Paryski krok w przyszłość.

Aż się boję z tobą gdziekolwiek jechać – mąż popatrzył na mnie z lękiem – przyciągasz dziwne sytuacje… Ale po kolei.

Ostatni week-end – długi i parny – minął nam pod znakiem Paryża. Postanowiliśmy zejść trochę z utartych, paryskich, turystycznych ścieżek. Lekcję pod tytułem: “must see/must be” in Paris, mamy zaliczoną dawno temu.

Tym razem chcieliśmy poczuć specyficzną atmosferę tego miasta, a gdzie ją najlepiej poczuć jak nie na Montmartre, w dziewiątej dzielnicy, dwa kroki od Moulin Rouge? Z naszego uroczego hoteliku, w stylu początku ubiegłego wieku, jest tylko kwadrans do opery, niewiele dalej do Sacre Coeur i przysłowiowy rzut czapką do słynnego Placu Pigalle, gdzie niby jesienią obżerała się kasztanami niejaka Zuzanna.

Właściwie gdybyśmy tylko łazili dookoła hotelu, atrakcji też by na weekend nie zabrakło. Najbardziej żałuję, że nie mogłam zajrzeć do znajdującego się w bezpośrednim sąsiedztwie Musée de la vie romantique (zamknięte w dni wolne i święta). Tym bardziej, że naznaczone śladami naszego Chopina i jego ekscentrycznej, wieloletniej kochanki Amantiny Aurory Lucilii Dupin znanej na świecie jako George Sand. Nic straconego, będzie na następny raz. Dziś przekornie opowiem o innej części miasta.

W niedzielny poranek, gdy Paryżanie obracali się jeszcze w swoich łóżkach na drugi bok po szaleństwach sobotniego wieczoru, my jak przystało na przyzwoitych, ambitnych turystów zrobiliśmy ogromny (fu)turystyczny krok: z dzielnicy czerwonych latarni wprost do Paryża XXI wieku. Przy okazji mieliśmy tu sprawę do załatwienia, ale o tym później.

Dzielnica La Défense znajduje się w departamencie Hauts-de-Seine w zachodniej części miasta. Swoją nazwę wzięła od nazwy pomnika zbudowanego w drugiej połowie XIX wieku, upamiętniającego poległych obrońców stolicy podczas wojny francusko-pruskiej. To główne centrum biznesowe w kraju, mekka samobójców (samozagłady można dokonać w bardzo spektakularny sposób) i przykład pięknego zastosowania najnowszych rozwiązań urbanistycznych. 

Najlepiej dojechać tam jedynką paryskiego metra. Gdy wyjdziemy na zewnątrz, znajdziemy się na słynnej osi wschód- zachód, wpisanej na listę UNESCO. Na jednym jej końcu widnieje w dali Łuk Triumfalny, a na drugim nowoczesny łuk Arka, kluczowe dzieło duńskiego, bardzo skromnego artysty, który nie doczekał za życia ukończenia swego projektu.

La Défonse zachwyca rozmachem i śmiałością rozwiązań. Na szczęście nie stała się kopią Manhatanu z identycznymi, ciasno ustawionymi koło siebie klockami do nieba. Wszystko dzięki przytomności umysłu i nieprzekupności decydentów, którzy zamiast tradycyjnej zasady opłaty za powierzchnię użytkową w metrach kwadratowych, wprowadzili opłatę za… zużytą objętość powietrza w metrach sześciennych! Sprytne… Dzięki temu powstały tu różne w kształtach budynki stanowiące harmonijną całość.

Obowiązuje tu całkowity rozdział pieszych i pojazdów (słynna zasada karty ateńskiej: Le Corbusier) Transport kołowy musiał zejść (dosłownie) do podziemi.

Miałam za mało czasu by zwiedzić tu wszystko jak trzeba, jak lubię. Ale odgrażam się sobie i wam, że tu jeszcze powrócę! Aby rozmach tej dzielnicy na zawsze przemówił do wyobraźni i zaistniał w naszej świadomości, kilka najbardziej charakterystycznych faktów (zaczerpniętych z wikipedii) ujęłam w punkty:

1)      Mieszka tu na stałe 20 tys ludzi.

2)      150 tys. ludzi pracuje na powierzchni 3 mln2 powierzchni biurowej.

3)      CODZIENNIE przejeżdża tędy/przechodzi 400 tys ludzi!

4)      11 ha obsadzono zielenią i zbudowano 20 fontan.

Uwaga, uzależnieni od netu: w każdym miejscu publicznej przestrzeni dzielnicy istnieje nieograniczony dostęp do błogosławionego Wi-Fi :)

A dlaczego przyciągam dziwne sytuacje? (patrz: początek posta)

Tego dowiecie się już w najbliższą sobotę. 

“Zostańcie państwo z nami” – chciałoby się zakończyć wyświechtanym, telewizyjnym sloganem.