Ograniczenie prędkości.

Skąd w człowieku przymus ciągłych zmian? Raz zaczęty wyścig - jeszcze w przedszkolu - trwa aż świeczka zgaśnie. Nasi rodzice zafundowali go nam, my przekazujemy go w spadku naszym dzieciom. Wszechobecny kult samodoskonalenia, przekraczania siebie. Daję się wkręcić w tę machinę, kompletnie otumanić. Gonię własny czas, naciągam dzień jak przykrótką kołdrę, odwracając uwagę od siebie samej. Na początku bardzo mnie kręcą dodatkowe zajęcia, mój perfekcjonizm, cały świat wydaje się do ogarnięcia. Do czasu...

Gdzieś z początkiem grudnia, może to za przyczyną krótszych dni, przychodzi zmęczenie... Spada nagle jak sęp na ofiarę. Reagujesz bolesnym przebudzeniem. Bo oto w czyimś - jeszcze nie twoim - kołowrotku, niespodziewanie pękła nić. 

Zadaję sobie wtedy pytanie: "W jakim wyscigu startujesz?" Co tobą powoduje? Ciekawość świata, ADHD, brak miłości własnej, kompleksy, a może jeszcze coś innego?... Każdy ma swoje powody. Do diabła z nimi! Nie zamierzam przeprowadzać analizy psychologicznej, nie bedę odbierała chleba fachowcom. Nie namawiam też by zastygnąć w maraźmie. Nie musisz rezygnować z rozwoju. Zastanów się tylko, czy rzeczywiście te wszystkie zmiany są potrzebne. A może chodzi o coś zupełnie innego? 

Kiedy ostatni raz siedziałeś/aś z książką w dłoni w parku w ciągu tygodnia? A może udało ci się trwonić czas bez poczucia winy? Tak, pytam czy ci się udało, bo wiem, że łatwiej wziąć sobie na głowę jeszcze jeden obowiązek niż stosować twórcze "nicnierobienie". Twórcze, bo nawet nie zdajesz sobie sprawy ile procesów zachodzi w tobie, gdy trwoniąc czas uwalniasz to co co nie jest ci potrzebne do życia. Parują toksyny, ulatniają się złe myśli z głowy, uchodzi nagromadzony stres. Piękniejesz, łagodniejesz... 

To, że nie masz ochoty brać udziału w szalonym wyścigu do doskonałości, nie znaczy, że jesteś gorszy. Nie pozwól sobie tego wmówić. Obdarz się zaufaniem, nie daj się zwariować. Kochaj się pomimo wad. Włącz ostre hamowanie. W przeciwnym razie po Nowym Roku, bedziesz się czuć jak przedziurawiona dętka, z ktorej uszło powietrze. A chyba nie chodzi o to by Nowy Rok powitać falstartem. Radzę ci, ogarnij się. Do mnie dotarło, już to robię. 

Noce w Brukseli nastały zimne. Dniom też chłodu nie brakuje, ale jeszcze kilka dni temu można było łapać leniwe promienie słoneczne. Z przyjemnością wystawiam kark do słoneczka. Odczuwam zmęczenie i głęboki spokój. Troszkę opadły emocje po pierwszym tygodniu życia mojej książki. Pewnie podświadomie obawiałam się reakcji... Stąd to napięcie, które właśnie uszło ze mnie jak z przekłutego balonika. Nie sądziłam, nie przeczuwałam w najśmielszych marzeniach, że spotkam sie z tak ciepłym przyjęciem i że w ciągu tygodnia tak dużo będzie się o niej mówiło... Dobrze mówiło... W samych superlatywach... I postawa znajomych i przyjaciół... Bez nich nie poradziłabym sobie organizacyjnie. Myślą za mnie... Wiedzą, że u mnie głowa w chmurach buja... Ale czas zejść na ziemię i pomysleć, że w sobotę pierwsze spotkanie autorskie. 

Zobaczymy się? Pamiętajcie: Rue Anglettere 45, 1060 Bruxelles....