Avenue de Tervuren

Po raz pierwszy jej piękno dostrzegłam stojąc na olbrzymim tarasie penthausu narożnego bloku  na rogu tej własnie Alei i Rue des Tongres.  Pomyślałam, że to wielkie szczęście móc co ranek podziwiać jej urok pijąc kawę na wielkim, wyłożonym tekowym drewnem tarasie. W otoczeniu ozdobnych krzewów i owocowych, egzotycznych drzewek posadzonych w wielkich donicach. W ogromnym apartamencie na dachu wieżowca mieszkało dwóch mężczyzn : Filip i Marc.  Wtedy Filip wydawał mi się starszym panem, dzisiaj powiedziałabym, że był pełnym uroku, przystojnym, dojrzałym mężczyzną. Jego przyjaciel był moim równolatkiem. Dzisiaj wiem, ze był również jego utrzymankiem. Taką męską galerianką. Ale początkowo nie wiedziałam nic na ten temat. Naiwnie myślałam, że panowie się przyjaźnią bez ważnego argumentu w postaci zapewnienia wszelkich potrzeb materialnych i możliwości studiowania. Bo Marc był zdolny, ale biedny. Pochodził z francusko-włoskiej wielodzietnej rodziny.
Bardzo pragnął osiągnąć coś w życiu. Był błyskotliwy. Studiował jednocześnie z wielką łatwością medycynę i sztuki piękne. Lubił luksus i wygodę. Związek z Filipem mu to wszystko zapewniał.  Nasz układ był taki: lekcje francuskiego w zamian za prasowanie, bo panowie świetnie prezentowali się w białych koszulach. Gdy wychodzili razem do teatru. Na prasowanie brakowało im czasu. A ja czas miałam lecz nie miałam pieniędzy i głodna byłam znajomości języka. Marc doskonale znał francuską literaturę i potrafił z pasją przekazywać wiedzę. Lekcje z nim były niebywałą przyjemnością. Siadaliśmy w przestronnym, prawie pustym salonie z sięgającymi podłogi oknami, przy surowym drewnianym stole. Nad naszymi głowami zwisał imponujących rozmiarów prawdziwie kryształowy żyrandol, którego nie powstydziłby się niejeden pałac. Niekwestionowana perła tego domu. Nabrzmiałe, wykończone ostrym szlifem bulwy pełne barokowego przepychu dwa razy dziennie: rano i wieczorem odgrywały majestatycznie świetlny spektakl. Wschód i zachód słońca.  Między mną a Marcem nawiązała się nić sympatii. Bez żadnego kontekstu. Słowiańska blondynka i homoseksualny, francuski student. W dodatku urodziliśmy się tego samego dnia, miesiąca i roku! Nigdy wcześniej, ani później nie zdarzyło mi sie spotkać kogoś, kto urodziłby się dokładnie w tym samym czasie co ja! Dwoje Wodników trzeciej dekady. Nie rozmawialismy o charakterze jego związku. Mówiąc szczerze mariaż dwóch facetów wydawał mi się czymś dość obrzydliwym i wolałam nie znać szczegółów. Były lata osiemdziesiąte. A ja przyjechałam z Polski. Marc prawdopodobnie był pierwszym poznanym przeze mnie w życiu gejem. Chyba trochę samotnym, bo zaborczy partner starał się go izolować od znajomych. I nie epatującym tak histerycznie seksualnym ekshibicjonizmem jak uczestnicy dzisiejszych parad równości. Przypadkowe spotkanie w supermarkecie zapoczątkowało naszą znajomość. Siadaliśmy grzecznie do lekcji, a gdy tylko za Filipem zamykały się drzwi i dało się słyszeć leniwy zgrzyt drucianej windy, zaczynaliśmy grać w gierki na Play Station jak małe psotne dzieci. Marc wyciągał Lucky Strike, którymi z rozkoszą się zaciągał, bo w obecności Filipa nie palił . Oglądaliśmy filmy, gadaliśmy o gwiazdach, ciuchach, fryzurach. Jak na studenta sztuk pieknych przystało mój kumpel wykazywał się niezwykłym smakiem. Wskazał mi wiele ciekawych, artystycznych adresów w tym mieście. Piliśmy hektolitry kawy i coca coli. Czasami któreś z nas skakało na Rue des Tongres do najbliższego supermarketu, tam gdzie się poznaliśmy, po ciastka i chipsy. Nie znałam w tym czasie zbyt wielu ludzi w Brukseli i mogę powiedzieć, że wówczas Marc był moją najlepszą koleżanką.
Chyba nie do końca czuł sie dobrze w swojej skórze. Miał dziwną potrzebę stwarzania pozorów że jest hetero, tłumaczenia się ze swojej orientacji.  Krążył, nie nazywając rzeczy po imieniu, operował aluzją, domysłem, słowami kluczami. Wyglądało to dość żałośnie i mało wiarygodnie, gdy pokazywał mi zdjęcia „swojej” dziewczyny, która okazywała sie jedną z jego pięciu siostr... 
Filip był zazdrosny. Niezbyt pewien stałości uczuć swego młodego kochanka, odnosił się do mnie z rezerwą. Patrzył ponuro spode łba. Wyczuwałam niechęć graniczącą z wrogością. Niepotrzebnie. Miałam swego chłopaka, a co za tym idzie nie byłam żadnym zagrożeniem dla ich związku. Zielonooki potwór nie chciał dawać temu wiary. Atmosfera gęstniała, a moja koleżanka Marc miał coraz więcej przykrości ze strony swego partnera. Pomyślałam, że czas zwijać żagle. W sercu pozostała rozbudzona miłość do języka francuskiego, a w pamięci piękny obraz panoramy Avenue de Tervuren.

