Jedynie słuszna decyzja.

Hmmm. Piątek. Wielki Piątek w kulturze chrześcijańskiej, której jestem malutkim ogniwem. Ten wpis czekal na ten dzień. Od dawna intryguje mnie postać Piłata. Jej tragizm. Sprobowalam wczuć się w jego niewdzięczną rolę. A decyzje, które podejmujemy każdego dnia? Często, gdy nie możemy inaczej... We współczesnych czasach. Umywanie rąk jest mniejszym czy większym złem? Ostatnio czytałam kilka artykułów o galeriankach, samotności, młodocianych prostytutkach, aborcji... Byłam wstrząśnięta. Jak to się ma do Piłata? Jakoś tak mi się wszystko kojarzy, miesza. Nie, nie stawiam znaku równości między opisanymi historiami, ale cos mi mówi, że jakiś wspólny mianownik mozna znaleźć. A jakie jest twoje zdanie?

losiowka.pl

Był ciekawy tego oszusta. Krążyło o nim wiele plotek.

Pogodnym rankiem, gdy słońce wstawało nad miastem szykował się na spotkanie.

Miał doświadczenie ze złodziejami, buntownikami, fałszywymi prorokami. Podczas krótkiego jeszcze panowania, zdążył posłać do diabła niemałą rzeszę łotrów. Wątpliwy sukces w postaci awansu na prokuratora tej krainy uczyniły z niego bezduszną  maszynę do eliminowania hołoty. Odnajdował mściwą przyjemność w bezczeszczeniu ich świętych miejsc i utrudnianiu życia. Szczerze ich nienawidził. Ale dziś był dziwnie podniecony. Ruch i szum odgłosów zebranego na dziedzińcu motłochu zwiastowały przybycie skazańca. Wiele o nim słyszał. Oto on! 

Ich spojrzenia, wcześniej niż wypowiedziane słowa skrzyżowały się ponad głowami strażników. Jak dwóch przechodniów, którzy nigdy więcej się nie spotkają, jak dwa pociągi, na równoległych szynach mijają się w biegu. Zachwyciła go harmonia ruchów, kaskada spadających na ramiona miękkich włosów, silna szczęka.  Oczarowało go piękno ciała, którego nie mogły przykryć sponiewierane szaty przybysza.  Przypatrywali się sobie. Krótka chwila. Cała wieczność. Oskarżyciel i skazaniec. Młodzi, silni, bez przyszłości. W kącikach ust Jezusa tańczył nieznaczny, lekki uśmiech. Albo się Piłatowi tak tylko wydawało. Oczy nie wyrażały gniewu. Ni strachu. Były czyste i jasne. Jak niebo. Jak sumienie.

Tak nie zachowuje się skazaniec - pomyślał z podziwem Piłat. Poczuł sympatię i szacunek do tego człowieka. Sam nie wiedział dlaczego, ale intuicja podpowiadała mu, że nie jest to zwykły rzezimieszek.

Złowieszczy tłum napiera. Chcą krwi tego człowieka. 

Nie czuję w nim strachu, tego lepkiego zapachu ludzkiego przerażenia, którym emanują z siebie skazańcy – myśli Piłat. Często, gdy przymknie oczy czuje ten ludzki smród. Jeszcze długo po egzekucji…

I słyszy jak im biją serca z przerażenia, a krew z szumem szaleje w arteriach jak górskie potoki. Gardła zatyka im strach, pocą się i są gotowi wszystko zrobić, by uniknąć szubienicy. Piłat brzydzi się nimi. I rozkoszuje się władzą. Nie ułaskawia... Później długo zażywa relaksującej kąpieli by usunąć z siebie swąd ludzkiej trwogi.

Ten jest inny... Nie czyni cyrku, nie pada mu do stóp, nie próbuje się ocalić. Można powiedzieć, że jego obecność sprawia Piłatowi przyjemność. Już dawno się tak dobrze nie czuł w czyimś towarzystwie. Właściwie jest w Palestynie bardzo samotny…

Gdyby nie Prokura, jego piękna żona, którą bardzo kocha...

Wydaje mu się, ze Jezus czyta w jego głowie. Delikatna nić porozumienia rodzi się między nimi ponad wrzaskiem tłumu.  Słowa, nigdy nie wypowiedziane ustami...

W dziwnym momencie historii się spotykamy Piłacie, nie sądzisz? – uśmiecha się Jezus.

