Wielki powrót

Przyszła jesień,a wraz z nią powróciły ONE. Od lat nie widziałam ich już w takiej ilości na półkach. 
Tyle kolorów! Tylko krój jeden - prosty, siermiężny, bez niedomówień. Od lat tęskniłam za modą na trzewiki, które gdzieś zniknęły na trochę ze sklepowych półek. Tzn gdzieś tam przewijały się w kolejnych kolekcjach pojedyńcze egzemplarze. Klasyka. Aż tu tego roku prawdziwy wysyp trzewików. Jak grzyby po deszczu! I zatańczyły niecierpliwie do nich moje zwiewne sukienki upchane ciasno w szafie. Bo trzewiki w moim wydaniu dziwnie dobrze kojarzą się z kieckami. I wiem, że jesień jest już moja: obłaskawiona burgundem i butelkową zielenią, obleczona w kamele, żółcie i czerwienie. Aż do ostatniego promienia październikowego słońca, aż do ostatniego rudego listka. I znów zgrzebne, najwygodniejsze na świecie buciory na nogach, jak wtedy gdy pchałam dziecięcy wózek z moim synem, brodząc po kostki w jesiennych liściach. Jakby tyle czasu nie minęło!

Ale,żeby nie było tak poetycko, schodzę na ziemię i opowiem jak na spowiedzi jak to z nimi było. Ich zakup poprzedziła krótka, aczkolwiek znacząca rodzinna scenka rodzajowa. Mąż szukajać czegoś w piwnicy (mojej osobistej piwniczki, żeby było jasne) stanął twarzą w twarz z półką na buty wypełnioną pod sufit podpisanymi kartonowymi pudłami. Jako, że rzadko zagląda w te rejony, zdumienie było dość znaczne. Popatrzył się na piętrzące się pudła, popatrzył się na mnie i mówi: "Wiesz, obawiam się, że jesteś trochę zakupoliczką"
"Ja? Zakupoholiczką? Ty prawdziwych zakupoholiczek nie widziałeś!" - żachnęłam się i dodałam przebiegle stosując ulubiony argument jednej z koleżanek- "Przecież to wszystko jeszcze panieńskie!"

 Oboje wybuchnęliśmy śmiechem.

Nastało nazajutrz. W świetle nowego dnia miałam stanąć wobec prawdy o samej sobie. Gorzkiej prawdy. Przypadkiem weszłam do sklepu z butami. Wiedziona instynktem natychmiast je dojrzałam i stanęłam jak wryta. Pyszniły się na półce, miękkie, pachnące skórą z nonszalancko rozchełstanymi sznurówkami. i patrzyły na mnie. Ze spokojem i pewnością. Jakby wiedziały, że to nie kwestia "czy", ale "kiedy" i "w jakiej kolejności". Przymierzyłam zielony, przymierzyłam bordowy, przymierzyłam bordowy i zielony... a poźniej w odwrotnej kolejności. Kupiłam jedne, zamówiłam drugie. Bo nie będzie... bo wykupią... bo czekałam tyle lat, bo jedna para...
I nagle zabrzmiala mi w uszach rozmowa z piwnicy.
I zadrżałam złością i wstydem, a może odwrotnie. I radością, że je mam!

Im bliżej domu, tym trochę głupiej. Bo jakby mój mąż miał wczoraj rację. A ja tak bardzo nie lubię jak ma bardziej rację niż ja ją posiadam... Ale trudno! Trzeba wypić to piwo i najlepiej od razu. I najlepiej przez zaskoczenie, albo atak. Wyciągnęłam zielone z pudła za cholewki. Z impetem weszłam do pokoju i buch: mężowskiemu pod nos na biurko aż mu  laptop podskoczył przed oczami. 
- Tak! Jestem zakupocholiczką. Za dwa dni będą jeszcze bordowe. - wyrzuciłam jednym tchem i poczułam ulgę, jakby zeszło ze mnie powietrze.
I nagle zdałam sobie sprawę, że mój mąż nie wie o czym mówię, że dawno już krótka rozmowa z piwnicy ustąpiła ważniejszym rzeczom w jego głowie.
Bo faceci tacy są. Nie rozdrabniają się na pierdoły. To my mierzymy ich swoją kobiecą miarą.

Mąż przygląda się ciekawie butom.
- Ładne? - pytam
- Może i ładne - mruczy - ale zastanawiam się kiedy i gdzie w tych wszystkich śmiesznych butach będziesz chodzić...
Kładę mu głowę na ramieniu - Wiesz, będę ekscentryczną staruszką, codziennie w barwnych śmiesznych butach sprzed ćwierćwiecza. Chyba będę mogła sobie pozwolić na taką ekstrawagancję jeśli dożyję naprawdę sędziwego wieku? 
- Musisz być taką wesołą staruszką. Już kiedyś o tym mówiliśmy...
I jak go nie kochać, nawet jeśli nieraz wnerwia mnie na maksa! Słodziak!

Ekologiczny kolczyk ze sznurka i filcu.