Zródło: Simon Schmitt www.globalview.be

Po widoku z tarasu Marca i Filipa, wiem już dlaczego mówi się o niej, że jest jedną z najpiekniejszych europejskich ulic. Z dołu nie widać jej całej krasy. Dzieło Leopolda II, jak i inne dwie wykwintne aleje w tym mieście ( Avenue Louise i General Jacques). Ale z pewnością właśnie Avenue de Tervuren najbliższa była sercu króla. Zbudowana z wielkim rozmachem, ma długość dziesięciu kilometrów. Szeroka, jakby architekt przewidział, że po wielkim boomie samochodowym, XX wiek będzie triumfem mody na ekologię, a panem brukselskich ulic stanie się rower. Różnorakie środki transport żyją tu ze sobą w symbiozie. Samochody, rowery i tramwaje nie zabierają sobie przestrzeni. Swobodnie się czują w cieniu podwójnego rzędu kasztanowców. Droga wije się przecinając trzy dzielnice, wzdłuż najdłuższego brukselskiego parku ( Woluwe 71 hektarów) i kilku mniejszych, przecina autostradę i kończy sie rondem tuż przy pałacu w Tervuren, obecnie siedziby Muzeum Afrykańskego. Na całej jej długości usadowiły się liczne ambasady, naliczyłam około dwudziestu. Najczęściej biednych afrykańskich krajów, które jakby tak dostojną lokalizacją chciały podnieść swój prestiż. Ale jest tu także ambasada Polski i Niemiec.  Drugi koniec, albo początek Avenue de Tervuren, zależy z której strony patrzysz, w okolicy Merode, gdzie mieszkali bohaterowie moich wspomnień stanowi Łuk Tryumfalny - jak wielka brama do miasta. 

Przy pisaniu tego posta skorzystałam z uprzejmości belgijskiego blogera Guy i wykorzystalam niektóre informacje i zdjęcie z jego fantastycznego bloga: http://vanrinsg.hautetfort.com/about.html / "Réflexions du Miroir", post: Une avenue pas comme les autres
 Pozostałe sa mego autorstwa.

Lors de l'écriture de ce post, j`ai pris des informations et la photo du blog d`un blogueur belge Guy. Je vous recommande son fantastique blog sur la Belgique: http://vanrinsg.hautetfort.com/about.html / "Réflexions du Miroir", post: Une avenue pas comme les autres. Merci Guy :)

 Pod spodem rozpościera sie tunel. Samochody nie osiągając Łuku Tryumfalnego znikają pod nim, by znów się wyłonić na powierzchnię po jego drugiej stronie, już w dzielnicy eurokratów. Po drodze jest jeszcze rondo Montgomery z pomnikiem generała. Czujnym wzrokiem spogląda na sunące auta, a z jego kamiennego beretu spływają zaschnięte stróżki białych gołębich kup. Czy przez złośliwość te miejskie ptaki obrały sobie głowę historycznej postaci za toaletę?
O Avenue de Tervuren można mówić bez końca. Każdy jej metr to ciekawa historia, wspomnienie dawnych dziejów, ale to materiał na następnych kilka postów. Może już wkrótce... 

P.S. Stojąc wczoraj autem na światłach w okolicy Merode przysięgłabym, że widziałam Marca. Rozpoznałabym go wszędzie po charakterystycznej bliźnie w okolicy ust. Zmężniał i spoważniał. Za rękę trzymał może trzyletnią dziewczynkę, a jego drugiego boku uczepiona była atrakcyjna blondynka. Nagłym blaskiem zachodzącego słońca na palcu mężczyzny na chwilę zabłysła obrączka.

Góry liści...

Na końcu Avenue de Tervuren znajduje się ta wesoła fontanna.Aż nogi same podskakują do tańca przy takiej wesołej orkiestrze. 

I jeszcze raz pałac. Koniec lub początek " Alei nie takiej jak inne."