Lęk. Część druga.

(Pierwszą część Lęku można przeczytać TUTAJ)

Kolejne dni – utrwalanie rytuału codzienności.

Dla żadnej z nich cisza nie była ciężarem.  Była błogosławieństwem i azylem. Może dlatego, że nie oczekiwały przyjaźni, ani wzajemności. Nie siliły się na uprzejmość. Dwie egocentryczki skupione na swoich troskach, zbyt zmęczone by udawać kogoś innego.

Staruszka mieszkała w bogatej urzędniczej dzielnicy szarych monumentalnych kamienic ze wszystkimi dogodnościami zwanej europejskim gettem.  Tuż za rogiem znajdował się supermarket, do którego dreptały obie noga za nogą trzy razy w tygodniu.

Nie potrzebowały listy zakupów. Bez trudu zapamiętywały nieliczne pozycje. W dziale owoców i warzyw kobieta oglądała starannie każde jabłko. Zdarzyło się, że je nadgryzała i odkładała gdy smak nie odpowiadał jej oczekiwaniom.  Dziewczyna płonęła wtedy ze wstydu. Nie daj Boże ktoś by mógł pomyśleć, że są rodziną! 
Kupowały: jedno jabłko, dwie marchewki, pęczek wloszczyzny i kość na zupę. I znów noga za nogą, suw-suw,  wracały do siebie.

W domu wykładały zakupy z siatki, myły warzywa i gotowały całkiem polski rosół. Gospodyni nalewała uroczyście dwie miski  i zapraszała do jedzenia. Fakt wspólnego, o ile tak można powiedzieć, spożywania posiłku nie zbliżył ich wcale do siebie. Każda swoją porcję przezroczystego, aromatycznego płynu wypijała samotnie: pani w salonie, a jej sprzątaczka - w kuchni, przy chyboczącym się drewnianym stoliku pokrytym starą, wypłowiałą ceratą.

Później odliczanie samotnej egzystencji. Babcia – w wyłysiałym ze starości rudym fotelu w salonie, a jej towarzyszka – wykonując pozbawione głębszego sensu czynności ciągle w tym samym miejscu: kuchnia, piwnica, mała łazienka na półpiętrze i niekiedy salon. Myśli każdej z nich krążyły jak samotne planety obijając sie o stare mury, przenikały je i biegły dalej.

Dom był ogromny, dużo za duży, kto wie, może nawet nie zamieszkały na wyższych poziomach. Tego dziewczyna nie mogła stwierdzić z całą stanowczością bo nie dostąpiła zaszczytu przestąpienia wyższych partii kamienicy. Kręciła się wobec tego w kółko na dole. Mogłaby ogarnąć tę przestrzeń w trzy godziny. Robota paliła jej się w ręcach.

Ale płacone miała za pięć. Pięć razy trzy. Piętnaście godzin po dziesięć euro za godzinę. Gdyby nie potrzebowała tych pieniędzy tak bardzo... Mogła jeszcze czytać książki zaszyta gdzieś w kącie i odliczać minuty do końca pracy. Tak jak robiły jej poprzedniczki. 

Ale miała do tej babki jakąś słabość, litość może? Nie potrafiła jej tak ogrywać z zimną krwią.  Bez pytania  wzięła inicjatywę w swoje ręce. Za każdym razem nie zważając na niemy protest gospodyni odzierała z mroku jej zamarły dom, krok po kroku przywracając go życiu. Zdjęła szare od brudu firany, które... dosłownie rozpadły sie podczas prania w rękach. Prawdopodobnie były równie stare jak lokatorka tego domu. Za tydzień pojawiły się nowe, bijące po oczach nieprzyzwoitą bielą. W kuchni na starym parapecie bezwstydnie pysznił się mały kolorowy kwiat o aksamitnych liściach. Staruszka niesmiało, z zaciekawieniem podpatrywała te zmiany w swoim własnym domu. Musiała w duchu przyznać, że nadawały staremu wnętrzu pewnej czułości.

Nigdy jednak nie zaproponowała dziewczynie zwrotu kosztów. 

Któregoś razu w ogrodzie pojawił się ...rudy kot. Rudy jak jej wyłysiały welurowy fotel. Bezczelną, krzykliwą rudością wyróżniał się na tle szarości więziennego spacerniaka, bo przestrzeń za oknem między kuchnią i salonem trudno nazwać było ogrodem.  Prężył ogon i natrętnie dopominał się jedzenia stojąc nad pustą miską. Staruszka zadrżała gniewem. Odkryła właśnie, że kot jest regularnie dokarmiany. I nie o jedzenie tutaj chodziło. Ale o jego obecność.

W tym oswajaniu życia wyczuła niebezpieczeństwo. Dla siebie samej głównie. "Nie chcę, nie chcę by dłużej tu była!" - myślała w panice. 

Łatwiej jej było odprawiać kolejną sprzątaczkę gdy znajdowała argument do jej odejścia. Udowodnić nieuczciwość. Lubiła je demaskować w wiadomy dla siebie sposób. Poddawała próbie. Ludzie z reguły są pokrętni. Można im ufać jedynie na tyle, na ile się ich sprawdzi. Rzadko zdają jednak egzamin z człowieczeństwa, nie mówiąc już o zwykłej ludzkiej uczciwości.

cdn

Zdjęcia zrobione w Durbuy, prawdopodobnie najmniejszym mieście na świecie:)