Nowy rok bieży...

Ech, święta, święta! 

Najpierw Tosiek vel Pendolino zyskał nowy przydomek: Bombkojad. Zamiast przemówić ludzkim głosem w noc wigilijną, pozjadał ozdoby wiszące na dolnych partiach choinkowych gałązek. Po powrocie z Pasterki zastaliśmy żałosne resztki cerupek walające sie po całym domu, a jedna z nich, niewątpliwy dowód tosiowej winy zwisała mu smętnie z pyska. Z lękiem czekalismy do rana co się będzie działo z antoniowym żołądkiem, ale nasz bohater okazał się nie do zajeżdżenia. Nie miał nawet najmniejszych sensacji gastrycznych. Zdecydowanie zaczynam lubić doskonałą jakość chińskich bombek. Myślałam, że to już wszystko co nam Toni zafunduje tego roku, ale widać jestem niepoprawną optymistką. Tosiek okazuje sie ogromnym entuzjastą świąt, śniegu, choinki i w ogóle całego tego zamieszania z luzowaną kaczką i krolikiem w potrawce razem wziąwszy. Tosiowe ADHD dało znać o sobie niebawem. Było dokładnie jak w tej opowieści:

www.zbierak.pl

Zastałam Tosia z niewinną miną splątanego choinkowymi łańcuchami w pozycji horyzontalnej z drzewkiem na plecach. Ale już sobie z nim pogadałam. Idzie Nowy Rok. Tosiek obiecał być grzeczny. Przestraszyło go widmo całorocznych wczasów w budzie (bynajmniej nie w tej węgierskiej, od Pestu, ale zwykłej, anusińskiej, z siermiężnych desek krzywo pozbijanej) na podwórku u babci Irenki. 

A Nowy Rok bieży... Jakieś noworoczne self-obiecanki? Nic z tych rzeczy. Żadnych postanowień! Wiem tylko, że bedzie to rok bardziej dla ducha (dążę do nadszarpniętej ostatnio równowagi). I więcej konsekwencji w sporcie. Zaraz, zaraz... Właśnie popełniłam noworoczne postanowienia? 

Póki co cieszę się ostatnimi dniami starego roku. Po drodze będzie jeszcze wieczór autorski w moim rodzinnym mieście i sylwester. Oba wydarzenia odbędą się przy życzliwym wsparciu znajomych. Sam w sobie Nowy Rok nie budzi moich specjalnych namiętności. To umowna data jak każda inna. U Żydów przypada jesienią, w starożytnym Rzymie przypadał początkowo wiosną. U innych jeszcze kiedy indziej. Każdy z nas, w zależności od szerokości geograficznej, wita go o różnej porze. Że nie ma zgodności co do daty i godziny? I co z tego? Tak jak co z tego, że Jezus nie urodził się 24 grudnia? Niektórzy robią z tego wielkie hallo. (Najbardziej to ci, którzy nie trawią tych świąt) W upamietnianiu różnych ważnych wydarzeń dla ludzkości chyba nie najbardziej chodzi o zgodność dat, ale o coś zupełnie innego. 
Mój prywatny Nowy Rok - mówiłam o tym wielokrotnie - nadchodzi gdy przyroda przyobleka się w jesienne dekoracje. Rodzą się wtedy w mojej głowie i moim życiu najfajniejsze rzeczy. Poznaję barwnych, interesujących ludzi. Płynę z prądem własnych marzeń. Mam nadprodukcję dobrej energii, którą chętnie zasilam nadwyrężone baterie innych. Wypalam się, w pozytywnym znaczeniu tego słowa. Po to by zimą sobie bezkarnie wypocząć bez spinania. Dlatego nie mam poczucia ani sukcesu, ani porażki gdy z czymś nie zdążę do końca roku. Wypijam szampana (bo lubię, a nie dlatego, że tak trzeba), tańczę do upadłego (bo grają), albo siedzę zwinięta w kłębek przed telewizorem w towarzystwie męża i psiej gromady.(Trzy psy to chyba już jakas mała gromada jest, co?) Wszystko zależy od tego jak się ułoży i czy zaproszą na bal, jak w słynnej piosence M. Rodowicz. Nie odmawiaj, druga okazja może się nie trafić. Nie zapominaj, że "Źycie kochanie trwa tyle co taniec."

Jestem w stanie wiele sobie i Wam wybaczyć, ale ciężko mi przełknąć stracone szanse, życiowe sytuacje, ktorych nie doceniasz, a ktore trafiają się tylko raz. I tak punktem wyjscia był Antoni, a doszłam do życiowych wyborów. No dobrze, czas się żegnać na starym Roku. Jeśli przywiązujecie do Sylwestra wielkie znaczenie, to życzę, by Nowy Rok był uwieńczeniem Waszych dążeń w każdej dziedzinie życia. I miejcie oczy szeroko otwarte. Może jeszcze, gdy stary czas nie zagoni mnie na śmierć, odezwę się w środę, choć nie obiecuję. Dlatego dzisiaj składam Wam noworoczne życzenia. 

P.S. Po zastanowieniu i przeczytaniu powyższego tekstu, obiecuję w Nowym Roku mniej gadać bez sensu.