Bon na życie.

Jak szybko przychodzi nam nazywanie przykrych doświadczeń życiowych porażkami, a kłopotów tragediami. A ja ci mówię: taka postawa prowadzi do nikąd. Jest tylko jedna rzecz, którą można nazwać tragedią. To nieodwracalność ostatecznego.To smierć bliskiej osoby.  Reszta to zwykłe niedogodności życia. Porażki - to doświadczenia, z których należy wyciągać wnioski i żyć dalej, nie popełniając już tych samych błędów. 

Od dziś potraktuj życie jak wielkie laboratorium naukowe, w którym jesteś naukowcem. Nie ma nieudanych eksperymentów, bo każda w twoim mniemaniu porażka, to koło napędowe twego rozwoju, dostarcza cennych wniosków, które możesz zapisywać w kajeciku duszy. 

Błogosławię wszystkie swoje życiowe, bolesne nauczki (a było ich bez liku!), bo gdyby, nie one nie byłabym tym człowiekiem, kim jestem, nie miałabym tych myśli, które mam, nie otaczaliby mnie ci wspaniali ludzie, którzy otaczają. 

Można też inaczej. Zaszyć się w maraźmie, nie podejmować działania w obawie, że znów potłuczemy sobie boleśnie nos. Lizać z lubością rany. Rozkładać na czynniki pierwsze swoje nieszczęścia. Ale wtedy przedrzemiesz całe życie, nie budząc śpiącego razem z tobą wielkiego potencjału, który przecież masz. Niby ciągle żyjesz, ale bardziej przypominasz oddychającego trupa. To jest dobre na początek, by wygłuszyć ból, by nie zwariować. Ale gdy rozprawisz się ze swoją żałobą po utraconych szansach, niespełnionych nadziejach, życiowej niesprawiedliwości - otrząsnij się ja pies co wylazł z kapieli, strzep z siebie resztki złych emocji i ruszaj w kierunku jaśniejszej strony życia.

I nie gadaj mi, że wszystko stracone, bo to nie prawda. Nie, nie nie tędy droga. Rozpacz zaciemnia ci obiektywne postrzeganie rzeczywistości. Zamiast zagłuszać się tabletkami "dla spokojności" obejrzyj parę dobrych, motywujących filmów, w których dzięki niezłomności bohaterów wszystko dobrze się kończy. To nie historie wyssane z palca, życie napisało do nich scenariusze. 

Siedzisz na strychu życia i leczysz rany jak Ikar połamane skrzydła. A ja ci powtarzam jak mantrę. Póki żyjesz, możesz jeszcze je zebrać do kupy i pofrunąć jak dobrze powieje. Pewnych rzeczy nigdy już nie zrobisz, z racji wieku, stanu zdrowia, braku pieniędzy, ale ciągle posiadasz bonus w postaci życia - możesz go wykorzystać na wszelkie sposoby. Tylko nie trać czasu, by data ważności nie upłynęła. 

Patrzę przez okno. Jest mroźnie, ale słonecznie. Jest cudnie. Miałam ciężki tydzień w pracy, podobnie jak ty i ty też. Uwieńczony wczoraj wspaniałym spotkaniem z Niką i o tym miał być dzisiejszy post. Ale gdy otworzyłam komputer pijąc poranną kawę, to przyszedł mi do głowy ten tekst. Szybko przelewam myśli na papier i lecę. Wykorzystywać swój bon na życie, by data ważności nie minęła. Zrób to samo. Zamknij kompa i idź do lasu. Poodychaj świeżym powietrzem i pomyśl o tym co tu napisałam. A wirtual poczeka. Jest cierpliwy i nieskończony. Jak wieczność. Tylko ty jesteś tu przechodniem. Wykorzystaj twój czas i doprowadź sprawy do szczęśliwego końca. Da się. Może nie wszystko od ciebie zależy, ale bardzo dużo tak. Nawet nie wiesz jakim jesteś mocarzem!