"Szacunek jest pewną odmianą stanu świadomości."

Hej, dziś będzie troszkę dłużej niż zazwyczaj, ale przecież nie wystraszę Was dłuższym tekstem. W końcu przychodzi do mnie elita, kwiat cyberprzestrzeni, ludzie, którzy są w stanie przyswoić jednorazowo więcej niż kilkadziesiąt znaków na Twitterze. :)

Ostatnio, w kontekście róznych wydarzeń myślę dużo o granicach szacunku. 

I o tym, do jakiego stopnia możemy kpić z innych światopoglądów... Niby temat przebrzmiały i wszystko już zostało powiedziane, ale wzmożone policyjne warty i zasieki przy głównej siedzibie policji w Brukseli, którędy codziennie przejeżdżam do pracy - upewniają mnie, że jednak nie... Trzeci stopień zagrożenia terroryzmem trwa... 

"Prawdziwemu życiu od początku towarzyszy szacunek. Prawdziwe życie w radości zaczyna się wówczas, gdy w toku naszych codziennych spraw nadajemy właściwą rangę uczuciowi szacunku." 

Nie wiem nawet gdzie przeczytałam te słowa, ale zanotowałam je sobie w telefonie. Zawierają całą moją filozofię życia. Czy wobec tego jestem Charlie? Czy wszystko jest białe lub czarne? Czy ci co nie są z nami, są przeciwko nam?

Czy w imię wolności słowa mogę się zgadzać lub nie zgadzać z Tobą? Czy nie zostanę zlinczowana za to, że idę pod prąd? 

Napisała o tym Róża. Rozpętała się debata...

Napisał o tym Arek. Jeszcze większa dyskusja...

Czy jestem Charlie?...

Trudno jest mi jednoznacznie na to odpowiedzieć. Każdy ma prawo do szacunku. Każdy ma prawo do życia. Źle się stało, że ludzie z redakcji zginęli. Nic nie usprawiedliwia zbrodni. Ale powiem też, że źle się dzieje gdy szydzi się z przekonań innych. Pogwałcone prawo do życia. Zadany gwałt prawu do szacunku... 

W życiu kieruję się czuciem i intuicją. Wobec postępującej islamizacji Europy, nie mogę powiedzieć, że jest mi z islamem po drodze, ale jestem daleka od tego by kpić z przekonań innych ludzi. Arek przekonuje na swoim blogu, że należy odróżnić kpiny z ludzi od kpin z religii. Niezupełnie się z tym zgadzam. Jeśli wyznajemy jakąś religię, jest ona częścią naszej tożsamości, jesteśmy w nią wrośnięci od dziecka, stanowi część naszego kręgosłupu moralnego. Dlatego było mi przykro, gdy w europejskim kraju usuwano z urzędów miejskich choinki, symbol radości i świąt, ponieważ raniły uczucia religijne zatrudnionych tam dwóch Arabek. A co z moimi zranionymi uczuciami? Zdaję sobie sprawę z tego, że gdybym urodziła się pod inną szerokością geograficzną, w innej rodzinie, to niewykluczone, że wyznawałabym zupełnie inną religię. Punkt widzenia zależy od punktu siedzenia?

Dlatego żyj i pozwól żyć innym. Nie kpij, bo któregoś dnia z Ciebie zakpią. Szanuj. Nie zabijaj. I pamiętaj: szydzenie nie ma nic wspólnego z satyrą. Czasami trzeba dużej wrażliwości by nie przekroczyć cienkiej, czerwonej linii. 

Odwieczne dyskusje o wyższości jednej religii nad inną, bądź też negujące istnienie religii jako takich. Fanatyzm kontra wojujący ateizm. Wytykanie sobie wojen w imię Boga: raz jedni myśliwym, a drudzy zwierzyną, lub odwrotnie. Ekstrema. Boję się wszelkich skrajności. 

A gdyby tak... Nie dzielić ludzi według wyznawanych poglądów? A jedynie według podziału na głupich i mądrych, na czułych, spieszących z pomocą i złych, na tych co odczuwają empatię i pozostałych? Najprostszy kodeks etyczny: szanuj, odczuwaj wdzięczność, nie zadawaj bólu. Proste, a zarazem niewykonalne? Spróbuj. Jak to opanujesz, sprawisz, że świat stanie się dużo lepszy. Resztą nie łam sobie głowy. Akademickie dyskusje, z których dla świata nic nie wynika zostaw teoretykom w zaciszu ich gabinetów.