A mi jest szkoda lata - post leniwy

A mi jest szkoda lata… A tak naprawdę,to wcale, a wcale… I tutaj wiem, że narażę się większości z latolubnych czytelników.  Lubię urlop, spotkania z bliskimi, wypoczynek, ale co za dużo to niezdrowo. Jestem wtedy kompletnie wybita ze swego rytmu, nawet lekko zagubiona, po tygodniu “nic nierobienia” zaczynam kręcić się w kółko bez celu i szukać sobie zajęć. Zaczynam potęskniwać (co to za słowo!) za jesienią…

Pani Jesień to moja najlepsza, dystyngowana przyjaciółka. Nie mogę doczekać się jej powrotu. W sukni ciężkiej od kwiatów i kapeluszu pełnym dojrzałych owoców. Stroszę piórka jak nie przymierzając ptaki przed odlotem, gorączkowo ogarniam swoje otoczenie, wyciągam barwne w ciepło obleczone spódniczyce i swetrzyska. Solidne trzewiki juz parskają niecierpliwie w kącie sznurówkami, bo oto zbliża się ich czas wędrówek i zanurzania skórzanych nosków w szeleszczących górach liści…

Gdy słyszę pierwsze kroki Jesieni spływa na mnie spokój – jak Łaska. Przyoblekam się w zadumę, cierpliwość i pewność, że oto nadchodzi czas realizacji moich najlepszych pomysłów, wdrażania sekretnych planów i przekraczania własnych ograniczeń.

Szkoły zapełniają się dziećmi, uniwersytety studentami, a samochody grzęzną chłodniejącymi rankami w korkach i umierających liściach. Ostatnie ptasie marudy zbierają się w daleką podróż. Są i takie, które tej jesieni nigdzie nie odlecą. W ubiegłą niedzielę na jednym z nadmorskich parkingów w Knokke widzieliśmy bociany. 





Łaziły jak po swoim, prawie z ręki wyżarły mi przywiezione z Polski sezamki. Nie wyglądały na to, że się gdzieś wybierały. Tacy ptasi rezydenci…

Ilekroć widzę te długonogie ptaszyska, przed oczyma mam teksty napisane przez Stokrotkę: tutaj i tutaj . 
I za każdym razem jestem tak samo wzruszona. Nie znam nikogo, kto by piękniej oddał im hołd i szacunek. Nie znam też nikogo, kto by o boćkach pisał z większą miłością – dziękuję Stokrotko!

Jesień ładuje mi akumulatory dobra energią, napełnia moją studnię inspiracji, snuje cienką, pajęczą nicią marzenia w mojej głowie… Czekam każdej jesieni na nowe, nagłe zwroty akcji w moim życiu, wspaniałe nieoczekiwane wydarzenia dla mojej rodziny, zaskakujące puenty… Ona zawyczaj nie zawodzi mnie swoją kreatywnością. Szkoda tylko, że gości tak krótko. Ucieka, gdy tylko poczuje za sobą kroki bezdusznego, szarego przedzimia...