Lęk. Część trzecia.

Lęk, część pierwszą i drugą można przeczytać tutaj:
Lęk 1
Lęk 2

Mała śmieszna staruszka w loży swego ukrytego okna przygotowywała się do oglądania spektaklu. Jednej z nielicznych swoich rozrywek. W jej przydeptanym samotnością jak stare kapcie życiu nie miała wielu powodów do zabawy.  Demaskowanie ludzkich słabości napełniało stare, zwapniałe kości przyjemną rozkoszą. Jak na dłoni widziała  wielki pokój w przeciwległym skrzydle jej domu pełen starych gratów. Narysowany szarą kreską ołówka. A one siedziały! Beszczelnie siedziały oparte o ścianę nic nie robiąc. Czytały książki, gadały szeptem przez telefon. Ba! Niektóre z nich spały mając za poduszkę zwiniętą w kulkę bluzę lub sweter. A później płaczą, że nie mają pracy! Że nie mają pieniędzy! Zepsute i leniwe. Oszustki. Odpłynęła w niepamięć. Wywoływała je po kolei, ustawiała do raportu, ustalała fakty. Nie pamiętała ich imion, ale to jak wyglądały i jak ją oszukiwały. Jedna po drugiej. Czarne, rude, blondynki. Grube i chude, młodsze i starsze. Nie lubiły jej  - z żarliwą wzajemnością. Często o nich myślała. O każdej z osobna.  Zadumała się.  Łoskot otwieranych za jej plecami drzwi, spowodował, że wkuliła bezwiednie głowę w chude ramiona.

Bez pukania. Z furią. Gwałt zadany jej intymności. Kto śmiał! W smudze tańczącego kurzu w poświacie słonecznej stała ona. Za jej plecami zawsze pchało się do środka słońce – przemknęło staruszce przez myśl. Można powiedzieć, że ta dziewczyna nosiła promienie słoneczne na plecach. Tak właśnie o niej myślała: „dziewczyna ze słońcem na plecach”. Wyraz irytacji na pomarszczonej twarzy staruszki ustępował powoli wyrazowi zdumienia.

- Już dłużej tak nie mogę – wycedziła powoli dziewczyna rozkładając bezradnie ręce.

- ???

- Odchodzę. Nie mogę tak pracować. To siedzenie mnie wykańcza! Ten dom mnie wykańcza! Ty stara, wstrętna babo mnie wykańczasz! – pchało się jej na usta, ale w porę ugryzła się w język. Zamiast tego dodała ciszej. – Jedno jest pewne, nie zostanę tu minuty dłużej jeśli nie dostanę normalnej, uczciwej roboty...

Staruszka zawahała się. Chcąca pokazać dziewczynie drzwi, ręka zawisła w powietrzu. Już nie była tak bardzo pewna jak przed ułamkiem sekundy, że chce odprawić tę zuchwałą Polkę. Ułamek sekundy człowieczeństwa w zasuszonej starczej masce zaważył nad losem młodej sprzątaczki.

- Chodź!– mruknęła i zaczęła wspinać się po wąskich schodach w kącie salonu.

Dziewczyna miała przed oczyma jej szurające nogi, pergaminowe łuski złuszczonej skóry na szaro-burych powykręcanych pończochach. Szła pokornie za staruszką. Człap, człap, człap... Beznamiętne odliczanie czasu - szeleszczące euro. 

cdn