Tak…Dlaczego nie poznałem cię wcześniej? - Moglibyśmy razem wiele zdziałać!- myśli Piłat.

Ukrzyżuj go, ukrzyżuj - skandujący tłum przypomina o konieczności podjęcia decyzji.

Piłat dziwi się własnemu głosowi. Słowa same układają się w zdania.

Jezusie, widzę, że jesteś niewinny, nie chcę cię skazywać. Nie zagrażasz panowaniu rzymskiemu w Palestynie - szepcze przy twarzy skazańca – wystarczy, że odwołasz wszystko co mówiłeś, to nie jest takie trudne.

Nie martw się o mnie Piłacie, czyń swoją powinność - w jego błękitnych oczach nie znajduje kompromisu.

Nalegam Jezusie - syczy Piłat - odmawiasz prokuratorowi? Chciałbym mieć przy swym boku kogoś takiego jak ty! Znasz dobrze tych ludzi, ich obyczaje, jesteś jednym z nich. Daję ci szansę. Doceń to...

Nie mówiłem nic co nie byłoby złe albo przeciwko Cezarowi…

Wierzę ci Jezusie!

Więc odmów wykonania wyroku skoro wierzysz w moją niewinność - prowokuje skazaniec.

Z bijącym sercem wyszedł do tłumu - po raz pierwszy bał się tego motłochu. Nie znajduję w nim winy! - zawołał.

Nie jesteś przyjacielem Cezara! - złowrogo zafalował tłum.

Poczuł wściekłość. Wciągnęli go szantażem w swoje wojenki, w swoje brudne rozrywki. W których  nie do końca się rozeznawał. Wrócił na podwórzec.

Jezusie - odwołaj wszystko – poprosił - w przeciwnym razie będę musiał wydać cię hołocie, a widzisz, że nimi gardzę. Nie zmuszaj mnie do tego bym podpisał wyrok.

Cisza ciężkimi kroplami potu spływa po czole Jezusa.

Opamiętaj się w porę, mogę ci jeszcze ocalić skórę, ale nie nadstawię za ciebie głowy. Mam dla kogo żyć! Moja kariera… dopiero nabiera rumieńców... Hej, czy mnie słuchasz Jezusie?

Jest tylko jedna, jedynie słuszna decyzja... Dlaczego nie chcesz współpracować?...

Nie oceniam cię Piłacie…

Jakbyś śmiał… Mnie, namiestnika!

Oni to zrobią. Po wsze wieki…

Grozisz mi Jezusie?

Uśmiechnął się ze smutkiem.

Martwię się o ciebie, przyjacielu - zajrzał w głąb duszy prokuratora.

Piłat zadrżał.

Podzielisz mój los. Niedługo. Twoje życie tutaj dobiega końca...

Urzędnik skoczył jak oparzony.

Pora skończyć tę farsę!

Nie ułatwiasz mi roboty Żydzie!

Umywam ręce Jezusie, nie miej pretensji, próbowałem ci pomóc, odrzuciłeś moją dłoń.

Piłacie, nie opowiedziałeś się za prawdą…

Cóż to jest prawda? – gniewnie wygiął usta w pogardliwym półuśmiechu.

Z żalem to robię Jezusie… Polubiłem cię. Nie jesteś jak oni…

Do zobaczenia Piłacie z Pontu...

Nie myślę, że się spotkamy…

Niedługo Piłacie…

PS.

„Piłat często nazywany jest prokuratorem, taką bowiem funkcję pełnił. Należy jednak pamiętać, że słowo prokurator oznaczało w starożytnym Rzymie zupełnie coś innego niż obecnie rozumiemy. Prokurator nie był sądowym oskarżycielem. Był urzędnikiem postawionym przez cesarza albo na czele ważnej jednostki administracyjnej (biura kancelarii, zarządu dróg, itp.) albo na czele prowincji. W tym ostatnim przypadku (dotyczącym Piłata) miał uprawnienia namiestnika. Dlatego w Encyklopedii PWN Piłat nazywany jest nie prokuratorem a prefektem Judei. Słowo to lepiej oddaje funkcję pełnioną przez Piłata, aczkolwiek nie jest precyzyjne. Prefekt bowiem był zarządcą miasta, a nie prowincji. Jedyny wyjątek stanowił Egipt, który nie był prowincją lecz terytorium cesarskim zarządzanym przez urzędnika w randze prefekta.

