Cisza...

Nastała cisza. I nie mówię o tej wyborczej, która miłościwie wylewa się z telewizora. 

Mówię o ciszy, która na mnie spłynęła po pierwszym uniesieniu autorskich wydarzeń. 

Całe to zamieszanie, adrenalina, spotkania są inspirujące i podnoszą tętno. I niech dalej się toczą. Świadczą o tym, że jest dobrze, że sprawy obierają właściwy kierunek, że trafiają jak celne strzały prosto w serce, bo gdyby trafiały wyłącznie drogą rozumu, doczekałabym się już zapewne wielu krytycznych rozpraw. 

Ale w ferworze ogromu wrażeń, Ona, moja wierna towarzyszka życia, usunęła się gdzieś w cień. I teraz, gdy ucichły pierwsze fanfary spłynęła na mnie jak obłok. 

Gdy przestałam się miotać, pozbyłam się rozgardiaszu w głowie, ustaliłam priorytety w pracy i w domu, i wiem na czym stoję - przyszła niespodziewanie, jakby zawsze obok była. (Co prawda Joasia R. uspokajała mnie, że to normalna kolej rzeczy). 

Powróciła przy inspirujących dźwiękach Davida Garetta. 

I już od kilku dni piszę, klawisze nie nadążają spijać myśli z moich rąk. I już znowu wiem co chcę powiedzieć, mam w głowie jasność, pewność i odwagę.

Ostatnie spotkania w Warszawie i Bielsku Podlaskim miały inny charakter niż te wcześniejsze. Kameralne, półformalne spotkania kawiarniane, przyszli Ci, którzy wiedzieli, niektórzy już wielokrotnie jak Jane, Janusz, czy JanToni, nie wspominając o moich wiernych koleżankach, ktorych obecność była dla mnie tak naturalna jak, to, że chodzę i oddycham. 

Poniżej: najmłodszy uczestnik spotkania, Mateuszek.

Pan Władysław od "Presto" umknął mi z kadru, ale magazyn został.

Niektórzy przyjechali aż z Krakowa. Innych nie widziałam wiele lat! Wisienką na torcie była obecność niezwykle charyzmatycznej i lubianej aktorki, posiadającą  tę legendarną klasę i godność, której w obecnych pokoleniach aktorskich znajduje się jak rzadka perłę. Mowa o Pani Marii Ciesielskiej, związanej przez wiele lat z Teatrem Starym w Krakowie, Teatrem Polskim w Warszawie,  oraz odtwórczynią wielu ról filmowych.

Nie było nas dużo, ale za to można było poświęcić sobie więcej serdecznej uwagi. jak to określił Janusz:"Inspirujące dyskusje w podgrupach". Rozmawialiśmy nie tylko o mojej książce, ale o filmach Janusza, o projektach Meli, o pracy, rodzinach, życiu...

Między spotkaniami przenieślismy się do jednego z warszawskich barów, ma to dla mnie wydźwięk sentymentalny, bo chodziłam do "Krokiecika" jako studentka, tu wiele lat później wykonałam obwieszczające moim bliskim telefony, że wreszcie skończyłam te ciągnące się jak makaron spagetti studia, tu w końcu... jadałam najpyszniejsze naleśniki i krokieciki (zgodnie z nazwą  lokalu). 

I ten błąkający się między ścianami urok barów mlecznych, choć może "Krokiecik" (po remontowym lifftingu) obraziłby się za to porównanie. 

Rozmowy jakie odbyliśmy odbieram jako niezwykle pouczające, wyniosłam z nich wiele dla siebie. Ruszyłam do Bxl z głową nowych, ważnych projektów (juz nie marzeń!), które zaczynam realizować z nowym zapałem. 

Dziękuję Wam za wszystko i nie mogę się doczekać, kiedy znów Was zobaczę! 

W szczególności dziękuję moim organizatorkom Elom (warszawskiej i ciechanowieckiej), Zeni, a także właścicielom i kierownictwu lokali, w których odbyły się spotkania:

ODK (Osiedlowy Dom Kultury) w Bielsku Podlaskim,

Cava, Bookhousecafe i Coffetura

oraz wszystkim przyjaciołom i gościom.