bram. Jutro zacznę walczyć od nowa. Przyrzekam unikać pokusy. Przegonić demony. Być grzeczną dziewczynką. Zaczynać dzień od twarożka z rzodkiewkami. Ale dopiero jutro... Zawsze jest jakieś jutro... Ono nigdy nie umiera.

www.fly4free.pl

Jej Wysokość: Belgijska Czekolada.
Gdybym miała wszystko o niej napisać, wyszłaby z tego opasła książka, a i tak nie wyczerpałabym tematu. 
W Belgii wiele rzeczy jest troszeczkę na opak. Pierwszym paradoksem dotyczącym grzesznej słodkości, która jest chlubą narodową tego kraju, jest to, że wprowadził ją na belgijski rynek ... Szwajcar. Niejaki Jean Neuhaus, brukselski aptekarz, pokrywał medykamenty czekoladą sprzedając je obok cukierków na kaszel. Była połowa XIX wieku. Lecz to dopiero jego wnuk, noszący to samo imię co dziadek, wynalazł słynne pralinki. Od tego czasu, po dziś dzień Belgia jest światowym imperium pralinek, a Bruksela nazywana "czekoladowym miastem". 
To tylko tu zbudowano najdłuższy czekoladowy pociąg, na poczcie sprzedawano czekoladowe znaczki (Nika pisała o nich tutaj), a a wiotkie kibicie modelek na wybiegach spowite są w kunsztowne suknie z czekolady, ociekając słodyczą. 


malygosc.pl


fakty.interia.pl

Kiedyś rynek starego miasta w Brukseli był zdominowany przez złotników. Ale to dawne czasy. Dziś nie uświadczysz tam złotniczego sklepu. Zostały wyparte przez przemysł cukierniczy. Ale witryny czekoladowych salonów całkowicie przypominają bogactwem i kunsztem - te z artystyczna biżuterią. 

Różnorodność słodkich mark jest tak ogromna, że trudno je zliczyć. Obok nazw ogólnie znanych jak Leonidas, Marcolini, czy wspomniany Neuhaus, istnieją setki małych rodzinnych ateliers, których wyroby konkurują śmiało z czekoladkowymi gigantami. W najbardziej renomowanych cukierniach w mieście, przed świętami, kolejki są długie jak nie przymierzając w Polsce za komuny po papier toaletowy. Ale jak ma nie budzić emocji ciasto pokryte z wielką precyzją siedmioma warstwami czekolady, tak cienkimi, że stanowią jedną delikatnie lejącą się całość lecz tak finezyjnymi, że odróżniasz i smakujesz odzielnie smak i kruchość każdej z nich. To nawet trudno opisać. To tutaj musiało powstać określenie:"poezja smaku". Belgijscy cukiernicy ciągle z nimi eksperymentują. To jedynie w Belgii próbowałam takich wynalazków jak czekoladki z dodatkiem imbiru, guarany, babelutte (rodzaj długiego karmelu aromatyzowanego miodem, pochądzący z Zachodniej Flandrii) połączonego z solą morską, czekoladki z pieprzem i malinami, marakują i bazylią... Wyrafinowanie przepyszne... Po niektóre z nich trzeba jechać aż do Antwerpii lub Brugii, ale warte są każdej ceny i odległości.
Ech, i powiedzcie mi, jak żyć i choć raz nie ulec tej pokusie... No jak?...