Jeśli chodzi o dalsze jego losy, po odwołaniu z funkcji prokuratora, mówią o nich pisma apokryficzne, których autorami byli chrześcijanie. Nie można jednak tych pism uznać za w pełni wiarygodne. Według nich Piłat miał popełnić samobójstwo, gdyż został oskarżony o niekompetencję. Jego ciało, wrzucone do Tybru, miało rzekomo dopłynąć w okolice Wiednia (Mons Pilatus). Niektóre wersje tradycji (Orygenes) czynią z Piłata chrześcijanina, a liturgie Kościoła prawosławnego i koptyjskiego uznają go za męczennika.”

http://liturgia.wiara.pl/doc/419016.Kim-byl-Poncjusz-Pilat

***************************************************************

astrotarot.pl

Jest pewien problem- powiedziała. Uniósł pytająco brwi - Jestem w ciąży.

Cisza. Bzyczenie zabłąkanej muchy o bursztynowych skrzydełkach w zagłębieniu okna.

Dobrze pamietała dzień, w którym do tego doszło. Zadzwonił do niej, wyciągając ją z łóżka po to by za chwilę do niego wrócić. Miał parę wolnych godzin między służbowymi spotkaniami. Ucieszyła się. Spotkali się „tylko na kawę”. Jak zwykle na kawie nie poprzestali. Jak zwykle kochali sie pospiesznie. Jak zwykle dźwięk telefonu wyrwał ich z miłosnego transu. Jak zwykle musiał jechać. Już. Zaraz. Jak zwykle uśmiechał się przepraszająco i obiecał wynagrodzić jej to pewnego dnia. Jak zwykle nie miała złudzeń. Ufała mu jednak wbrew logice. Na początku był układ. Z czasem układ rozbił się o burtę bliskości, której oboje byli spragnieni. On stał się jej najlepszym przyjacielem. Ojcem, matką, bratem, siostrą przewodnikiem. I kochankiem...

Ale teraz mężczyzna stojący przed nią w niczym nie przypominał tamtego człowieka. Wiadomość,  którą przed chwilą otrzymał sprawiła, że zgarbił się i w jednej minucie postarzał. Oprócz paniki w jego twarzy dziewczyna dostrzegła coś jeszcze. Głębokie bruzdy na czole i pod oczami. I cieniutkie pasma siwych nitek w ciemnych włosach.

Jesteś tego pewna? - czuła jak jego słowa nabierają ciężaru kamienia i z trudem przechodzą mu przez gardło.

W odpowiedzi wyjęła z torebki test i wsunęła mu w dłoń. Podniósł plastikowy pasek wyżej w stronę światła brudnej żarówki, patrzył jakby nie dowierzał swoim oczom, ale dwie równoległe ciemnoczerwone kreski nie chciały zniknąć. Zacisnęła usta. Przeniosla wzrok na jego drżące rece. Nie wiedziała dlaczego w tej chwili myslała o tych wszystkich rzeczach, które nie stanowiły istoty sprawy. Nie były teraz ważne. Patrzyła i beznamiętnie poddawała analizie jego dłonie. Że też nigdy im się bliżej nie przyjrzała! To było ciekawe odkrycie. Jak większość mężczyzn, nie mógł poszczycić się dłońmi pianisty. Dość masywne, o krótkich grubych palcach. Teraz drżące i ściskające kawałek plastiku wydawały się jeszcze bardziej bezradne. Nie mogła uwierzyć, że to te same dłonie, które odkrywały zakątki rozkoszy w jej ciele, o których istnieniu nie miała bladego pojęcia. Nie do wiary! Dziś te ręce szukały wsparcia i ratunku.

Co zrobimy? - zapytała.

Była pewna, że pomoże jej rozwiązać problem, zajmie stanowisko. Odkąd obaliła układ między nimi, wielokrotnie obiecał, że jej nigdy nie opuści. I że będzie zawsze obok. Choć zdawała sobie sprawę, że może być inaczej.

To zależy od ciebie - umknął wzrokiem w bok.

