Anioły i ludzie

karl.bloxode.com

Nie wiem, czy wierzę w anioły... - powiedziała ona - Tak, jak nie wiem, czy wierzę w UFO.
Opowiem ci jedną historię - odpowiedziałam. - Jedną z wielu, kiedy poczułam dotknięcie jego skrzydła... Możesz nazwać to imaginacją, emocjami, czym chcesz. A było to tak.

Późnowakacyjny dzień chylił się ku wieczorowi. Ale to był dobry dzień. Pomyślnie zdany zaległy egzamin, małe zwiedzanko, smaczne jedzonko, bieg w olimpijskim tempie po galerii handlowej, i oto my spełnieni prowinciusze po zwycięskim przebiciu się przez warszawskie korki, jesteśmy już na rogatkach miasta. Wracamy do domu. Dopiero teraz czujemy zmęczenie i emocje minionego dnia. Ale jeszcze mamy siły by podśpiewywać. Ja z siostrą z przodu, a dwójka naszych dzieciaków z tyłu. Narzucamy sobie repertuar, wykonując utwory: od sasa do lasa i z powrotem. Do domu jeszcze 150 km, ale nie przejmujemy sie tym. Jak również prawie nas nie obchodzi, że pogoda nagle diametralnie uległa zmianie. Nawet wydają się nam zabawne nasze gromkie porykiwania w takt bębniącego o szyby deszczu. 

I nagle staje sie coś, czego nikt nie przewidział. Nasz wesoły samochodzik traci napęd. Uchodzi z niego życie jak z przekłutego balonika! Nie wiem co się dzieje, ale nie dzieje się dobrze. Ostatkiem przytomności i resztką gasnącego rozpędu udaje mi się zjechać na boczny, zewnętrzny pas tuż przed skrzyżowaniem i wylotem na trasę szybkiego ruchu. Nieszczęśliwie dla nas, to również pas, na który kierują się wszystkie ciężarówki jadące w kierunku wschodniej granicy... Na szczęście światła nadal działają. Włączam awaryjne, choć to słaba ochrona podczas prawie zerowej widoczności. Nawet nie możemy wyjść z siostrą z auta by zepchnąć je na pobocze. Wielkie tiry, widząc nas w ostatnim momencie, hamują z piskiem żelaztwa tuż za naszymi plecami.  Wymijają nas i z rykiem pędzą dalej. 
Przytomnie dzwonię do mechanika, który niestety na odległość nie może pomóc. Ale radzi by odszukać numer pomocy drogowej, który mam gdzieś na polisie. Jest! Dzwonię, określam lokalizację. Błagam by przyjechali jak najszybciej. Są z nami dzieci. Obiecują być do pół godziny najpóźniej. To najdłuższe trzydzieści minut w naszym życiu. 



W tym czasie, jakby tknięty przeczuciem dzwoni mój mąż. Kłamię mu szybko, że nie mogę rozmawiać, bo jestem w trakcie jazdy i zadzwonię jak tylko zatrzymam się na najbliższym parkingu. A najlepiej wyślę smsa jak dojadę. Nie lubię rozpraszać się po drodze. Pa, kochanie! Tak! Tak! Natychmiast jak dojadę. Obiecuję! Dosłownie ucinam rozmowę w pół zdania. Nie potrafię mu powiedzieć o naszej opłakanej sytuacji. Jest 1350 km stąd i nie chcę, ani nie mogę skazywać go na piekło bezsilności. Już nie jest nam do śmiechu, ani śpiewu. Zaczynamy się modlić. Najpierw bezmyślnie zbielałymi ustami trzepiemy zdrowaśki, po chwili uspokajamy się na tyle by rozumieć sens wypowiadanych słów.  Dziecinnie ufne "Aniele stróżu mój" pomaga nam odzyskać jako taką równowagę. Nagle w strugach deszczu majaczy przed nami jakieś auto na światłach awaryjnych. Nie zauważyliśmy kiedy się zatrzymało. Od strony pasażera otwiera drzwi młody mężczyzna. Ma promienną twarz i dobre oczy, albo może to tylko nasze pragnienie, by okazał się naszym wybawicielem. Ocieka wodą, ale zdaje się sobie nic z tego nie robić. W ręku trzyma linę.
Uśmiechając się szeroko, mówi:" Nie bójcie się, zaraz wam pomogę. Gdzie mam was doholować?" Udziela nam się jego spokój. Odzyskujemy radość. Proszę by tylko ściągnął nas na pobocze, liczę na to, że zaraz przyjedzie pomoc i odstawi nas do jakiegoś zakładu. Mężczyzna sprawnie mocuje sznur i za chwilę jesteśmy już bezpieczni. Zanim zdążymy się zorientować nie ma już mężczyzny, liny, ani samochodu. Rozpłynął się w czarnej mgle. Jak to się stało, że nie zdążyłam mu nawet podziękować... Gdyby nie to, że położenie naszego auta uległo zmianie, myślelibyśmy, że jesteśmy ofiarami zbiorowej hipnozy. Że ten czlowiek nam sie przyśnił...
- Ciociu - mówi Asia - A widziałaś jaki ten pan był podobny do wujka? W pierwszej chwili myślałam, że to on. I miał takie same dobre oczy...


zadane.pl

Ale to nie koniec cudów. Przyjeżdża pomoc drogowa. Dzieci cieszą się widząc kolorowy, oświetlony jak choinka bożonarodzeniowa wielki samochód. Miły, starszy pan przez chwilę nam sie przygląda i... zamiast do najbliższego zakładu oferuje się nas zawieźć do domu. Na wszelki wypadek uprzedzam go, że mam w kieszeni tylko 20zł i ani grosza więcej. Tyle nam zostało z Warszawy... Kierowca macha ręką: " Niech się pani nie martwi. Jakoś się rozpisze. Nie zostawię pań tu z dziećmi na pastwę losu". 

Pędzimy w środku nocy wielką kolorową ciężarówką, a z tyłu na zakrętach podskakuje na lawecie nasze czerwone autko. Takiej jazdy to ono jeszcze nie miało! Opowiadamy sobie różne historie, a dzieci cieszą się bo mogą oglądać bajki na monitorze zawieszonym z tyłu. 

Koło drugiej w nocy jesteśmy w domu. Zapraszam pana na herbatkę. 
- Nie, nie - śmieje kierowca - Muszę jeszcze wrócić o przyzwoitej porze do Warszawy i wyspać się przed pracą.

Zasypiamy we własnych łóżkach. Do męża wysyłam smsa. "Mieliśmy mały problem, ale wszystko dobrze się skończyło. Czuję, że czuwasz nad nami z daleka. Tylko proszę cię, nie budź mnie jutro z rana. Muszę się porządnie wyspać. Kocham cię."