Mężczyzna z kotem.

Niespodzianka? Wiem... Miałam w środy nie pisać. Sama sobie się dziwię, ale nie mogłam się powstrzymać... Nagłe odstawienie pacjenta od źródła uzależnienia może skutkować nieoczekiwaną śmiercią. Będę odcinać pępowinę powoli... Od czasu do czasu wrzucę coś w środę, ale bez zobowiązań i deklaracji, ok?

Avenue de Tervuren. Musicie ją pamiętać. Przynajmniej ci, którzy regularnie towarzyszą mi w brukselskich spacerach. O tej porze roku wygląda najpyszniej, jeśli można odwołać się do kulinarnych skojarzeń. Tutaj pod numerem 279-281, niedaleko parku Woluwe wznosi się ciekawa budowla. Na jej dachu znajduje się wielki taras. Na nim stoi starszy pan z kotem. Patrząc obojętnie na płynącą rzekę aut, gładzi rudego towarzysza. Ten dumnie pręży ogon. Urodzeni noszalanccy arystokraci. Ale czy arystokrata jeździłby uroczym, aczkolwiek małym pegeocikiem stojącym przy rezydencji? Powątpiewam. Kiwam do pana (ja do wszystkich kiwam) i na migi pytam, czy mogę sfotografować budynek. Pan przytakuje głową i dyskretnie odchodzi z kotem, zanim zdążę go "ściągnąć" moim obiektywem. Szkoda! Świetnie wygladał na tle monumentalnej budowli, a tak: "upolowałam" go tylko w postaci małej kropeczki. To opiekun tej rezydencji. Od 2002 roku, kiedy to zmarła baronowa Stoclet, nikt tu oprócz niego nie mieszka. 

Pałac Stocleta, to prywatna rezydencja zbudowana na początku XX wieku przez austriackiego architekta Josefa Hoffmana dla belgijskiego finansisty Adolphe'a Stocleta. Ściślej ujmując, zanim Adolf został finansistą, najpierw był inżynierem budujących koleje w Austrii, a prywatnie wielkim milośnikiem sztuki i kolekcjonerem. Ale sięgnijmy do początku historii tej rezydencji. 

Wiadomo, że na przełomie XIX i XX wieku pojawiła się secesja i opanowała na dobre Europę. Jej kolebką była Austria i to właśnie tam belgijski inżynier zauroczył się nowym nurtem. Rychło został wezwany do Brukseli gdzie po śmierci ojca przejął jego imperium finansowe i postanowił kultywować rodzinną tradycję. Stanął na czele Société Générale - dużego belgijskiego banku. Wtedy to postanowił zbudować rodzinną rezydencję. Do jej zaprojektowania zaprosił najlepszych mistrzów swej epoki, czyli Hoffmana i artystów z nim związanych. Miało to być dzieło absolutne na miarę wieku. Dlatego dał artystom nieograniczoną swobodę jeśli chodzi o koncepcję artystyczno-architektoniczną.

Oprócz funkcji mieszkalnej rezydencja miała pomieścić galerię, salę do prywatnych koncertów i obszerny salon do przyjmowania dystyngowanych gości.

Po smierci baronowej zaczęły się spory i waśnie między spadkobiercami jak również przepychanki z państwem belgijskim. Ot! Samo życie!

Rząd całkiem niedawno wygrał batalię z właścicielami i na mocy orzeczenia sądowego budynek i wszystko co się w nim znajduje od sztućców po meble, oraz wszelkie elementy dekoracyjne są częścią dziedzictwa narodowego i w żaden sposób nie mogą być sprzedane. Było to odpowiedzią na próby wyprzedaży poszczególnych mebli przez niektórych członków rodziny. A jest co wyprzedawać! Miedzy innymi wazy i sztućce z dynastii Ming, przepiękne drogocenne meble i bibeloty. W 2010 roku wartość pałacu została wyceniana na 100 000 000 euro. Jest wpisany na listę światowego dziedzictwa kultury UNESCO.

"W architekturze i wystroju pałacu urzeczywistniła się utopia secesji: każdy detal, od ogrodu po narzędzia kuchenne, od fasady do łazienek został stworzony z myślą o jedności stylu. Pomiędzy wszystkimi elementami odnaleźć można udaną harmonię i współgranie. Wyszukane materiały, jak marmur i pozłacana metaloplastyka, czy urokliwa szlachetność budowli w niczym nie pomniejszają jej nowoczesności."

Budynek jest wzorowo zintegrowany z otoczeniem. Do dekoracji wnętrza Stoclet zaprosił słynnego Gustawa Klimta. To wielki artysta, a prywatnie kobieciarz i erotoman. Napiszę kiedyś o nim oddzielny post. Dekoracje wewnętrzne kosztowały 100 tysięcy koron. Użyto takich materiałów jak: szlachetne kamienie, prawdziwe perły, emalia ozdobna, kruszce, w tym duże ilości złota, marmur, skóra, najdroższe drewno z Madagaskaru, drzewo różane... 

Żałuję, że nie można zwiedzić wnętrza. Spadkobiercy nie mogą się porozumieć. Jedni chcą część budynku udostępnić zwiedzającym. Drudzy nie chcą o tym słyszeć. Cóż, poczekam, aż się dogadają...

http://whc.unesco.org/fr/list/1298/gallery/