Marolles. Rue des Minimes. (1)

Rue des Minimes! Jak ja lubię tę nie szeroką, ale długą uliczkę na początku biegnącą niemal równolegle do Rue de la Régence,ale dużo zaciszniej, z dala od tramwajowego zgiełku i depczącego we wszystkich kierunkach tłumu! Rue des Minimes to dla mnie taka uliczka „klucz”. Tutaj którędy bym nie poszła, mając za plecami bryłę pałacu sprawiedliwości – zwiedzę Marolles wzdłuż i wszerz, docierając w końcu do punktu wyjścia na Place Sablon.  Hmm, właściwie to należałoby spenetrować prostokąt ulic pomiędzy Rue des Minimes i Rue Haute, placem Sablon  i kościołem Notre Dame de Chapelle. Przestrzeń ta zawiera wszystko, co dla tej dzielnicy charakterystyczne. Sama nazwa ulicy jest stosunkowo młoda ( XVIIw.) Pochodzi od nazwy braciszków zakonnych, którzy mieli tu swój zakon. Fenomenem tego miejsca jest fakt, że zadomowiło się tutaj wiele galerii z afrykańska sztuką. Jest to jeden z najwiekszych ośrodków sztuki afrykańskiej w świecie.

4girls.pl
Afrykańska kultura na stałe wpisała się w belgijski krajobraz. Patrząc na historyczne powiązania Belgii z jej koloniami wydaje się to naturalne. Na ulicach moje oczy cieszą barwne stroje afrykańskich kobiet, nie razi mnie nawet nadmiar biżuterii. To kobiety świadome swojej kobiecości i seksualności. Młode, czy stare, z wielkimi jak kosze pupami, czy nieziemsko smukłe i posągowo piękne – wszystkie przyciągają wzrok. Na brukselskich ulicach, zdominowanych przez uniseksualne, szare, oszczędne w formie ubrania Belgijek – Afrykanki wyglądają jak dostojne pawie z rozłożonym kolorowymi ogonami. I tak też się zachowują. Dostojnie, powoli smakują życie. Po co się śpieszyć! Jutro też jest dzień. Każdy, kto zetknął się z Afrykańczykami, wie, że ich rytm życia wyznacza inny czas od naszego. Myślę, że nam trochę współczują...
Kiedyś naszymi sąsiadami była pewna kongijska rodzina. Okno mojej kuchni wychodziło na ich taras i ogród. Pozwoliło mi to mimochodem przyglądać się ich życiu. Życie moich sąsiadów biegło spokojnym, wyznaczonym przez naturę rytmem. Z nastaniem wiosny, sąsiadka potrafiła spędzać nieruchomo długie ciepłe popołudnia w ogrodzie wyciągnięta leniwie na skórzanej kanapie wystawionej z salonu. Odwracała brązową buzię do słońca, gładząc swoje splecione w cienkie warkoczyki włosy. Później wracał z pracy jej mąż, siadał na brzegu kanapy i dalej bez pośpiechu gładził żonę po głowie. Dla przykładu - mój mąż wracał jak każdy zapracowany tubylec o zmierzchu, a ja w tym czasie zdążyłam ugotować obiad, posprzątać kuchnię i poprasować. A tych dwoje zaczynało dopiero rozkładać się z garnkami... w ogrodzie – jeśli ku temu sprzyjała aura. Gdy zaczynało padać, sąsiedzi przenosili się do domu, a kanapa zostawała na dworze, aż do... wyschnięcia. A że aura w Belgii jest kapryśna bywało, że stała tak długie tygodnie...

Któregoś dnia, na ugorze za domem ( zanim powstał tam ogród) sąsiad z synem zasadzili drzewo. Od tej pory ulubionym ich zajęciem było słuchanie jak ono rośnie. Sąsiad po przyjściu z biura, rzucał teczkę na bok na ziemię i będąc jeszcze w garniturze siadał w kucki przy roślinie i podparty dwiema rękami tkwił tak dobrą godzinę lub dłużej. Naprawdę nie wiem jak on to robił, bo mi w takiej pozycji łydki drętwieją już po kwadransie.

Jak myślicie, kto z nas ma więcej wrzodów na żołądku? My czy oni?...

Ale wracam na Rue Minimes. Jako, że Bruksela jest chaotyczna i nieprzywidywalna, już na poczatku mój wzrok przykuwa barwna komiksowa ściana jaskrawie odróżniająca się od sąsiednich kamienic w tym miejscu. To: „Passe-moi l`ciel”, fresk scienny Stefa Flatera, znanego twórcy komiksów. „Passe-moi l`ciel” jest rysunkową parodią życia po śmierci. Głównym bohaterem dowcipów jest święty Piotr i jego druh Nestor (symbolizujący śmierć). Wszystko w formie żartobliwej, trochę niegrzeczne, czasami lekko pikantne... Taka jest cała Bruksela. Niby stara, niby ułożona, a co i raz puszcza oko do turysty burząc tradycyjny układ budowli, ulic, placów zaskakującym, kolorowym, zabawnym akcentem. Bo Belgowie mają swoje specyficzne poczucie humoru.