Wreszcie!

Wreszcie uporałam się ze swoim blogiem. Było to jak walka dwóch żywiołów z natury przeciwstawnych: postępu techniki i mojej zakutej technologicznie głowy. Poświęciłam urodziny, walentynki, obecność na waszych blogach, sobotni post... (no, trochę może przesadzam, ale tylko trochę). Wnikliwi zapewne zauważyli nieznaczne, choć kluczowe zmiany na moim blogu, okupione kilkoma wieczorami. Ale teraz bedzie już tylko lepiej czyli normalnie. Wracam do swego rytmu, który zapewnia mi i moim czytelnikom poczucie bezpieczeństwa. 

Walentynki! Czy opadł juz walentynkowy, miłosny kurz? Generalnie nie świętuję, albo, jesli już, to z wielkim przymróżeniem oka. Nie krytykuje w żadnym wypadku tych co świętują. Broń Boże! Każdy spędza życie tak jak lubi i obchodzi to co lubi. Przypatruję się walentynkowiczom z wieeeelką sympatią, choć dla mnie to jest głównie wielki, marketingowy szał. Ale kto wie, być może pewnego dnia zapragnę je hucznie obchodzić i będę tego z uporem bronić. Jak to się mówiło? Tylko krowa nie zmienia poglądów. Chociaż to też nie jest udowodnione. To my, powodowani naszą ludzka noszalancją myślimy, że wiemy to na pewno. 

Ale wiecie co? Chciałam napisać o czymś zupełnie innym i jak zwykle - uwiodło mnie moje własne gadulstwo!

Nie tak znowu dawno, chyba dobry tydzień będzie jak spotkałam jedną z was w realu. To Nika. Deptałyśmy sobie po piętach w Brukseli, deptałyśmy i wreszcie wydeptałyśmy. Co ja tu będę mówić o wieczorze z nią spędzonym, skoro wydaje mi się, że Nikę znam od lat! Spotkanie z nią, juz po pierwszych kilku słowach było tak dla mnie oczywiste, jak spotkanie po latach starych, dobrych koleżanek z ławy szkolnej. Nie mogłyśmy się nagadać, a musiałyśmy to robić tym szybciej, iz nazajutrz bladym świtem Nika leciała do Francji, a w moim domu czekały na mnie dogorywając z tęsknoty osobisty Małż i trzy psy. I trudno powiedzieć, które z nich bardziej stęsknione. 

Nika przyniosła na spotkanie zapach Francji zamkniętej w szklanym słoiczku i bursztynowej butelce. Tym bardziej cenne, bo własnej roboty.  Délicieux... Mniam... Dziękuję Niko!

A propos "mniam, mniam" to spotkanie z blogową koleżanką pozwoliło mi odkryć następny bardzo sympatyczny adres w tym mieście znajdujący się dosłownie pod moim nosem! Codziennie przejeżdżam niedaleko wracając z pracy. To polska pizzeria - restauracja o takiej wymownej nazwie. Są w tym mieście już od pięciu lat, a ja dopiero sie o nich dowiaduję dzięki mojej francusko-polskiej Nice! 

Na początku trochę byłam sceptyczna na myśl, że Polacy mogą piec tak dobrą pizzę jak Włosi. A mogą! Własnie, że mogą! W tym miejscu nabiera wielce pozytywnego wydźwięku hasło: "Polak potrafi!". Pizza jest naprawdę "mniammm" bardziej włoska niż ta pieczona w sąsiednich włoskich pizzernaich w mojej dzielnicy. A więc, nastepny stereotyp do kosza! I chyba o tym i o spotkaniu z Niką miał być mój pierwszy "po remoncie" post. 

Mało tego, dostałysmy od przemiłego (ale w ramach rozsądku, tzn. nie narzucającego się) pana kelnera po rózy. (Był to okres okołowalentynkowy) Pąki róż sprytnie wykonane były z... hmmm... ze stringów(!), które zaniosłam oczywiście do domu i dałam mężowi jako załącznik do kupionej dla niego pizzy na wynos (na otarcie łez). Miło jest zobaczyć osłupiałego ze zdumienia męża! 

Wystrój pizzerni też bardzo mi się podoba. Taki utrzymany w klimatach la violette... Zasługa żony właściciela lokalu. I koniecznie muszę dodać, ze mają tam oczywiście inne dania, w tym nasz polski schabowy. Nika dostała go w kształcie serca. 

Kto mieszka w Brukseli, a nie zna tego miejsca, to szybciutko musi nadrobić to zaniedbanie! Zwłaszcza, ze dojazd idealny, okolice metra Merode, troszkę w dół, po szynach 81, na placyku świętego Piotra. Ale co ja wam będę tłumaczyć! Wszyscy macie Google i GPS! 

Za chwilę rzucę się w wir celebrowania niedzieli. Nika, gdzieś tam w świecie na urlopie - to taka wieczna podróżniczka; pozytywnie nastawiona, głodna życia - jego miłosniczka. Zdążyła w międzyczasie zaliczyć parę ciekawych miejsc, obejrzeć parę ciekawych sztuk... W Brukseli za oknem świeci mocno słońce - obietnica pięknego dnia. Włączam "start" i zaczynam celebrować resztki weekendu. Do następnego spotkania w sieci.

Wasza - po remoncie - Aga.