Jesień i... jesień.

"Jak nie kochać jesieni, jej barw purpurowych,

Szarych, żółtych, czerwonych, srebrnych, szczerozłotych.

Gdy białą mgłą otuli zachodzący księżyc,

Kojąc w twym słabym sercu, codzienne zgryzoty." Tadeusz Wywrocki

Łatwo jest kochać jesień, zwłaszcza tę wczesną, młodą. Za bogactwo barw, za płodność sadów, za szczerozłote pola i kolorową radość liści. Serce mocno bije, ciepłe promienie słońca dopieszczają cialo. Nie myśli się jeszcze by iść na spotkanie zimy. To moja jesień... Ale ona ma dwa oblicza. Dwie twarze i osobowości. Ta druga jest trudniejsza do kochania. Nadchodzi po słonecznych dniach, które zaczynają gasnąć w oczach. Gdzieś około Wszystkich Świętych...

Wczesnym zmierzchem idę wiejską drogą. Myślę o tym, że moja ukochana pora roku zaczyna łysieć, gubi liście jak stary człowiek nadzieję. Wzrok jej mętnieje, skóra staje się jak pergamin, jak zasuszony listek uwięziony w pułapce z drucianej siatki. Nie ma sił by sie wyzwolić, nie ma sił by odfrunąć. 

Nad ziemią unosi się chłód pomieszany z zapachem wąsatych ziemniaków i kurzem polnej drogi. W niektórych chatach światło zgasło na dobre i nie dlatego, że domownicy poszli spać. Przeciąg nie porusza firanek, za to drewniana bramka kiwa się na wietrze skrzypiąc zerdzewiałymi zawiasami. Jak kołatka. Klekoczący dźwięk niepokoi, wywołuje: kto następny?... Okolicę spowija gryzący zapach dymu z suchego drewna parskającego w piecach. Czuję go pod powiekami, w gardle. Otula mnie jak kołderką. Nie, nie smucę się. Jesień nie przynosi mi depresji, którą wypadałoby okupić przynajmniej jakimś kompulsywnym zachowaniem. Myślę, że jesienne wyprzedaże byłyby usprawiedliwione w tej sytuacji. Słoik czekolady poprawi nasze samopoczucie, lecz nie położenie. Nieuchronność czasu... Nie myl uważności z jesienną depresją. Szarość świata, surowość otoczenia sprawiają, że tak bardzo chłonę i doceniam to co mam. Na tym martwym tle jawię się królową życia. W żyłach czuję tętniącą krew. Moje serce bije tak zuchwale. Idę równym, mocnym krokiem. Sięgam pamięcią wstecz.

Przedwczoraj rano, po porannej toalecie, z kubkiem parującej kawy odpaliłam "ołtarzyk", jak ironicznie nazywają niektórzy kompa. Nie zawsze FB przynosi dobre wieści. Tego ranka tak właśnie było. Odszedł młody, wspaniały, wysportowany chłopak. Dziecko jeszcze. W wieku mego syna. Kondolencje, udostępnienia, lajki komentarzy. Nowy wymiar żałoby XXI wieku. Normalna kolej rzeczy w skomputeryzowanym świecie. Na wieczną pamięć cyberprzestrzeni. Zastygłam w kropli bolesnego współczucia. Mocniej objęłam kubek dłońmi. Łzy bezsilnie kapały do środka... Niewyobrażalne cierpienie rodziców. Niepowetowana strata. Ktoś napisał: "Czy w tym cierpieniu znajdziesz siłę by zamiast pytać, dlaczego Bóg go zabrał, podziękować za to, że ci go dał?..."

Przyśpieszam kroku. Wieczorny, jesienny chłód obejmuje mnie za szyję. Zaciskam pięści w kieszeniach. Każdy dzień jest cudem. Na tle zamierającej przyrody nagle poczułam boleśnie jak bardzo kocham życie. Histerycznie, egzaltowanie, do szaleństwa... Na zabój.