Wsiąść do pociągu byle jakiego...

Kochanie, kupiłem nowe gąsienniczki, motorek, niedługo będzie nas stać na nowszy model, wtedy odsprzedamy stary i zwróci nam się część inwestycji - ekscytuje się mąż z wypiekami na twarzy - Proszę cię jeszcze o odrobinę cierpliwości, to bardzo poważna transakcja...Gdy jej dokonam - znów będziemy spędzać wspólnie wieczory...

Nazajutrz dzwoni do pracy i szepcze w słuchawkę: Już prawie, prawie... Jest nasz...

Wracam do domu. Pyta jak mi poszło w robocie, ale widzę, że nie czeka na odpowiedź.

- Dzisiaj go kupujemy! - oświadcza uroczyście - Czy masz jakieś preferencje?

- Hmmm.... - udaję, że się zastanawiam - Zwróć uwagę na lufę... Odpowiednia lufa to podstawa takiej maszyny... - mruczę. Mąż jest tak przejęty, że dopiero po kilku sekundach orientuje się, że stroję sobie z niego żarty. Ty zboczeńcu! - woła z naganą w głosie i ciska we mnie książką kucharską. Wykazuję się refleksem. Książka ląduje na podłodze.

Do kuchni wchodzi syn i nalewajac sobie soku mówi. Mamo - ożeniłem się dziś z X. I tu pada imię jego najlepszego kumpla. Teraz stanowimy siłę! Kupimy farmę w Arizonie i kawał lasu w Kanadzie. Już budujemy tam chatę. O mały włos szklanka nie wypada mi z rąk.

- Mamo, spoko! To tylko w grze - uspokaja mnie, widząc moją minę - bo wiesz, on "leci" postacią dziewczyny. Jest nieźle wypasiona. Kolega mu odsprzedał za korki z matmy. Taka to chodzi na allegro za parę stów. Uff, kamień z serca. Zostawiam ich i wymykam się na bloga. Dziś rozdanie, tam quiz, sposób na schudnięcie, gdzie indziej historia z ciekawą fabułą, niezły przepis, recenzja filmu i książki, reportaż z podróży... Jeszcze kurtuazyjne odwiedziny u zaprzyjaźnionych, sympatycznych osób - zwykłe blogerskie życie. Północ. 

Taak... Nie nazwę tego zboczeniem... Unikam słowa: "uzależnienie"... Najbardziej gładko przychodzi mi mi na myśl określenie: namiętność,  pociąg do... Nasze pasje...

Ale jest jedna rzecz silniejsza niż jakikolwiek "pociąg"...  Raz dziennie zasiadamy do wspólnego posiłku. Bez pośpiechu.To nasz łącznik ze światem realnym. To barometr naszych nastrojów i wzajemnych relacji. To tylko NASZ, nieskażony netem czas... Na wielkiej, zarzuconej poduszkami kanapie, oglądamy filmy - ambitne i te całkiem głupie seriale. Psy też gapią się w ekran, jakby coś rozumiały, są częścią naszego rodzinnego teamu...

Bywa, że wspólnie wyjeżdżamy. I choć każdy taszczy ze soba swój osobisty komputer, to całymi dniami jesteśmy "off line" - na permanentnym odwyku. Aż jakoś dziwnie na początku.... Poznajemy się na nowo, odkrywamy w sobie zabawne cechy, eksplorujemy otaczający nas świat. Zdziwieni, że aż tyle przyjemności można czerpać z wzajemnego obcowania.
Wypoczęci i stęsknieni za naszymi wirtualnymi przyjaciółmi, z przyjemnością wracamy do naszych pociągów.

P.S. Internet jest jak nóż - powiedziała mi kiedyś znajoma - Można nim kroić chleb, by nakarmić głodnych, a można nim zadać cios by zabić... To od ciebie zależy jak go użyjesz...