Lęk . Część pierwsza

W kamienicy na ulicy Wesołego Wojaka Szwejka pod numerem osiemdziesiąt mieszkał lęk.

Bała się odkąd sięgała pamięcią. Nie miała przyjaciół z obawy, że ją opuszczą. W jej domu nie było lodówki ze strachu, że pewnego dnia nie będzie miała co do niej włożyć. Czarny prostokąt małego podwórka otoczonego z trzech stron wysokim na dwa metry murem nie oglądał nigdy kwiatów. Ubrań tylko tyle by związać je w mały węzełek gdy zajdzie potrzeba i by nie żałować kolorowych sukienek. Żadnego kota, psa, ani rodziny.  I Bogu dzięki. Nie tęskniła za nikim i za nikogo nie była odpowiedzialna. Nikomu nic winna. Podążała drobnymi krokami w stronę cienia, niecierpliwiąc się, że ta droga ta długo trwa. Każdy jej następny dzień przypominał poprzedni. Ale nie to było szczególnie przykre, czy uciążliwe. Najbardziej bała się nocy. Z przerażeniem małego dziecka wyczekiwała ranka, a później podrzemywała w fotelu szykując się do kolejnego starcia z królem ciemności – nocnym koszmarem.

Trzy razy w tygodniu przychodziły one. Przewijały się przez jej dom, nie zostawały na dłużej. Nigdy nie zastanawiała się dlaczego. Były do siebie podobne. Nie pamiętała ich imion. Wszystko co dotyczyło tych kobiet wrzucała do worka na śmieci swojej pamięci. Uprzejmie pytała o ich rodziny, dzieci, choć niewiele ją to obchodziło. Nie były winne, ale ich obecność w jej domu powodowała, że strach się nasilał. Daleka od  zachwytu ich obecnością, wiedziała, że nie można inaczej. Były na siebie skazane. One potrzebowały pieniędzy, które im płaciła, a jej przestrzeń wypełniona starością potrzebowała świeżego oddechu o zapachu Mister Proper i smugi dziennego światła, które wciskało się do jej domu za ich plecami, gdy uchylała wejściowe drzwi. Pozostawiały po sobie wilgotny ślad mokrych ścierek na wytartych z kurzu starych jak ona mebli. Oprócz nich nikt jej nie odwiedzał. Skąd o niej się dowiadywały? Pewnie jedna od drugiej. Przekazywały ją sobie jak pałeczkę w sztafecie. 

Dzwonek. Podreptała bezszelestnie w przydeptanych kapciach i nie pytając kto to uchyliła z trudem masywne drzwi chroniące ją przed światem. Zrobiła to bez wahania. Wiedziała, że to nowa dziewczyna. Rozmawiały przez telefon. Krótka chwila zapoznania, powierzchowne liźnięcie oczu.  Beznamiętność. 

Dziewczyna uprzejmie choć bez głębszej refleksji patrzyła na kobietę. Przyszła tu by zarobić, wyjść, zapomnieć, wrócić do domu, wziąć w ramiona córeczkę. Drobna pani stojąca w progu wielkiej, przedwojennej kamienicy Maison de Maitre była postacią nie wyróżniająca się niczym szczególnym. Zwykła twarz w koronie banalnych, o nieokreślonym kolorze loczków trwałej ondulacji . Należała do tych anonimowych ludzi, o których nie można nic powiedzieć. Gdy popełnią zbrodnię, trudno sporządzić ich portret pamięciowy. Twarz, która zapomina się natychmiast, gdy odwróci się od niej wzrok.  

- Chodź, pokażę ci co masz robić – nie bawiąc się w ceregiele staruszka przystąpiła do rzeczy.

Pracę każdej z kolejnych kobiet zaczynało przetarcie zakurzonej, złotej tabliczki z nazwiskiem znajdującej się  tuż przy guziku dzwonka. Niemal jak rytualne przywrócenie zagubionej tożsamości.  Dawnej świetności. Gdy jaskrawe promienie porannego słońca odbijały się blaskiem w złotej  tafli, kolejny rozdział nowej sprzątaczki w domu na ulicy Wesołego Wojaka Szwejka osiemdziesiąt, staruszka uważała za otwarty.