Grzeczna dziewczynka.

 Lubię brak anonimowości małych, wiejskich kościółków. Ich swoisty klimat i folklor. Gdzie każdy zna każdego. Ale nie zawsze tak było. Brak prywatności był kiedyś dla mnie bardzo kłopotliwy. Drażniły mnie natrętne spojrzenia kobiet, szepty i komentarze. Były lata buntu i młodzieńczej niezgody. Szokowanie lokalnej społeczności długimi do kostek, czarnymi prześwitującymi spódnicami, ogromnymi rondami czarnych kapeluszy bądź najkrótszymi na świecie mini. Dziś już nie muszę szukać środków wyrazu by określić siebie - młodzieńcze, niecierpliwe, egoistycznie, wrażliwe JA. Uśmiecham się gdy słyszę moje tamte słowa w ustach mego dziecka: " Nie ubieram się dla ludzi! To mój wizerunek. Nie zamierzam się podporządkowywać". Wiem, że do pewnych prawd dojdzie jak ja, z wiekiem. Objaw starości czy może raczej dojrzałości? 



Po latach złagodniałam, nabrałam dystansu. W świecie odnalazłam prawdę o sobie. Wiem kim jestem. Znam swoją wartość. Jestem świadoma swoich ograniczeń. Zaakceptowałam wady, których nie potrafię zmienić. Pogodziłam się ze słabościami. Jestem wyrozumiała dla siebie i innych. Potrafię ustanawiać granice i mówić "nie". Bez rewolucji. Bez przewracania świata do góry nogami. Do tej ziemi, która mnie wydała powracam grzeczną dziewczynką. Choć miedzy opłotkami, plącze się gdzieś jeszcze tamta mała JA. Depcze mi po piętach, przywołuje wspomnienia. Dziewczynka w fartuszku z gąską Balbiną i sepleniącym kurczakiem Ptysiem. Kilka lat później -zbuntowana pannica. 



Już nie szokuję, nie z lęku przed opinią publiczną. Nie prowokuję strojem z szacunku dla nich, dla tego bardzo ciężkiego kawałka ziemi, gdzie przyszło nam wszystkim żyć. Gdzie jest ciągle pod górkę, gdzie nie ma pracy, przemysłu, perspektyw, a mimo to ludzie uśmiechają się do siebie. Gdzie ksiądz proboszcz spracowanymi dłońmi ogrodnika łamie chleb co niedziela i dzieli się z nim garstką wiernych, gdzie ugór od czasu do czasu wydaje plon w postaci człowieka wyjątkowego . Z którego dumna jest cała parafia. 

Czasami się zasmucam. Gdy odchodzą ludzie, których znałam od kołyski. Rodzice szkolnych przyjaciół. Wtedy tak boleśnie odczuwam dorosłość i jej konsekwencje…