Marolles. wstęp.

Moja opowieść o Marolles jest bardzo długa. Aby więc była bardziej "strawna" podzieliłam ją na kilka mniejszych części, by nie zanudzić. Zapraszam.

Tym, czym dla Warszawiaków jest warszawska Praga, tym dla mieszkańców Brukseli jest dzielnica zwana Marolles. Aby się do niej dostać  z placu Poleaert najprościej jest zjechać windą w dół wprost na Rue des Minimes. 

Skarpa, na której wznosi się Pałac Sprawiedliwości kończy się gwałtownie jakby ktoś odciął kawałek wzgórza. Poniżej rozciąga sie dolne miasto, pozostałość starej robotniczej dzielnicy. Znaczna jej część została zniszczona podczas budowy Pałacu Sprawiedliwości. Budynek sądownictwa podzielił dzielnicę na dwie części: „lepszą” i tę „gorszą” - leżącą w cieniu szarego gmachu i dawnych wspomnień. Marolles to królestwo “brocantes” i antykwariatów. W pobliżu wznosi się szpital świętego Piotra. W średniowieczu znajdowało się w nim leprozorium, czyli miejsce dla trędowatych. Centralnym i charakterystycznym punktem Marolles jest targ staroci i antyków na Place du Jeu de Balle. Jest to chyba jedyny taki pchli targ w Europie, który jest otwarty siedem dni w tygodniu. Plac symbolicznie wyznacza granicę między Marolles bogatym i biednym. W pogodne dni, zwłaszcza wolne od pracy przepływa tędy podwójnym nurtem ludzka rzeka w kierunku bogatszego Sablon i odwrotnie.

Targ staroci usadowił się bezceremonialnie u stóp Kościoła Notre-Dame-de- l'immaculée conception. Jest to kościół kapucynów, w którym raz do roku, bodajże jesienią odbywa sie poświęcenie zwierząt domowych. Mogą przyjść właściciele ze swoimi czworonożnymi pupilami i dokonać ich pokropienia święconą wodą. W końcu to nasi bracia mniejsi.

Marolles to w dawnych czasach wylęgarnia proletariatu, ruchów społecznych, królestwo rzemieślników, artystów, a także... dzielnica czerwonych latarni. To własnie z misją ratowania prostytutek przybyły tu  w XVII wieku siostry zakonne  ( Soeurs Apostolines), znane bardziej pod łacińską nazwą “Mariam Colentes”, która z czasem zmieniła się w “ Maricolles” by ostatecznie uzyskać formę: “ Marolles”. W 1715 roku zakonnice opuściły ten teren, ale nazwa pozostał po dziś dzień.

To dzielnica ludzi mówiących dialektem – bruxellois, który jest mieszaniną flamandzkiego i francuskiego, port docelowy ceniących sobie wolność, “joie de vivre” choć nie mających za wiele grosza w kieszeni. Kolorytu nadali temu miejscu najpierw Żydzi, Hiszpanie,  później Marokanie i w końcu Polacy. Ale Marolles zatraca powoli swój charakterystyczny klimat ulegając procesowi gentryfikacji i z drugiej strony „sablonizacji”. Antykwariusze ze swoimi drogimi sklepami wciskają się coraz głębiej w stare, biedne Marolles wypychani przez cukierników i restauratorów z ciągle drożejącego Place Sablon.

Oto próbka brukselskiego dialektu w piosence. Czy nie przypomina wam swoim charakterem tego z warszawskiej Pragi?

 Pozdrawiam was fioletowo życząc miłego, niedzielnego popołudnia.

sukenka JBC, torba i sweterek - mały butik