Łapać liska! część 2

To “coś” było smukłym, wychudzonym stworzeniem z bardzo długim tułowiem i ogonem. Głowa zdecydowanie lisia, choć wydawało mi się to absurdalne. Żywy zwierzęcy szkielet na nieprawdopodobnie chudej szyi miał starą, poprzecieraną, czerwoną obróżkę. Długie nabrzmiałe piersi dobitnie świadczyły, że to karmiąca matka. “Piesolis” zbliżył się do miski i zaczął połykać w naprędce kawałki pożywnego mięsa. Kajtek grzecznie siedział obok co chwila przełykając ślinkę i oblizując się łakomie. Gdy “piesolisica” zaspokoiła głód i oddaliła się w stronę starej stodoły, Kajtek ze smakiem, dokładnie wylizał pozostale resztki.

Od tej pory wystawiałam dwie miski, mniejszą dla Kajtka, a drugą dla jego koleżanki. Podpatrzyłam też, jak Kajtuś ukrytą w zielsku dróżką  nosi do stodoły zdobyczne kawałki jedzenia i opiekuje się małymi, gdy ich matka udaje się na łowy.

( Długo szukałam w sieci zdjęcia, które najwierniej oddałoby wygląd tajemniczego zwierzęcia i w końcu znalazłam) Matka wyglądała mniej więcej tak:

                     zrodlo: www.naturfoto.cz

Było lato, a ja odawałam się błogiemu nic nierobieniu. Postanowiłam zbliżyć się jakoś do lisiej suki, głównie po to by móc ją oswoić i uratować ją i jej małe. Wiedziałam, że nie będzie to łatwe, jeśli w ogóle możliwe. Reagowała na najmniejszy ruch, uciekała spłoszona i tego dnia już nie wracała.

Co mi tam, wezmę ją cierpliwością. Mam czas – uspakajałam siebie. Ale tak naprawdę czasu było niewiele i każdy dzień przybliżał mnie do wyjazdu. Powoli nadciągała jesień, po której miała nastąpić sroga zima. A to oznaczało niepewny los szczeniąt…

Tymczasem pieski rosły i ich szczenięce kłótnie i zabawy niosły się echem wieczorną porą po rosie. Coraz trudniej było utrzymać ich obecność w tajemnicy. I myślę, że troska o ich bezpieczeństwo coraz bardziej spędzała sen z powiek ich opiekunom.

Z lisicą zaprzyjazniłam (choć to określenie jest mocno na wyrost) się na tyle, że codziennie czekała już przyczajona, czuwająca pod bryczką na swoją porcję jedzenia. Codziennie stawiałam miskę 10 centymetrów bliżej i bliżej schodów… Podczas gdy ona posilała się ja tkwiłam na schodach znieruchomiała, nie śmiąc mrugnąć powieką.

Nasze co wieczorne spotkania stały się rytuałem. Dla moich sąsiadów z pewnością był to dziwny i niecodzienny widok. Późnym letnim wieczorem, w poświacie księżyca można było ujrzeć siedzącą na schodach nieruchomą postać kobiety i w odległości dwóch metrów od niej pożywiającą się, już bez pośpiechu jak niegdyś, dziką sukę. 

Tak... Udało mi się zdobyć jej zaufanie na dystans dwóch metrów, nie więcej…

Zwierzę co chwila odrywało głowę od miski i długo przenikliwie na mnie patrzyło…  W księżycowym blasku przeszywało mnie spojrzenie dwojga czujnych, żółtych oczu, a ciało moje przenikał dreszcz. Rodziła się między nami delikatna jak jedwab nić porozumienia. Bałam się by jej nierozważnie nie zniszczyć. Doszło do tego, że nie uciekała już po zaspokojeniu głodu, ale kładła się naprzeciw mnie i leżała patrząc na mnie, a ja na nią. Tak trwałyśmy w milczącym bezruchu godzinę, a nawet dwie… Aż ją przywowyłały skomleniem szczenięta, a mnie ( niekoniecznie skomleniem) mąż.

Powiecie: wariatka! I będziecie mieli rację.  Ale ja uwielbiałam te nasze spotkania! Mogłabym tak trwać do rana. Jakbym przenosiła się w inny wymiar rzeczywistości...

Lecz czas działał na naszą niekorzyść…

Uznałam, że jest go niewiele, a psiaki-lisiaki na tyle duże, że powinnam zobaczyć co z z nimi. Gdy matka wybrała się jak codzień na łowy, ja uzbrojona w miski, suchą karmę i kawałki chudego mięsa przedarłam się przez zielsko do stodoły. Na jej środku wśród starych desek  i resztek słomy baraszkowało nieświadomych zagrożenia, pięcioro tłustych puchatych maluchów. Jak wszystkie dzieci świata z dziecięcą naiwnością i ufnością stawiając niepewne kroki przyszły zaciekawione do moich rąk.  Ze smakiem zajadały karmę, przepychały się między sobą, gryzły i obśliniały moje palce. To było urocze! Tak bardzo, że kompletnie zapomniałam o bożym świecie! Gdy zdałam sobie sprawę, że za chwilę może wrócić ich matka ruszyłam w popłochu do wyjścia.

