Walczę, walczę.

Moi drodzy, dziś nie będzie heroicznie, ani dramatycznie. Ostatnie posty ziały (zionęły?) powagą, ciężarem gatunkowym. Jednym bardzo się to podobało, innym nie. Jeszcze inni martwili się o mnie, że refleksyjny smutek na blogu odzwierciedla stan mego ducha. Na szczęście to nic z tych rzeczy. 

Dla odmiany, mój dzisiejszy post jest bardzo roboczy. Na moim blogu trwają prace konserwatorskie, tak to się chyba nazywa. Usprawiedliwiam nimi fakt niepojawienia się środowego postu. W praktyce zaś wygląda to tak, że już drugi wieczór walczę z przeciwnościami losu i mojej zakutej blond mózgownicy. Postawiłam sobie za punkt honoru, ze nie skorzystam z pomocy mężczyzn, wszak pretenduję do miana kobiety niezależnej. Co prawda, nie potrafię jeszcze używać wiertarki i wymachiwać nią z fantazją jak suszarką do włosów, ale za to z powodzeniem udało mi się dodać menu do bloga. To już coś! Uffff, a pot płynie strumieniem...

Gdyby chłopaki nie wparowali o pierwszej w nocy z bukietami kwiatów do mego biura, kładąc tym samym kres moim zmaganiom - nie zauważyłabym, że oto nadszedł dzień (noc) moich urodzin. Tak, starzeję się z wdziękiem i nie powiedziałam jeszcze ostatniego słowa. Właściwie to nie zauważam, że się starzeję bo co chwila moją uwagę odciąga tysiąc barwnych rzeczy, które dzieją się wokół mnie. Z przyjaciółmi świętowałam urodziny dzień wcześniej, choć jakoś do mnie nie docierało, że to chodzi o moje urodziny. Wydawało mi się, że dla nich czas płynie, choć tak naprawdę wiekiem im bliżej do mego syna, niż do mnie. Gdyby nie ten wspaniały dyplom....  który zobowiązuje... (zdjęcie powyżej)

Pomyślałam sobie, że ta moja legendarna nieświadomość rzeczywistości w niektórych sytuacjach, pomaga mi bezboleśnie przeżyć wiele sytuacji nie do przeżycia, daje odwagę brawurowo sięgać gwiazd. Gdybym była bardziej świadoma, poważna, konkretna, to... nie odważyłabym się dokonać wielu fajnych odkryć. Gdybym była bardziej świadoma swego wieku, konsekwencji, niepowagi sytuacji... popełniłabym wiele niewybaczalnych grzechów zaniechania... 

Nie zastawiajcie się zanadto, po prostu róbcie to!

Wracając do prac remontowych, to wybaczcie mi roboczy, beznamiętny charakter mego posta. Ale w końcu muszę kiedyś pisać o sprawach organizacyjnych, zaplanowanych spotkaniach autorskich i takich tam... Dlatego następny post prawdopodobnie będzie poruszał te właśnie tematy, bo już - dokładnie za tydzień - jadę na występy gościnne do Polski. Mam nadzieję, że do tej pory rolnicy i rząd dogadają się jakoś i ci pierwsi odblokują dojazd do Warszawy, bo w przeciwnym razie, mimo mego całego szacunku dla ciężkiej pracy rolnika, zaistnieje konflikt interesów. Muszę przecież jakoś na te spotkania dojechać. Póki co zaraz zbieram sie do spania. 

W pracy, pewnie na pocieszenie, pozwolili dziś mi nosić koronę. Gra się - ma się, jak mawiają młodzi. 

O jeden dzień starsza, dojrzalsza, mądrzejsza, ciekawsza, piękniejsza... Tak sobie tylko wmawiam, hi, hi. Jakoś trzeba połknąć tę żabę!