"Uciec z ubojni dusz."

„Tysiące ludzi spędzają życie w pracy, której nie znoszą, by móc kupić rzeczy, których nie potrzebują, żeby zrobić wrażenie na ludziach, których nie lubią. Dosyć!"

Hej!
Jutro poniedziałek. Dla większości ludzi oznacza to - do pracy ( szkoly) marsz!
Wielu z nas jest pracownikami dużych firm, korporacji. Sama jestem szeregowym żołnierzem jednej z nich.

 Moja filozofia dotycząca pracy zawsze była jednaka:
- szanuj każdą pracę jaką w danej chwili posiadasz, bo jest jedynym twoim źródłem utrzymania czy środkiem realizacji marzeń;
- rodzina ponad wszystko! Bo to nie prezes korporacji będzie siedział przy twoim łóżku gdy zachorujesz, ale twój mąż, żona, dzieci... Szef co najwyżej wymieni cię szybko na nowy, bardziej wydajny i niezawodny model. Bo firma musi sprawnie działać. Nie ma miejsca na sentymenty.

Z troską parzę jak moje koleżanki zatracają się w niewolniczej pracy łudząc się, że " Firma - to ja". owszem, jeśli ją stworzysz sama z milością i pasją. W każdym innym przypadku jesteś tylko wydajnym trybikiem w maszynie odpowiednio motywowanym i manipulowanym. Zetknięcie z prawdą jest dla niektórych bardzo bolesne. Tyle, że jest już zazwyczaj za późno na nadrobienie swego osobistego zycia.

Dlatego przytaczam obszerne fragmenty artykułu, który bardzo trafnie oddaje zasady funkcjonowania współczesnych firm i przedmiotowego traktowania pracowników. Niewolnictwo XXI wieku. Poniżej podaję źródlo przytoczonych tekstów:

http://rawolucja.pl/piekny-umysl/uciec-z-ubojni-dusz-czesc-1/
http://wyborcza.pl/magazyn/1,128593,12431490,Uciec_z_ubojni_dusz__czyli_jak_placimy_za_brak_rownowagi.html

W pałacach korporacji

Warszawa, czwarta nad ranem. Andrzej, prezes dużej firmy, wysłał maila do swego szefa: „Piotrze, w sprawie raportu, który dla Ciebie piszę, zgłoszę się jutro przed południem. Chcę obgadać parę świeżych pomysłów”. Odpowiedź nadeszła błyskawicznie: „Andrzeju, dzięki serdeczne. Idź spać”.

Dziś Andrzej zapewne uważa, że się opłaciło: jest jednym z ostatnich, którzy w upadającej firmie ocalili posadę. Przetrwał, bo należy do nowej klasy pracowników, których w ostatnich dziesięcioleciach wyhodowały korporacje – współczesnych kamerdynerów, dzięki elektronice dyspozycyjnych o każdej porze dnia i nocy. Reprezentuje nową klasę ludzi, których domy przestały być sanktuarium prywatności, a stały się służbówkami w pałacach korporacji. I których bliscy – nieważne czym się zajmują – są co najwyżej rodzinami służących.

Andrzej należy do rzeszy tych, na których barkach korporacje odbudowały feudalne relacje między ludźmi.

"To dlatego właśnie dom stał się jeszcze jednym miejscem pracy. W nim też zaczęły obowiązywać prawa profesjonalizacji czy kompresji etatów, przez co część opiekuńczych funkcji przejmują zawodowe opiekunki do dzieci czy terapeuci. Miarą wartości rodzicielstwa jest dziś nie to, jak dużo rodzice spędzają czasu z dziećmi, ale jak dobrze – dzięki pracy rodziców –tym dzieciom się powodzi. W zamian oczekujemy od dzieci, jak od pracowników, wydajności: ich czas pracy ma być efektywnie wykorzystany.

