Stało się!

No i stało się. Popełniłam ten pierwszy raz: moje autorskie spotkanie. Jak to zwykle ze mną bywa, było ono wypadkową mojej nie do końca świadomości i wielkiej improwizacji, ludzkiej życzliwości, odrobiny przypadku, i przede wszystkim dobrej organizacji (bynajmniej nie własnej)

O wszystko zadbały Jagoda i Joanna. Dziewczyny - maszyny, do tańca i do różańca! 

Nawet pomyślały o przepysznym cieście, pieczonym nocą przez pewną mistrzynię słodkich wypieków. Gdy raz ich spróbujesz, ciężko jest się oderwać, a mocne postanowienia o odchudzaniu ida w kąt!... Lokalu użyczyła Ela, właścicielka polskiej księgarni przy Rue d`Anglettere 45. 

Mąż ubolewał, że nie może mi towarzyszyć tego dnia, ale nadrabia w innych okolicznościach dumnie reklamując moje "dzieło" :)

Ech, nie byłabym sobą gdyby wszystko odbyło się według planu. Tego ranka obudziłam się straszliwie przeziębiona, z gorączką i omalże nie spóźniłam się na własne spotkanie autorskie. Cały stres rozszedł się po kościach, bo skupiałam się by dojechać na czas, nie zastanawiając się nad tym jak sobie na nim (spotkaniu) poradzę. 

A później.... Później to już było tylko miło. Samo się potoczyło: dużo ciepłych słów, piękne kwiaty, podziękowania, sympatyczni, życzliwi ludzie. Przypomniały mi się słowa jednej z początkujących pisarek, która kiedyś mi napisała: "Kiedy wejdziesz na fascynującą ścieżkę pisarskiej przygody, nigdy już nie zechcesz z niej zejść!" Ona wiedziała... 

Bardzo wzruszyła mnie obecność bliskich z młodzieńczych lat, ba... z dzieciństwa nawet. To było wręcz mistyczne doznanie, którego na pewno nie zapomnę, zwłaszcza, że wcale się nie spodziewałam! Michaś był chyba najmłodszym uczestnikiem. I bardzo dzielnym, bo tak długo wytrzymał... Dzięki Michałku! 

Dopisali znajomi i przyjaciele z pracy i poza nią. Poznałam wiele przesympatycznych osób. Czas minął mi bardzo szybko i zapomniałam nawet o czerwonym, cieknącym nosie i oznakach grypy. Zewnętrzne oznaki niedyspozycji widać dopiero bezlitośnie na zdjęciach i nawet retusz nie pomoże, ale cóż... nie zawsze może być kawior... Ważniejsza niż mój wygląd była wspaniała atmosfera i ogrom życzliwości jaki otrzymałam od znajomych i zupełnie nieznajomych ludzi.

Cieszył mnie przekrój wiekowy moich gości. Nie zabrakło młodzieży :) A panowie... zdarzało się, że rozbrajająco przyznawali, że nie czytają tego typu literatury, ale...kupowali książki dla swoich żon :) Czyż nie urocze? Niektórzy przyjechali specjalnie dla kilku minut rozmowy ze mną pociągiem  z daleka...

W domu, późnym wieczorem, gdy byłam w łóżku, po kilku gripexach otrzymałam na facebooku wiadomość następującej treści:

"Cześć!

Zabrałam się za Twoją ksiazke w pociagu, a już przeczytałam połowę! Super,naprawdę ma się wrażenie ze prowadzisz czytelnika za rękę. Do tego ten lekki, plastyczny język. Masz świetne obserwacje i ładnie odmalowujesz klimat; "dzień bębnił deszczem", cała historia o Malwince. Super! Naprawdę jestem pod wrażeniem. Będę nieść wieść o Twojej książce. 

Dziekuję za te emocje"

To słowa Anuli Gruszczyńskiej również przyszłej autorki. Przyjechała specjalnie aż z Gandawy.

Cóż mogę jeszcze dodać. DZIĘKUJĘ wam wszystkim. 

Wszystko co miłe, szybko się kończy. Mam nadzieję, że przede mną jeszcze wiele takich spotkań. Następne już 30.12.14 w moich rodzinnych Siemiatyczach w Bibliotece Publicznej.

Weekend się skończył, trzeba było zejść na ziemię i pojechać jak co dzień do pracy. A chciałoby by się jeszcze pogwiazdorzyć. Oczywiście, znacie mnie, wiecie, że żartuję z tym gwiazdorzeniem :)

O tym, że weszłam na fascynującą ścieżkę pisania przypomina mi mój niezbednik autorski w bagażniku mego auta. W doborowym towarzystwie pysznego ciasta i butów oraz dresów do treningu, gdyby przyszło mi do głowy powyginać śmiało ciało w tak zwanym międzyczasie, którego niestety ciągle brak...