Zmieniam swoje życie z Ewą Ch... Post dedykowany Asi.

Jest taka jedna osóbka w mojej rodzinie, która co kilka lat, zupełnie niewinnie, mimochodem, przypadkiem zmienia moje życie nadając mu nowe, pozytywne zabarwienie. To Joaśka-moja siostrzenica.
Najpierw Asia uczyniła mnie szafiarką. "Sza-cooo?" - brzmiało moje pytanie, gdy pierwszy raz usłyszałam to słowo. Później "zaszczepiła diabła"z blogowaniem i była techniczną stroną tego przedsięwzięcia. 
Ostatnio zaś wspomniała o Ewie Ch, która "zmusiła" tysiące Polek do ćwiczeń.

I się zaczęło. Nie myślcie jednak, że stałam się ślepą naśladowczynią Ewy Chodakowskiej i bezlitośnie "killeruję" tłuszcz na brzuszku do utraty tchu. Nie byłabym sobą. (I jakoś tak nieskromnie akceptuję się i lubię nawet z oczywistymi niedoskonałościami...) Nie lubię utartych schematów i gotowych recept. Choć przyznam, że optymizm i entuzjazm tej kobiety bywa zaraźliwy! Mówiąc: "zmieniam życie z Ewą Ch" puszczam do was wieeeeelkie oko!

Chodzi raczej o zmianę nastawienia, o obudzenie świadomości, o wybiórcze czerpanie z porad, tak "na miarę" siebie samej. Owszem, książka leży sobie zawsze w zasięgu mojej ręki i coś tam podczytuję, podskakuję, kopiuję, naśladuję. Ale tak naprawdę to stworzyłam w swojej glowie własny program, którego głównym celem było wytworzenie stanu umysłu, że mi "się chce". Że codzienny sport stał się naturalną potrzebą jak jedzenie i picie. 
Zaczęłam trenować codziennie "marszo-bieg": minutkę biegnę, cztery minuty idę i tak przez pół godziny. W natępnym tygodniu przesuwam proporcje "marszo-biegu" na korzyść biegu i tak dalej. Jak czuję się "przetrenowana" robię dzień przerwy i dopieszczam się "nic nie robieniem",ale tylko dzień.
Zapisałam się na naukę pływania (nigdy nie jest za późno jak się okazuje!)

Choć na dzień dobry połamałam okularki, które pan trener mi pożyczył, to dalsza współpraca układa się znakomicie i pan instruktor chwali mnie za pilność i postępy. A ja się cieszę jak dziecko!
Asiu, czuję, że będą jeszcze ze mnie ludzie! :) Dzięki!

Miłej niedzieli!