Doigrałam się!

Doigrałam się! Protestowałam przeciw deszczowi, ale nie przesadzajmy. Nie prosiłam od razu o 35°C w cieniu! Z taką skutecznością protestowania powinnam pójść w politykę! Przynajmniej rodzina byłaby ustawiona! A ja, ech… idealistka! Oczywiście, to prowokacja. Chwalę sobie niezmienie bycie nie umoczonym w brudach. A bez tego, jak liczne przykłady w Polsce i na świecie pokazują – nie da się  “polityczyć”.  Łatwiej wielbłądowi przejść przez ucho igielne, niż politykowi zachować czyste ręce… Sumienie?... Co to takiego?...

Ale zmieniając temat. Nie sądziłam, że Niecodziennik Toffinki, czyli niecodzienne zapiski dnia powszedniego będą moją ulubioną formą blogowania w sezonie ogórkowym. Bardziej wyczerpujące tematy czekają na  wasz powrót z wakacji i mój pwrót z oślej łączki umysłowego niebytu.

W tym tygodniu wypadała okrągła 50 rocznica oficjalnego zaakceptowania tureckiej emigracji w Belgii. Ponoć to Polacy mieli być ściągnięci do budowy metra w Brukseli, ale nasze ówczesne rządy się nie dogadały. Patrząc z perspektywy czasu, dawno już zostały przekroczone granice belgijskiej gościnności przez obcych.  Zdaje się jednak, że nie z Turkami mają oni największy problem…

Bodajże w środę mijał w Belgii termin składania deklaracji podatkowych przez internet. Jak podali rano w radiu, tego obowiązku nie dopełniło 70 tys osób, co przy niewielkiejj populacji Belgii jest imponującą cyfrą. Nic więc dziwnego, ze owego ranka serwery pękały w szwach, a spanikowani maruderzy rzucali się desperacko w pracy od jednego do drugiego komputera, łudząc się, że w ten sposób pójdzie szybciej…

Nieustannie mnie inspirujecie. Tym razem Kobieta Niewidzialna Moja dzisiejsza stylizacja jest owocem tych inspiracji. Nie wyszło identycznie, ale zamysł był. Jak schudnę, co kiedyś ma nastąpić, tylko nikt nie wie kiedy, powrócę przyjemniejszą dla oka stylizacją. Bardziej zbliżoną do oryginału.

Wariacje na temat drewnianych serc i kulek nawleczonych na wstążkę :)

A skoro o powrotach, to wczoraj w nocy wrócił mój mąż z południa Francji. Stęskniłam się bardzo za moim petit nounours. We dwoje przyjemniej narzekać na upały. Narodowa tradycja musi być podtrzymana :) Podarował mi czarodziejską butelczynę. Uwięziony w pięknym flakonie zapach Prowansji… 

Czasami go uwalniam na chwilę i przenoszę się do mojej mentalnej ojczyzny z wyboru. 

Przybył nam nowy domownik. Lubimy drewniane ludziki. Oddychają drewnianymi serduszkami, w których szumi zamknięty las. Pinokia już znacie. Jest z nami od dwóch lat. Tu go znajdziecie. 

Niektórzy twiedzą, że nasz nowy domownik jest bardzo brzydki. A ja już go polubiłam. Nie ma jeszcze imienia, może macie jakiś pomysł? Z natury to pan Ciekawski. Łazi po całym domu. Lubi towarzyszyć nam przy oglądaniu wieści ze świata. A te są coraz gorsze... Coraz gorsze...