Powrót do źródeł.

Gwar, wesołość, dużo serdeczności. To było przedwczoraj. Dziś ostatni dzień roku. Zanim wskoczę w sylwestrową sukienkę, siedzę i wracam myślami do tamtego wieczoru. Chcę zatrzymać okruchy wspomnień. To był dobry wieczór. To był dobry rok. Zdrowy. Treściwy. Nie liczę drobnych potknięć, zawirowań, "soucis" - zwykłych niedogodności życia. Odrobina pieprzu do codzienności,  dla podniesienia smaku życia. Jakieś małe lekcje pokory. Niezbędne. Niektórym z bliskich chciałoby się pomóc nieść ich krzyżyki, ale tak to już dziwnie jest ten świat urządzony, że każdy musi przeczołgać się sam przez swoje tunele samotności. Pozostaje być blisko i wspierać, ale to nie odejmie tak naprawdę ciężaru z ich ramion. Trzymam za was kciuki, za tych, którym końcówka tego roku nie jest łaskawa. Wierzcie mi, doskonale znam ten gorzki smak przegranych walk, nawet jeśli tego roku smakuję zupełnie co innego. Cofam się myślą do 29 grudnia dwa dni temu...

Zbliżała się 17.00. Wiało, snieżyło, mroziło. Jadąc na swój pierwszy w rodzinnym mieście wieczór autorski, powiedziałam do męża, że powątpiewam, czy ktoś zechce wystawić nos z domu w taką pogańską pogodę. Ludzie są przejedzeni i niemrawi po świętach. Albo odwrotnie: wpadli w wir przygotowań świątecznych i podpierają się nosami ze zmęczenia. Bo tu gdzie żyję, świętuje się dwa razy. Okres międzyświąteczny - to nie jest najlepszy czas na spotkania literackie. Jakież było moje zdumienie, gdy czytelnia biblioteki publicznej zaczęła napełniać się ludźmi. Nowi ciągle przybywali, otrzepywali kurtki ze śniegu, witali się, szukali miejsc przy stolikach. 

Przybyli z bliska i z daleka. Znajomi, przyjaciele i zupełnie obce twarze. Niektórych nie widziałam od czasu liceum. Nie zabrakło pani profesor z ogólniaka - miła niespodzianka! Powitaniom po latach nie było końca. Dziewczyny cieszyły się, że nieświadomie zorganizowałam im spotkanie klasowe, które po zakończonym wieczorze autorskim przeniosło się do pobliskiej kawiarni. Dla mnie to był powrót do źródeł, również z tego powodu, że biblioteka publiczna była moim pierwszym wspomnieniem początków dorosłości. Moje pierwsze miejsce pracy... Przystanek przed dalszym etapem podróży zwanej życiem. Tamtej biblioteki już dawno nie ma, ale ciągle są tamci ludzie - moje dawne koleżanki.

A później zaczęły padać pytania. Zastanawiałam się jak to będzie. W końcu to moje pierwsze publiczne wystąpienie... Popłynęła moja opowieść. Najpierw nieporadna jak górski strumyk, nie wiadomo kiedy przekształciła się w wartką rzekę. Nie mogłam uwierzyć, że przychodzi mi to z taką łatwością i z taką przyjemnością wchodzę w interakcję z moimi interlokutorami. Mówiłam, mówiłam, mówiłam. A oni (bo byli też nieliczni panowie, czego nie widać na zdjęciach) słuchali, słuchali, słuchali... Gdy ktoś tak słucha z zapartym tchem, można opowiadać i całą noc! Ale wszystko co dobre, szybko się kończy. Większość z moich gości szła nazajutrz rano do pracy.

A dziś, jak zawsze ilekroć jestem w moim polskim domu, zasiadam przed komputerem przy kuchennym stole. To najlepsze miejsce do pisania. Moje centrum dowodzenia, serce domu. Śliwkowa Czapeczka została w Brukseli i póki co reprezentuje ją zastępcza - beżowa, ale ma taką samą sprawczą moc. Siedzę i przerzucam myśli za pomocą klawiatury: puk, puk. Przetwarzam je na skrzydlate, słowne motyle. Moje pierwsze literackie dziecko stanęło na nogi i zaczyna sobie radzić samo w świecie. Nakład się wyczerpał, dodruk w trakcie realizacji. Chyba czas pomyśleć o następnej części. Iść za ciosem, podążać za życzeniami czytelników. Kocham to robić! 

Za kilka dni opuszczę to przyjazne miejsce. Miasto, na styku kultur, jedyne takie w tej części Podlasia, gdzie z sąsiednich niewielkich wzgórz spogladaja na siebie od wieków kościół i cerkiewka. Gdzie ludzie modlą się odmiennymi językami i gdzie do wigilijnego, nierzadko wspólnego stołu zasiada się dwa razy.