Marzenia (2)

Moi drodzy oto druga część " Julki". Kto nie czytał pierwszej części, zapraszam tutaj:

Jednocześnie chcę powiedzieć, że wszystkie opisane osoby spotkałam naprawdę, są to rzeczywiste historie z życia wzięte. Oczywiście z przyczyn oczywistych musiałam zmienić imiona i niektóre okoliczności. Aha, i Julka to nie ja. :) Zapraszam.

Oto pysznił się przed nią jeden z ważniejszych dyrektoriatów zjednoczonej Europy. Przeszła powoli przez przeszklone drzwi i skierowała się w stronę recepcji.

- Mam spotkanie w sprawie pracy – wyszeptała uroczyście.

- Z kim? – rzeczowo zapytała dziewczyna.

- Z kim?... Nie wiem... Miałam być tu o siedemnastej... Może pani zadzwoni...

Dziewczyna spojrzała na nią z politowaniem.

- Proszę panią, tu pracuje dwa tysiące ludzi i jest ponad tysiąc biur. Jak pani chce, żebym zgadła z kim jest pani umówiona?

Julka czuła jak jej cudem wskrzeszona nadzieja rozpada się na miliony kawałków, a twarz pokrywa się palącym wstydem. Recepcjonistka popatrzyła na nią przyjaźniej i z litością wskazała stojące w holu skórzane kanapy.

- Poczeka pani, może ktoś tu po panią przyjdzie – powiedziała i wróciła do rozdzwonionych telefonów i licznych interesantów, tym samym zapominając o jej istnieniu.

Julka zdesperowana i bez większej nadziei obserwowała pędzących we wszystkie strony urzędników z unijnymi identyfikatorami na piersiach. Nikt na nią nie patrzył, nikt się nie interesował, wszyscy zaaferowani jakimiś ważnymi sprawami sprawiali wrażenie ludzi goniących swój własny czas. Około siedemnastej trzydzieści hol zaczął pustoszeć, a w głowie Julki zaczęła wypuszczać liście czarna rozpacz. O osiemnastej dziewczyna podniosła się ciężko z kanapy i z poczuciem życiowej przegranej skierowała się w stronę wyjścia. W tym momencie drzwi windy otworzyły się bezszelestnie i niewysoki, siwy w doskonale skrojonym szarym garniturze mężczyzna omiótł wzrokiem prawie pusty hol i bez wahania podszedł do zastygłej w bezruchu Julki.

Chyba jesteśmy umówieni – uśmiechnął się szeroko podając jej dłoń. Nie czekając na odpowiedź, zapraszającym gestem wskazał windę. Bez słowa wjechali na siódme piętro, bez słowa szła za nim długim wąskim korytarzem. Po obu jego stronach były biura: jednakowe, klaustrofobicznie małe prostokąty. Można dostać schizofrenii – przemknęło Julce w myślach.

Na końcu holu mężczyzna wszedł do jednego z biur, minął siedzące sekretarki i otworzył drzwi swego gabinetu. Wskazał Julce gestem głęboki fotel. Usiadła i skierowała wzrok na ściany. Tańczyły na nich barwne plamy ograniczone drewnianymi ramami obrazów. Plamy zaczęły układać się w kolorowe motyle. Dziesiątki, setki tańczących motyli! Była zachwycona! Mężczyzna rozbawionym wzrokiem podążył za spojrzeniem dziewczyny i jakby czytając w jej myślach powiedział: „Tak proszę pani. Nie jesteśmy tylko bezdusznymi urzędnikami. Mamy też kolorowe marzenia.”

 Zawstydzona wróciła do rzeczywistości i przybrała profesjonalną w jej mniemaniu postawę. Zauważyła na biurku mężczyzny swoje CV i list napisany co najmniej pół roku temu. Siwy człowieczek odchylił się do tyłu w fotelu i z nieukrywaną ciekawością się jej przyglądał. Kąciki jego ust i oczy ciągle zdradzały rozbawienie.

- No więc twierdzi pani, że jest najlepsza i że koniecznie musi pani u nas pracować. Skąd ta pewność i dlaczego właśnie do mnie pani napisała?

- Nie wiem – bąknęła dziewczyna – Mam wszystkie potrzebne kwalifikacje, ale czasem trzeba pomóc losowi... Gdybym tego nie zrobiła, do końca życia bym żałowała, że nie zmierzyłam się z moimi marzeniami...

- A może mamy wspólnych znajomych? – próbował sobie przypomnieć.

- Nie, nie mamy...

- Ale zdaje sobie pani sprawę, że takich jak pani jest tysiące... Tysiące absolwentów wyższych uczelni z kilkoma dyplomami w kieszeni... – drążył dalej.

- Tak, ale oni nie napisali do pana osobistego listu.

Rozbawiony wybuchł głośnym śmiechem, po czym spoważniał.

- No dobrze, postaram się pani pomóc, choć nie będzie łatwo. I nic pani nie obiecuję!

Po czym zaczął dziewczynie zadawać mnóstwo pytań. Następnie zaprowadził ją do innego urzędnika, a ten jeszcze do innego. Wszyscy zadawali podobne pytania i zupełnie różne. Śmiali się, żartowali, po czym znów stawali się śmiertelnie poważni i rzeczowi. Gdy w końcu zaspokoili swoją urzędniczą ciekawość, odprawili Julkę do domu każąc czekać na telefon.

Tym razem nie czekała długo. Sprawy potoczyły się błyskawicznie. Zdażyło się to, co normalnie się nie zdarza. W ciągu miesiąca Julka załatwiła wszelkie niezbędne formalności: pieczątki, spotkania, testy, badania lekarskie... wspomina ten okres jak sen. Trafiła do pracy do departamentu związanym z lecznictwem. Swego „dobrodzieja” nie widziała nigdy więcej. Administracja unijna jest zbyt rozbudowana. Mówiąc szczerze nie pamiętała nawet do kogo wysyłała swoje listy pół roku temu. Nazwiska wysokich urzędników unijnych odpowiedzialnych za rekrutację znalazła na chybił-trafił w internecie.

Od tego czasu minęło ładnych parę lat. Widzimy się jeszcze rzadziej niż kiedyś. Ale przyjaźń zadzierzgnięta w marmurowych nawach kościoła przetrwała, choć w szczątkowej postaci. Dziś rano Julka przysłała mi maila: „ Dawno nie pisałam, bo koleżanka był na urlopie, a ja wpadłam w straszny kocioł. Przez dwa tygodnie, bylam sama ze 125 projektami. Nazbierało się zaległości w moich projektach - inne miały krótsze dedline niż moje - więc były priorytetami nad moimi. A do tego zmieniali nam system, więc doszły wszelkiego rodzaju problemy techniczne i im podobne, brak słów! Codziennie robię nadgodziny, po pracy idziemy do pubu odreagować na chwilkę, albo do fitness klubu. Mimo nadmiaru pracy jestem szczęśliwa. Kocham tę robotę! Jedyne czego żałuję, to tego, że tak rzadko cię widzę... I wiesz,chyba się wreszcie zakochałam... Wokół mnie fruwają motyle...”

The end... :)