Marzenia (1)

Marzenia Julki nie były kolorowe jak barwne motyle, ani ulotne jak powiew wiosennego wiatru. Marzenia Julki podobne były natrętnym muchom, które powracały niczym bumerang i utwierdzały w pewności co do tego, kim powinna być. Odkąd Julka postawiła nogę na brukselskm bruku i zobaczyła budynek Berlaymont, wiedziała, że zostanie urzędnikiem. Unijnym urzędnikim. Mieszkała z ojcem, który dzielił lokum z czterema chłopa. Ojciec był zaradny i zgorzkniały. Nie mógł wybaczyć matce, ze odeszła do innego kiedy on tyrał w Belgii by zapewnić jej byt księżniczki w Polsce. 

Bo matka, jak każda piekna i świadoma swego uroku kobieta, swoje wymagania miała.

Julka współczuła ojcu i rozumiała matkę. Matka-księżniczka zasługiwała na księcia, a nie na zakochanego w niej po uszy rzemieślnika. Bo ojciec mimo, że miał dyplom wyższej uczelni w kieszeni, zarabiał na życie robiąc drewniane stoły i krzesła. To co, że piękne i stylowe. Dla matki był tylko zwykłym rzemieślnikiem o szorstkich dłoniach i przyziemnych marzeniach. Znalazła swego księcia z bajki. Małżonkowie podzielili się już dorosłymi dziećmi. Julka przypadła w udziale ojcu. Nie znalazłszy pracy w swoim małym miasteczku schowała głęboko w szufladzie dyplom psychologa i udała się na poszukiwanie szczęścia gdzie indziej. 

Rzeczywistość ją przygniotła. Stała się sprzątaczką i kucharką wracających z pracy, umęczonych robotą polskich pracowników budowlanych. Początkowo sprzątała i gotowała, bo wydawało jej się, że inaczej nie wypada. Ale stosy garów przerastały ją i przerażały. Podobieństwo fizyczne do matki było bólem dla ojca. Wszystko układało się inaczej niż sobie wyobrażała. Wtedy zaczęła uciekać w samotność. Wtedy spotkałam ją po raz pierwszy. W marmurowych, białych ścianach St Jean et Etienne aux Minimes szukała chwil wytchnienia i opracowywała strategię. Bo natrętne myśli-muchy zaczęły już wtedy coraz mocniej niepokoić. I szeptać, że traci czas. Że musi pójść pod prąd. Że to nic, że wszyscy tak pracują. Że powinna zostać tym, czym czuje, że być musi. Brakowało jej ciszy i osaczały natrętne pytania ojca, kiedy weźmie się do roboty, bo przecież po to tu przyjechała. A w Belgii dzieci nie żyją całe życie na garnuszku rodziców jak w Polsce. Jakoś tak przypadkiem wpadłysmy na siebie. Obie przyszłyśmy posłuchać koncertu w niedzielne popołudnie, bo kościół St Jean et Etienne aux Minimes  słynie z koncertów kantatowych Jana Sebastiana Bacha. Mówi się, że ten kompozytor doprowadził kantatę do mistrzowstwa. Koncerty najczęściej są darmowe, co nam bardzo odpowiadało w tamtych czasach.  Niechcący, jak to bywa w życiu, okazało się, że obie jesteśmy Polkami. To dzięki niedzielnym koncertom kantatowym poznałam historię Julki.

 Poznawałam ją stopniowo po skończonym koncercie w przylegającej do kościoła knajpce między jedną, a drugą szklaneczką cydrowego, biologicznego wina, dziesięć euro za butelczynę.

Ok. Julka spięła się w sobie i znalazła prasowanie, by wykazać domowej społeczności, że coś pożytecznego robi. O ile prasować mogła w domu, to już z nauką było trudniej. Bo Julka obsesyjnie uczyła się i surfowała po internecie w poszukiwaniu pracy. W domu zaś nie znajdowała odpowiedniego klimatu, zwłaszcza, gdy lokatorzy jej taty wracali z roboty. Uciekała z książkami do pobliskiej knajpki. Wypijała niezliczone filiżanki zielonej, ekologicznej herbaty trzy euro za kubek, co mocno nadszarpywało jej budżet i wkuwała na pamięć podręczniki egzaminacyjne na pracownika unii. Uczyła się ich na pamięć bo nijak nie dało się ich wziąć na rozum.

Nawet nie była zdziwiona tym, że koncertowo przeszła wszystkie sita weryfikacji. Teraz nastąpiło najgorsze. Umieszczona na liście oczekujących pod numerem trzy tysiące siedemdziesią dwa miała z pokorą czekać, aż któregoś dnia Unia się o nią upomni.

Pierwsze dwa miesiące czekała z radosnym podnieceniem. Później powoli poddała się zwątpieniu. Może dlatego, że drzewa zaczęły gubić liście, a moźe dlatego, że ojciec coraz częściej robił je wyrzuty. Którejś bezsennej nocy, w desperacji, wiedziona instynktem napisała dwadzieścia listów motywacyjnych, do których dołączyła dwadzieścia życiorysów i włożyła je do dwudziestu śnieżno-białych kopert. Następnego dnia wysłała je do dwudziestu najważniejszych komórek Komisji Europejskiej. I odetchnęła z ulgą. Nie zarzuci sobie, źe nie zrobiła wszystkiego co mogła! Gdy resztki podświadomej nadziei skonały w agonii Julka wzięła się za „uczciwą robotę” jak to sugerował jej ojciec. „Nazbierała godzin” – jak tu się mówiło i zaczęła zarabiać pieniądze. Przestała przychodzić w niedzielne popołudnia do kościoła na koncerty, bo w niedzielę też sprzątała.

Po pół roku, gdy zapomniała o sprawie i kategorycznie zakazała sobie jakichkolwiek marzeń – zadzwonił telefon. Nie kojarzyła głosu, adresu ni nazwy firmy. Zresztą nawet dobrze nie usłyszała. Telefon odebrała w metrze i hałas przetaczających się z hukiem wagoników zagłuszył słowa dzwoniącej kobiety. Z pewnym ociąganiem zapisała nazwę ulicy i godzinę. Nie chciała więcej się w życiu rozczarowywać.

Nazajutrz przed siedemnastą stanęła pod wskazanym adresem i jej serce napełniło się słodką melodią. 
cdn

to też Marolles...