“Zatrzymaj się. To przemijanie ma sens… ma sens…”

Jest moim codziennym koszmarem. Wrogiem numer jeden. Boksuję się z nim od rana do nocy. Użeram się, wydzierając strzępy minut. Biorę go podstępem. Wstaję o świcie, gdy jeszcze nie czuję jego oddechu na plecach. Próbuję mu uciec zanim mnie dopadnie. Oczywiście, większość bitew przegrywam. Cholerny czas! Cóż, jest zaprawiony w bojach. Ma całą wieczność za sobą i przed sobą. A ja, marny robak, zaledwie mikroskopijny jej ułamek. On jest tu gospodarzem – ja przechodniem zaledwie. Na nic moja szarpanina. Gdy padam pokonana po północy, słyszę jego drwiący chichot. Znów poległam! Odgrażam mu się, że jutrzejszy dzień będzie należał do mnie. Zaciskając zęby opracowuję strategię dopisując kolejne pozycje na liście pilnych spraw do załatwienia.

Pewnego dnia, zdumiona pięknem otaczającego mnie świata zatrzymuję się jak wryta. On przycupnięty zastyga koło mnie. Nie jest już moim wrogiem, ale sprzymierzeńcem. Szepcze pojednawczo: “Widzisz idiotko, to właśnie próbuję ci powiedzieć od lat. Ale mnie nie słuchasz!”

Rozglądam się dookoła i dostrzegam nagle tyle smakowitych barw! 
Myślę sobie: “Kurczę, to przemijanie ma sens… ma sens…”

P.S. O tym miejscu już kiedyś pisałam (w kontekście historycznym), o tutaj, tylko poprzednio byłam tu dobry rok temu.

Radosnemu upływowi czasu poddałam się w parku w Tervuren. Oprócz męża i wiernych czworonogów towarzyszyły mi:
spódnica - WE,
T-shirt - Promod,
buty - nie pamiętam,
biały, cienki sweterek - Promod,
torebka - mały sklepik
korale - drewniane, ekologiczne (kulki i serca) - SH (taka mała, banalna rzecz, a tyle radości)