Było za późno. Drogę zagradzała mi suka. Bojowa postawa: nachylony w moją stronę łep, skoncentrowane spojrzenie i obnażone kły oraz złowrogi pomruk nie zdradzały przyjaznych zamiarów. Serce podeszło mi do gardła, a ciało odmówiło posłuszeństwa. Znów patrzyła mi w oczy, tym razem z bliska, ale to był zimny, bezlitosny wzrok zabójcy. Niepokój o dzieci chyba jednak był większy niż chęć rzucenia się na mnie, bo zrobiła coś, co ja nazywam opuszczeniem broni i odstąpieniem od wykonania wyroku. Rzuciła mi krótkie spojrzenie, coś na kształt: “ Spadaj stąd!” i czmychnęła do stodoły, a ja zrobiłam dokładnie to samo, tylko w przeciwnym kierunku. Zatrzymałam się dopiero na swoim ganku.

Suka szybko sprawdziła, że z dziećmi wszystko ok i ponownie wybiegła ze stodoły w moją stronę. 

Nie zapomnę jej wzroku. Do dziś widzę go w snach. Jej spojrzenie było niezwykle sugestywne i wyrażało zdumienie, niedowierzanie i …wdzięczność. Żółto-brązowe oczy wpatrywały się we mnie z mieszaniną ulgi i matczynej troski o potomstwo. Zdawały się szukać motywów mego zachowania i odpowiedzi na jedno pytanie: “Dlaczego to dla mnie robisz?” 

Sprawiała wrażenie jakby po rasie ludzkiej nie spodziewała się jakichkolwiek dobrych odruchów ( nie użyję słowa : „ludzkich”, bo niestety „człowiek” nie zawsze brzmi dumnie) i moje zachowanie burzyło jej stereotyp myślenia na nasz temat. Zdecydowanie do tej pory człowiek nie kojarzył jej się dobrze.

Jeszcze dwa tygodnie dokarmialiśmy lisico-sukę i jej dzieci. Byliśmy blisko na tyle, na ile nam pozwoliła. To ona wyznaczała granice wzajemnej zażyłości. Ale zbliżało się nieuchronnie to co musiało nastąpić, a na co nie miałam wpływu. Liście na drzewach subtelnie, niepostrzeżenie zaczęły zmieniać palatę barw, wieczory chłodniały, a opustoszałe pola świadczyły o nadchodzącej jesieni. Suka coraz częściej i dłużej patrzyła wieczorami w nasze okna, a ja czułam się bezsilna i serce mi płakało. Intuicja podpowiadała mi, że decyzja została podjęta. Wiedziałam, że nie mogę siłą narzucić dzikiemu zwierzęciu swojej ludzkiej przyjaźni.

Nazajutrz wyjechałam, bo praca już się o mnie bezlitośnie upominała. Zobowiązałam syna, który jeszcze został na końcówkę wakacji u babci, by donosił psiakom dyskretnie jedzenie. Wiedziałam, że mogę na niego liczyć.

W kilka dni po moim wyjeździe lisica pod osłoną księżyca wyprowadziła swoje małe do lasu. Zabrała tylko trójkę szczeniąt. Szły za matką równym rządkiem bruzdą wzdłuż pola. Widziała je sąsiadka mamy wracająca wieczorem z lasu. Suka profilaktycznie rzuciła się na kobietę, ale ta obroniła się kijem. Lisica nie podjęła walki, prawdopodobnie chciała tylko nastraszyć człowieka. Nie wiem, dlaczego zostawiła dwoje dzieci. Może wiedziała, że nie będzie w stanie wyżywić całej piątki, a może dlatego, że jedno ze szczeniąt zaklinowało się między deskami i nie mogła go wydostać… A może widziała, że tej dwójce nie pozwolimy umrzeć…

Nie wiem, tak jak się  nigdy nie dowiem, czy to był pies, czy lis i musiał być kiedyś udomowiony, bo skąd ta obróżka na szyi…

Tak wiele znaków zapytania…

Kilka razy mi się śniła, że stoi i patrzy mi w oczy z daleka milcząco, ze smutkiem, a jednocześnie ulgą… Budziłam się  w nocy i wymadlałam dla niej łaskawy los, o ile w ogóle jeszcze żyje.

Ciekawe, czy czuje, że dwójka jej dzieci ma się dobrze, chyba zwierzęta nie mają abstrakcyjnego myślenia i pamięci o ciągłości rodu… Tym lepiej dla nich.

Ot i cała lisia historia…

P.S. W internecie wyszperałam taką oto informację:

„...Ponieważ psy mają 39 par chromosomów, a lisy tylko 19 par. Dlatego te gatunki, jak i szakal i kojot nie mogą rozmnażać się między sobą. Możliwa jest ciąża psa z wilkiem, ponieważ i pies i wilk mają po 39 par chromosomów. To podstawowe pojęcia genetyki...”

P.S. O jej dzieciach opowiem kiedy indziej. Na zdjeciu Misia - jedno z uratowanych szczeniat.