Nie miał złudzeń co do tego, że to koniec sielanki, pięknego romansu. Skończył się,  zanim się jeszcze na dobre rozpoczął.  Kolejny raz w życiu stanął przed murem. Pat. Będzie co ma być. Co się zaczyna, kiedyś musi się skończyć. Nie zamierzał jej do niczego zmuszać, ale nie zamierzał jej też wyręczać. Był wściekły. Wszystko za szybko się potoczyło. I nie tak. Miał jedynie nadzieję, że dziewczyna podejmie właściwą decyzję. Słuszna decyzja była tylko jedna. Ale, kto wie co ona zechce zrobić, była naprawdę nieprzewidywalna. Nie miał ochoty znów zostawać ojcem. Był zmeczony. Emocje wynikające z posiadania dzieci miał dawno za sobą.

Jest jeszcze czas - to tylko zarodek - popatrzył na nią błagalnie.

Nie bój się, nie skomplikuję ci życia...

Już to zrobiłaś...

Tak, nadszedł dzień, gdy zapragnęłam mieć z tobą dziecko, ale ty już miałeś dzieci- trzy cudowne dziewczynki. Znałam je, ponieważ ich zdjęcia w dużych formatach stały u ciebie na biurku w pracy...

Czy znalazłoby się w twoim sercu jeszcze trochę miejsca na nową miłość? Dla dziecka zrodzonego z namiętności, poza prawem, z samotności i marzeń o miłości. To były pewnie tylko moje marzenia z miejsca skazane na niepowodzenie. Falstart. Wiadomość o jego mikroskopijnej, abstrakcyjnej w moim ciele i umyśle obecności nieźle zachwiała twoim światem.  O naszym dziecku, mówisz: „zarodek”... Czy tak myślałeś o swoich kolejnych dzieciach widząc dwie kreski na pasku testu?

To nie jest dobra wiadomość, prawda?

Nie planowalismy dzieci...

Ale mówiłeś przecież, że...

Nic się nie zmieniło, ale zrozum, nie chcę znów być ojcem...

Tak, rozumiem...

Co zrobisz?...

Jak to ja?... – popatrzyła zdumiona.

Uszanuję każdą twoją decyzję - przerwał jej niecierpliwie - ale pamiętaj, jest tylko jedna słuszna decyzja. Inaczej skrzywdzisz wiele osób i siebie też...

Umywasz ręce...

Nie zostawię rodziny, zrozum, nigdy nie było o tym mowy...

Twoje priorytety, tak wiem...

Zrozum...

A nasze dziecko?...

Twoje, proszę... To tylko zarodek, i myśl o tym tylko tak, proszę...- pogładził ją po policzku.

A jeśli...

Podejmij tylko słuszną decyzję, pamiętaj...

Kocham je...

Nie możesz kochać kogo tak naprawdę jeszcze nie ma. Kochasz swoje wyobrażenie dziecka...

Tak wiem, zarodek...

Otworzyła oczy. Dojrzała obskurne pomieszczenie socjalne na tyłach jego biura w wielkim wieżowcu. W przyćmionym, rozproszonym świetle niezwykle jaskrawie zobaczyła zmęczonego życiem mężczyznę, który mógłby być jej ojcem, dyndającą na cienkim kabelku nagą, zamgloną, żarówkę ponad ich głowami... I siebie. Poszukującą ciepła dwudziestolatkę.

Jechała tramwajem piękną, skąpaną w morzu jesiennych lisci aleją. O własnych siłach wracała ze szpitala. Nikt nie robił ceregieli. Uświęcony prawem, rozgrzeszony rozsądkiem i wyższą koniecznością zabieg nie trwał długo.  Jak wyrwanie zęba, a może jeszcze mniej boleśnie.Patrzyła tępo w szybę tramwaju, próbując jednocześnie przypatrzeć się swoim uczuciom. Ale nie pojawiło się nic, o czym piszą w książkach i nauczają na katechezie. Żadnego żalu, rozdarcia, poczucia winy. Nic. Pustka.

W komórce zalegały trzy nieodczytane wiadomości. Jedna od matki, przeżywającej nową miłość na Majorce, druga od ojca, który niepokoił się, że nie odpowiada na jego telefony. Trzecia wiadomość była od niego. Był z dziewczynkami i żoną w Disneylandzie, ale tęsknił i myślał. Wraca jutro i ma nadzieję...

Wagonik kołysał się na zakrętach. Podparła głowę dłonią i pomyślała, że wszystko jest jak dawniej. Świat zatrzymał się na chwilę i nic się nie stalo. Tylko trochę lat jakby przybyło i plecy przygarbiły się pod brzemieniem odpowiedzialności.  Jedynie słusznej podjętej decyzji.