Czas: nasz wróg, czy sprzymierzeniec?

"Z czasem jest jak z pieniędzmi. Masz ich pewną, ograniczoną ilość w miesiącu i nie pytasz, czy możesz za nie kupić wszystko"

A może czas jest cenniejszy, niż kasa?... 

Gdy stracisz pieniądze, możesz je jeszcze odrobić, jeśli... nie zabraknie Ci czasu...

Dobre "trwonienie" czasu - to nie to samo, co jego strata.

Może to być wręcz inwestycja w lepszą jakość własnego życia. 

Z czasem jest jak z miłością,  trzeba wiedzieć,  co, jak i kiedy; kiedy się ścigać, a kiedy wrzucić na luz i dryfować napawając się pięknem życia. 

Często ludzie zaczynają przeżywać treściwie dany czas dopiero, gdy mają go ograniczoną ilość. Gdy wylicza nam go choroba lub starość. W pewnym sensie to normalne. Gdy mamy czegoś nieskończoną ilość, nie mogąc wyobrazić sobie, że coś się skończy - jesteśmy niegospodarni. 

Lubimy mieć postawione granice: stąd - dotąd, wtedy to "coś", w tym nasze życie, nie wydaje się nam abstrakcją, jakimś niedookreśleniem. Zaczynamy odczuwać sens każdej przeżytej chwili, i zdarza się, przeżywamy więcej w rok, niż przez dotychczasowe kilkanaście lub kilkadziesiąt lat.

Zazwyczaj troszczymy się o wszystko, z wyjątkiem harmonii z samym sobą, duchowym spokojem, głębią przeżyć. Łudzimy się, że najpierw samochód, dom, praca, a gdy to wszystko osiągniemy, spłynie na nas łaska spokoju. Wiem, sama byłam młoda, niecierpliwa, głodna życia. Zapędzona. 

Teraz powiedziałabym sobie: 'Najpierw zatroszcz się o ducha, wszystko inne będzie Ci przydane, kiedy nadejdzie odpowiedni czas." Ale młodość zanim się zestarzeje lubi uczyć się na własnych błędach. Błędom starych - nie dowierza. Tworzy w swoim własnym laboratorium życia. Może to jest właśnie prawidłowa kolej rzeczy. Najpierw być głupim, by na koniec zmądrzeć. Gorzej, gdy bywa odwrotnie :)

O czasie mogę w nieskończoność,  lecz już mnie on pogania ;) więc kończę w czas, by nie dostać zadyszki na resztę dnia💗
Dobrego dnia wszystkim 🍀

P.S. A te swobodnie snute myśli na temat kapiącego nieubłagalnie czasu, przyszły mi do głowy, gdy spacerowałam po walońskim lesie niedaleko granicy Belgii z Francją, podziwiając zawieszone w lesie dzieła mistrzów fotografii. 

Dobrze "zmarnowany" czas, czego i Tobie czasami życzę.