Bądź bohaterem w (nie) własnym domu!

"Aż się boję z tobą gdziekolwiek jechać - przyciągasz dziwne sytuacje" - pamiętacie? Tak powiedział do mnie mąż podczas ostatniego weekendu w Paryżu.

A było to tak. W niedzielny poranek z naszej uroczej dziewiątej dzielnicy pojechaliśmy na Défence, o której pisałam w przedostatnim poście. Paryż śpi. Cicho, spokojnie, na ulicach żywej duszy! Zanim ruszamy nad Sekwanę mamy sprawę do załatwienia. Obiecaliśmy znajomej z Côte d'Azure, że z paryskiego mieszkania jej syna zabierzemy do jej brukselskiego apartamentu parę drobiazgów. Jakieś kubeczki, poszewki i inne duperele, które łatwiej załadować do samochodu niż samolotu. Klucz ma być u stróża pod tym i pod tym numerem w domu naprzeciwko. Szukamy kamienicy, mąż ustala przez telefon co ma wziąć z tego mieszkania. Ja niecierpliwię się z boku, bo chciałabym jak najszybciej rozpocząć zwiedzanie miasta.

Nagle widzę przed sobą skuloną z zimna dziewczynę, bosą, w kusych szortach i T-shircie zarzuconym na, z całą pewnością, nagie ciało... W ręku trzyma mini tablet. Trzęsie się przestępując z nogi na nogę. Niecodzienny widok na paryskim bruku w niedzielny poranek w spokojnej, rezydencjalnej dzielnicy.

Na pierwszy rzut oka wygląda na kloszardkę, czy narkomankę. Pierwsze rzuty oka zazwyczaj są złudne i dopiero konkretne, świadome łypnięcie obojga oczu daje nam pełniejszy obraz sytuacji.

- Czy mogłabym skorzystać z telefonu? - prosi cichutko.

Widząc moją nieufność, opowiada w pośpiechu swoją historię.

Mieszka w sąsiedniej kamienicy. Wyjrzała rano przez okno na wewnętrzne podwórko od kuchni i zatrzęsło ją, bo oto kolejny już raz pies sąsiada nawalił kupę na jej wycieraczce. Miarka się przebrała i skoczyła szybko po tablet by udokumentować to zdjęciem. Zrobiła krok za próg , a dokładniej dwa i to był błąd. Zatrzaskujące się drzwi uświadomiły beznadziejność jej położenia. Przecież sąsiad, z którym wojuje z powodu psich kup, na pewno nie przyjmie jej pod swój dach, a reszta lokatorów wyjęchała na weekend...

- Dobrze, że całkiem nago nie wyszłam z domu - jęknęła - a mogło sie tak zdarzyć, bo tylko co z łóżka wstałam...

Wykonała z mojej komórki telefon do przyjaciela, który wypiął się najwyraźniej na nią i powiedział, że nie może przyjechać. Poradził by zadzwoniła do odpowiednich służb dyżurujących i życzył powodzenia. 

No, ale był ze mną mój mąż, ostatnia deska ratunku i Dobra Rada na wszelkie kłopoty! 

Po próbach wejścia do mieszkania za pomoca karty magnetycznej (zjedliśmy zęby na otwieraniu zatrzaśniętych przeze mnie drzwi, więc wiedzę związaną z ich forsowaniem mamy w paluszku), rozważyliśmy inne warianty.

Włamanie do samochodu, gdzie miała zapasowy komplet kluczy, wezwanie służb do ściągnięcia auta, wezwanie ślusarza, odrzuciliśmy ze względu na koszty. Najtańszym i najszybszym sposobem dostania się do domu było wybicie szybki w drzwiach kuchennych od strony wenętrznego podwórka. Mój mężczyzna ze swoim nieodłącznym MacGyverem 24 ostrza, okazał się Bohaterem w Niewłasnym Domu! Tra- ta- ta!!!

Wdzięczność dziewczyny nie miała granic, a cała akcja zajęła nam ze dwie godziny.

Uwielbiam wewnętrzne podwórka miejskich kamienic. Nie tylko francuskich, czy belgijskich. Te polskie, na przykład warszawskie też budzą we mnie wielką nostalgię. Muszę przyznać, że te, które znam we Francji czy Belgii, są dobrze strzeżonymi bastionami prywatności. Nie możesz do nich wejść ot tak, zza rogu ulicy. Zawsze zaskakują mnie swoim rozmachem, poczuciem bezpieczeństwa i gwarancją świętego spokoju. Uchylam dla was dzisiaj te dobrze strzeżone paryskie drzwi. Zajrzyjmy też wspólnie do typowego, francuskiego mieszkanka młodych ludzi przed 30tką. Za ich zgodą oczywiście.