wczorajszy dzien- jasny i chlodny jak kolor mojej bluzki

It was a beautiful Sunday! Clear but cool like my mint shirt :) I presents my new skirt, 
I already love it! I have a lot of ideas for new outfits, I will show you for some time.
I tell you a funny stories today about my skirt from the past . 
But I'm sorry, I haven't much time to translate it in English today. 
If you want, I will do that next week, because after tommorow  I will leave for a few days and  I have a loooooooooooooooooooot of work.... :)

Niedziela była piękna. Jak z obrazka. Ale tylko do podziwiania zza szyby, w której jasno odbijało się majowe słońce. Cynicznie zimne jak na tę porę roku. Dlatego dosyć ciepło się ubrałam. Aby jednak nie płoszyć nieśmiało przycupniętej przy gruncie wiosny, postanowiłam ożywić czarną spódnicę miętową bluzką. Niestety, na fotkach wyszła jak biała! Ale zapewniam, ze jest miętowa.

Plisowanka- premiera. Już ją pokochalam! Cudownie sie uklada, jest mieciutka i lekka zarazem, z przytulnej bawelny. Mam juz kilka pomyslow na jej aranżację. Eleganckich. I sportowych.

A propos plisowanki, przypomniala mi sie zabawna historia sprzed stuleci, cha, cha, tzn. gdy sama byłam studentką. Przytaczam opowieść dlatego, gdyż w stosunku do tego rodzaju spódnic, noszę w sobie głęboką traumę. Nie sadzilam, ze kiedykolwiek jeszcze dam sie namówić na włożenie plisowanki.

Otóż, w tych zamierzchlych czasach, gdy nie było komórek, ani komputerow, mieszkałam na tzw stancji na Wale Miedzyszynskim, który jest teraz częścią stolicy, wtedy zaś grupowal wokól siebie male podwarszawskie miejscowosci, z których jechalo sie do stolicy przyslowiowe 3 dni wolami. Oczywiscie przesadzam, ale tak sie to mniej wiecej mialo do obecnych szybkich polączeń. Z góry przepraszam potencjalnych mieszkanców Walu Miedzyszynskiego...

Jak już wspomnialam, los rzucił mnie na stancję do pewnej wdowy po szewcu, która była jowialną osobą o gołębim sercu, slusznej budowie i z dziwną egzemą na policzkach. Ciagle wspominala zlote, minione czasy, gdy była znana w środowisku, dzieki pozycji swego meża- jedynego, a co za tym idzie najlepszego szewca w okolicy. Po latach opływania w dostatek pozostaly wspomnienia, którymi częstowala mnie dlugimi jesiennymi wieczorami ( co robic, nawet telewizora nie bylo!), oraz szafy i tapczany pelne kreacji szewcowej ( nie bylo niedzieli, by w tym samym poszla do kosciola! toć to nie honor!)

Polubilysmy sie tak z szewcową, że dobroduszna kobieta poczula w sobie misję doprowadzenia prowincjonalnej szarej gąski do standartów stolicy, o czym jakoby miała lepsze pojęcie niż ja. Rzeczywiscie, nietęgo może wygladalam w królujacych wówczas zgrzebnych , szaro-burych kreacjach z Hofflandu- nadajacego ton warszawskim ulicom, a do którego w okresie ogólnego kryzysu stało się dlugie godziny w kolejkach, i wpuszczano po ileś tam osób naraz. Standarty mody w małej miejscowosci w poblizu Walu Miedzyszynskiego byly zgola odmienne i nijak moje bure tiulowe spódnice się mialy do barwnych skarbow zalegajacych skrzynie lóżek mojej dobrodziejki.
Nie wiedząc nic o asertywnosci, pozwolilam sie ubrać szewcowej w jej jedną z najlepszych maxi plisowanek, wzoru wam nie opiszę, zbyt traumatyczne, można ująć urok tej kiecy jednym ordynarnym slowem, którego niestety użyję dla oddania klimatu- kiecka byla kolorystycznie bardzo "oczojebna", z dziwnego materialu, ktory zdecydowanie nie byl modny nawet wiele lat po.. Udalo mi sie obronić przed kapeluszem z wolaką i bliska placzu zostalam wypchnieta przez szewcową za drzwi, wsród ochów i achów:- koleżanki popekają z zazdrości!
Nie pojechalam autobusem lecz parę kilosów na pieszo, no ale w okolicach stadionu musialam zrezygnowac. Raz kozie smierć! Albo dwadziescia minut upokorzenia w tramwaju ( przybralam pokerową, wynioslą minę, udajac, ze mam gdzieś ukradkowe spojrzenia i chichoty za moimi plecami), albo parę godzin drwiacych spojrzen- pokonujac odleglosc do szkoly pieszo. Co ja mowie- do szkoly! Boże uchowaj! Jesli pokażę się tak w szkole-kompromitacja murowana!
Dopadlam do budki telefonicznej i nerwowo wykręcilam numer przyjaciólki mieszkajacej w uroczej kawalerce na ulicy Milej. 
Ewciu, jesli czytasz to teraz, to pozdrawiam cie serdecznie! Na szczęście była! Nie wyszła jeszcze do szkoly! Musiało być coś dramatycznego w moim glosie, bo Ewa bez zbędnych pytań, zgodzila sie czekać na mnie w domu. Moja ostatnia deska ratunku! Oszczędzę wam opisu, jak moja przyjaciolka turlala sie ze smiechu, gdy ujrzala mnie tak odpaloną wytaczajacą się z windy!

Gdy po powrocie, czekal na mnie nowy zestaw starannie przygotowany przez szewcową na nastepny dzień... nie dalam rady... opowiedzialam wzruszajaca historie, jakoby z waznych powodów muszę zakonczyć edukację i wrócić na swoją podlaską prowincję... Strasznie żal, naprawdę! Szewcowa, która poczuła w sobie pulsujacą, kreatorską krew na miare Ewy Minge, była niepocieszona.

Rozumiecie teraz moją traumę do plisowanek!

bluzka- Zara,
buty- Promod,
spodnica- JBC,
torebka- Veritas