Zatęskniłam za Wami bardzo.

Ostatnio nie mogę się połapać na jakim żyję świecie. Każdy z nas zna ten nierówny rytm ludzkiej egzystencji: odpływy i przypływy. Gdy jest nas czasami świadomie trochę mniej dla świata, a nawet dla samych siebie. 

Mną tak szarpnęło i wyniosło na pełne morze, że nawet brzeg straciłam z oczu...

Jednym słowem, tak sobie  uciekłam od siebie w "swój własny wgłąb", jak mawiał bohater pewnej komedii romantycznej. Od Was ciężko mi uciec, bo po prostu zwyczajnie tęsknię...

Poczułam to nagle dzisiaj bardzo mocno. Od kilku dni szukam środkow wyrazu, bo pisanie jakoś mi nie idzie.

Przypadkowo wpadły mi w ręce, a raczej w uszy i oczy nagrania z koncertami Andre Rieu. 
Najpierw nacieszyłam organ wzrokowy niezwykłym widowiskiem jakim jest każdy jego koncert, patrzyłam na szczęśliwe, wzruszone, rozbawione twarze ludzi i uśmiechałam się do siebie. Nagle jak łaska spłynęła na mnie wena, czymkolwiek ta męczydusza jest. I zatęskniłam jeszcze mocniej i zapragnęłam podzielić się z wami moją refleksją. 

No więc, jak wspomniałam, na dobre wsiąkłam z tym Andre  Rieu i jego orkiestrą. 

Jak terapię dla duszy ogladamy z mężem do snu fragmenty jego koncertów na całym świecie.  Obejrzeliśmy między innymi te polskie.... w Łodzi na przykład... I szokujące odkrycie! 

Zawsze myślałam, że my Polacy jesteśmy spontaniczni, lubimy się bawić, improwizować. Porównanie koncertów Andre w różnych zakątkach świata, z różnorodną widownią, uzmysłowiło mi jakimi jesteśmy sztywniakami! 

Podczas gdy Niemcy, Amerykanie, ba! nawet ci zdawałoby się flegmatyczni Anglicy szaleją podczas koncertu, śpiewają, tańczą, my siedzimy dostojnie na widowni, z pewnym onieśmieleniem tylko "falując" ciałem i na na boki zerkając czy sąsiedzi też tak robią... Poza tym nijak mają się światowe koncerty do tych polskich ze względu na brak odpowiedniej infrastruktury: sale małe, nieprzystosowane, na scenie mieści się zaledwie połowa orkiestry; żenada. No nie, jak obejrzało się światowe koncerty, to tych polskich nie dałam rady... Ale może się mylę, to taka moja luźna, spontaniczna refleksja. Sama zdziwiona jestem tym odkryciem... Macie jakieś spostrzeżenia w tej materii? Czy potrafimy się bawić?  

A skoro jesteśmy przy muzyce poważnej, to zachęcam Was do zapoznania się z ciekawym przedsięzwzięciem kulturalnym, jakim jest PRESTO, czyli  "Prosto o muzyce klasycznej" Fajna sprawa, bedę jeszcze o tym pisać. Ale póki co, gęba się drze do spania. Najwyższa pora, już po 1.00...

Na koniec mam dobrą nowinę. Jutro zaczyna się weekend. I dla mnie będzie trwał do poniedziałku. W Belgii, w maju jest najwięcej wolnych ustawowo dni. Poproszę powtórkę z maja... :) 

Dobranoc!