Wyróżnienie - z podziękowaniem dla Róży

Ostatnio zostałam zaproszona do zabawy przez dwie urocze blogerki: jedną krajową, a drugą - od niedawna - zagraniczną:) Jako, że Róża była pierwsza i jej zaproszenie już trochę dłużej "leżakowało", bynajmniej nie z braku dobrego wychowania lecz z deficytu czasu - przystąpię do zabawy przez nią proponowanej. Nie byłabym soba, gdybym czegoś tam nie zmodyfikowała po drodze. Według reguł tej gry, powinnam napisać o sobie siedem rzeczy, których nie można dowiedzieć się z bloga. 

Nie będę wyliczać, ale spróbuję opowiedzieć.
I będzie to chyba niestety, opowieść o moich wadach. Zresztą ocenicie sami. Zawsze można niektóre z nich przekuć w zalety. 

1)
No dobrze, zacznę od pierwszego mego dziwactwa. Pamiętacie Misia Colargola? Ci starsi blogerzy z pewnością tak. Tym młodym powiem tylko, że to nie jest żadna gwiazda z Facebooka, ale bohater dobranocki. (nie będę tłumaczyć co to jest dobranocka - taki relikt przeszłości z poprzedniej epoki) 
Nie wiem dlaczego zawsze wzruszał mnie do łez, że taki markotny, że klapnięte uszko ma i ... tak jest do dzisiaj. Los Misia C.napawa mnie wielkim smutkiem i ja, dojrzała baba - zalewam się łzami jak wtedy, gdy byłam bardzo małą dziewczynką. Zresztą to pewnie wina umiejscowienia moich oczu na niezwykle podmokłym miejscu.

 2, 3, 4)

Teraz wyrzucę jednym tchem: jestem głucha, ślepa i bez pamięci, oraz strasznie fałszuję, choc kocham śpiewać! To znaczy pamięć mam wybiórczą, jak zjadliwie podkreśla nieraz mój mąż. Ślepa - wielokrotnie uniknęłam rozpoznania swego małżonka nawet z bardzo bliska, raz udało mi się go wziąć za zboczeńca, który nastaje na moje wdzięki (cha, cha). Skończyło się to spektakularną ucieczką przed moim lubym. 

Co do głuchoty - z tym defektem postanowiłam oddać się w ręce specjalisty, który rozpoczął wywiad od zapytania, na jakiej podstawie twierdzę, że jestem głucha.
No, panie doktorze! przecież sobie tego nie wymyśliłam. Mój syn wielokrotnie twierdził, że  strasznie głośno mówię przez telefon, a mój wibrujący ( skrzekliwy) głos rozsadza mu czaszkę, przekraczając dozwoloną liczbę decybeli. I to gdy mówię spokojnie. Gdy sie awanturuję, wchodzę na jeszcze wyższy poziom wibracji.
Pan doktor mnie obejrzał, wsadził mi na uszy słuchawki, zapakował do kabiny i przeegzaminował.
- I co? - zapytałam z nadzieją hipochondryka. 
I nic. To znaczy ma pani pewną patologię słuchu, aczkolwiek ze słuchem nie związaną...
Zawachlowałam uszami, by nie uronić ani słowa. - Cóóóóż.... - powiedział doktor - Pani po prostu słyszy to co chce usłyszeć... 
Oburzona złożyłam sprawozdanie mężowi po wizycie u "usznego".
Mąż wzruszył ramionami - Nie musiałaś płacic 60 euro by poznać tę oczywistą prawdę - Od dawna ci to powtarzam, ale przecież mi nie wierzysz!...
Zmówiły się chłopy przeciwko mnie, czy co?



5)
Jestem dobrym kierowcą ( o jedna zaleta!) i mimo kompletnego braku orientacji w terenie i jakiejkolwiek logiki, zawsze jakimś szóstym zmysłem trafiam do celu. Ale nie lubie tankować (brrr) i trzy razy zdarzyło mi się stanąć...



6)
Miałam kiedyś sklep z biżuterią, stąd moje zamiłowanie do błyskotek.



7)
Można mnie poznać po tym jak zaczynam, a nie jak kończę - niestety. Mam na myśli, że wiele rzeczy oddaję walkowerem, jedynie gdy chodzi o dobro moich bliskich i przyjaciół potrafię być bardzo uparta, waleczna i skuteczna. 

8)
Kocham ludzi starych, dzieci niepełnosprawne i zwierzęta i dla nich mam bardzo dużo cierpliwości. Pracowałam kilka miesięcy w domu starców i ... w więzieniu (to znaczy ze skazanymi z trzech belgijskich ośrodków penitencjarnych) 



9)
Chodzę tylko własnymi ścieżkami... I trzeba to zaakceptować...

Psst... Wyszło 9 punktów... za dużo gadam o sobie:) Dzięki Różo za wyróżnienie mnie. Masz przeciekawego bloga! Nie typuję następnych osób, wszyscy czujcie się zaproszeni do zabawy i dajcie się bliżej poznać. Pozdrówka!