Nasze relacje z bliskimi ubożeją proporcjonalnie do rozwoju więzi z kolegami z pracy, a z czasem stają się kadłubowe i toksyczne. Dzieci są nadąsane i małomówne, rodzice rozżaleni, dziadkowie uciążliwi."

Pracolaks

"Dawno się już zatarły granice między pracą a rozrywką. Dalton Conley ukuł nawet specjalny neologizm, który brzmi równie złowieszczo co Orwellowska „myślozbrodnia”. To „weisure” –zbitka dwóch pojęć: „work” (praca) i „leisure” (czas wolny, relaks). Dziś nie ma wypoczynku w stanie czystym –jest „pracolaks” lub „odpopraca”: odbieranie służbowych SMS-ów podczas spaceru z dziećmi, służbowe maile z łóżka…
Żyjemy w Społeczeństwie Gdzie Indziej – twierdzi Conley – bez dawnej tożsamości. Tradycyjne wartości (rodzina, dom, obyczaje) zostały w nim zduszone. W tym świecie rozrywka jest dla biednych (bogaci nie marnują na nią czasu), razem są te rodziny, które do siebie „tekstują”, a dzieci to inwestycja. Nie potrafimy już porządnie odpoczywać, bo podświadomie traktujemy odpoczynek jako próżniactwo. Relaks jest usprawiedliwiony tylko wówczas, gdy w jego trakcie zrobimy coś „pożytecznego”.

Ten świat „weisure” i Społeczeństwa Gdzie Indziej XIV Dalajlama opisał jako rzeczywistość, w której „mamy większe domy, lecz mniejsze rodziny; więcej wygód, ale mniej czasu”; „więcej wiedzy, lecz mniej rozumu; więcej ekspertów i więcej problemów”. I jeszcze: „To czas fast foodów i powolnego trawienia; wysokich mężczyzn i małych charakterów. Wielkich korzyści i płytkich związków. To czas, w którym dużo jest w oknie, ale nic w pokoju”.

Nie bądź sierotą 

Jak się ratować? Marsh uważa, że ocalić się możemy tylko my sami: „Jeśli sam nie zaprojektujesz swego życia, zrobi to za ciebie ktoś inny, tyle że cudza definicja równowagi między pracą a życiem może ci się nie spodobać”. Nie powinieneś powierzać jakości swego życia firmom, bo one są tak zorganizowane, by wyciągnąć z ciebie, ile się da.

Na meblowanie nam życia przez firmy nie powinniśmy się godzić z jeszcze jednego powodu. Jeśli wierzyć Jeremy’emu Rifkinowi, autorowi głośnej książki „End of Work” (Koniec pracy, 1995), trwająca właśnie trzecia rewolucja przemysłowa, która buduje totalnie zautomatyzowaną i produkcyjnie superwydajną gospodarkę, zakończy się „erą postrynkową”. A w niej większość z nas nie będzie miała pracy lub będzie jej miała mało. Już więc choćby z tego względu nie powinniśmy uzależniać się od pracy pojętej jako świat ostateczny. Niedługo bowiem wielu z nas może zostać sierotami epoki postrynkowej. Ludzie o zredukowanej prywatności, niemający mocnego emocjonalnego oparcia w życiu pozazawodowym, zniosą tę sytuację szczególnie ciężko.

Nie wiem czy bryczesy sa modne, czy nie. Wolę myśleć, że są klasyczne i wypada je ciągle nosić. Wyszperałam je przez przypadek w mojej szafie i z ulga stwierdziłam, ze są ciągle na mnie dobre. Pozwoliłam im zaistnieć dzisiejszej niedzieli. Kupiłam je w małym lokalnym sklepiku. Do tego koszulka i sweter z Zary, torba i komin - H&M, pasek - Esprit, płaszcz - SH,buty - no własnie? prezent od męża z upieglego roku? Czy sprzed dwóch lat? Nieważne, istotne, że ciągle swietnie sie w nich czuję. Dobranoc!

Nobody is perfect!