Sea, sex and sun :)

Bardzo ładny tytuł, prawda?

Ale nie ja go wymysliłam. Przyszedł mi do głowy w nawiązaniu do weekendowego wypadu nad belgijskie morze. Z tego wszystkiego - co w tytule - tak naprawdę, bylo tylko morze :) Ale kilkukodzinny spacer udany, wróciliśmy do Brukseli pozytywnie nastawieni do życia.

Dzisiejszy post jest szybki, trochę nerwowy - bo doslownie za kilka godzin wyruszam do Polski na urlop. Ostatnie, gorączkowe przygotowania tłumaczą troche moją słabą od kilku dni aktywność na blogu - ale obiecuję nadrobić wszystko w Polsce.

A teraz zaległy tekst i zdjęcia ( z niedzieli 22,07,12)

Po raz pierwszy od tygodni mieliśmy w miarę słoneczną niedzielę. Bez jesiennego dżdżu, porywistego wiatru i słupka rtęci poniżej czternastu stopni Celciusza. Więc w te pędy - nad morze!
Wybralismy się do Ostendy, która słynie z piasczystych plaż, kasyna i fortu Napoleona.
Belgia ma tę cudowną cechę, że zanim pomyślisz gdzie chciałbyś spędzić niedzielne popołudnie - juz to masz!
Morze - proszę bardzo! Weekend w górach? - Niecałe dwie godzinki samochodem. Kolacja w Amsterdamie? Śniadanie pod Big Benem? - czemu nie! Stąd wszędzie jest blisko. Za to kocham ten kraj!

I za to, że nikogo nie dziwią kozaki w lecie, sandały zimą do kożucha!
Ostenda...
Królowie belgijscy lubili spędzać tutaj wakacje. Przynioslo to miejscowości duży rozgłos - dzięki temu zyskało miano:  " Królowa belgijskich kurortów nadmorskich"

Jak to bywa w przypadku wiekszości belgijskich miast - ich naturalne położenie jest wielką zaletą, a zarazem nie lada kłopotem. Przez wieki kolejni sąsiedzi próbowali kłaść łapę na tej nadmorskiej miejscowości.
Ale nie będę tu się rozwodzić nad czymś, o czym możecie przeczytać w każdej internetowej encyklopedii.
Lubię opowiadać o ludziach... Ludzie znad morza wykazuja się wielkim hartem ducha i samodyscypliną. Są dumni i niezłomni. Taka była Pani Bolle. Zapraszam do mojej łódeczki wspomnień:

Pani Bolle dla służby i znajomych - Laura dla rodziny. Gdy ją poznałam - była starszą kobietą po osiemdziesiątce, która z niezwykłą godnością znosiła swój wiek. Powiedziałabym - było w niej więcej świadomego wdzięku, wyrafinowanej kobiecości i młodzieńczego, szczerego entuzjazmu niż w niejednej dwudziestolatce. Spontaniczna i perfekcyjna w każdym calu, w każdej fałdce spódnicy, w każdym misternie ułożonym loku. Szczupłe, niegdyś szalenie zgrabne - a dziś powykręcame reumatyzmem nogi  - zawsze w cienkich pończoszkach niezaleznie od pory roku. Nawet gdy jedna stopa nie mieściła się w eleganckim pantofelku, pani Bolle - Laura potrafiła udac się do miasta na zakupy w jednym bucie, a w drugim... kapciu. 
Takich kobiet sie nie zapomina.
Taką kobietą chce się być.
Wychowana nad chłodnym, belgijskim morzem. Od dziecka przyzwyczajona do ciężkiej pracy w rodzinnym hotelu. Bez taryfy ulgowej. Była wzorem pracowitości dla pracowników zatrudnianych przez rodziców. Radosny szczygiełek, zawsze pogodna. Po ciężkim dniu pracy mała dziewczynka zakradała się po cichu na schody i siedząc w kucki słuchała muzyki, która dobiegała z salonu. Uwielbiała grę swojej mamy - wiolonczelistki. Taką, w ekstazie znajdowali ja nieraz rodzice. 
Dorosła. Pokochała z wzajemnością mlodego chłopaka z Brukseli. Bez wahania powiedziała: tak! 
Kiedyś znacznie szybciej ludzie podejmowali decyzje na całe życie.
Przyszła wojna, mąż z ojcem natychmiast zgłosili sie na ochotnika do wojska. Hotel przejęli Niemcy. Młoda, świeżo poslubiona dziewczyna z kamienną, wyniosłą twarzą obsługiwała w hotelowej restauracji nieproszonych gości. Swojej dumy o mały włos nie przypłaciła życiem. Noc odmierzała minuty niepokoju o bliskich, tęsknoty i niepewności. 
Ta historia ma szczęśliwe zakończenie.
Wszyscy, których kochała z wojny powrócili.
Pani Bolle, zwolenniczka monarchii, patriotka i entuzjastka Brukseli, znająca historię każdego pomnika w mieście. Matka Chrzesna belgijskiego Czerwonego Krzyża. Wzorowa gospodyni i kochająca żona. Dogladajaca osobiście stu pięćdziesięciu krzaków róż w swoim ogrodzie. Co roku - zrywała pierwsza zakwitniętą różę i zanosiła ja wraz z poranną kawą swemu mężowi, właścicielowi wielkiego sklepu z biżuterią w sercu miasta na Grand Place.  Dopóki złotników nie wyparli cukiernicy - chocolatiers.
Kobieta nie pielegnująca w sobie uprzedzeń, biorąca życie jakim jest. Konkretna do bólu, a zarazem czuła i nostalgiczna. Oszczędna, a jednocześnie szczerze gościnna. Nasze wzajemne oczarowanie zakrapiane było lampką ( lub dwiema) porto, po których świat wydawał mi się barwnym kalejdoskopem i nawet zadeszczone, szare belgijskie kamienice nabierały rumieńców. Takie nasze małe, sobotnie rytuały. Chciałam wam opowiedzieć jeszcze kilka historii związanych z Panią Bolle, ale czas pędzi nieubłaganie i za chwilę trzeba wstawać! A więc może kiedy indziej :) Na zakończenie dodam tylko, że nasza przyjaźń - zafascynowanych sobą kobiet - należących do różnych epok - trwałaby pewnie dalej, gdyby nie to, że   pewnego listopadowego dnia - moja przyjaciółka zmęczyła się zyciem. I zadecydowała, że już czas na spotkanie z bliskimi. 

Mimo, że już jej nie ma czuję ją na każdym kroku, w każdym zaułku, kamieniu, pomniku tego miasta, o którym potrafiła tak pięknie i z pasją opowiadać. Aż do zakochania!

...i nikogo nir dziwią zamszowe botki latem...

sukienka - SH,
okulary - H&M,
torebka - Cameleon