Pola Dwurnik - milion fajerwerków!

Hej Panowie i Panie! W ubiegły piątek, dzięki uprzejmości Agaty Araszkiewicz, miałam okazję poznać w jej brukselskim domu jedną z najlepszych artystek młodego pokolenia - Polę Dwurnik.

Wiedziałam, że się trochę spóźnię. Miałam bardzo długi dzień w pracy, a później jeszcze szybko do domu: głodnych nakarmić, stęsknionych przytulić, dwa merdające ogony ukochać. Zwykła codzienność kobiety na tak zwanym etacie... 

Długo szukałam środków wyrazu, by spróbować opisać to spotkanie... Właściwie słowa mieliły się w mojej głowie, nie chcąc, nie znajdując sposobu by ułożyć się w zdania. Wypadały blado wobec tego co chciałam powiedzieć... Nie bedę też przytaczać faktów dotyczących artystki i jej osiągnięć. Wszystko to znajdziecie w miłościwie panującym internecie. Znacie mnie przecież: wolę pisać o ludziach. O tym jakie wywarli na mnie wrażenie, jak mnie zachwycili, zdumieli, niekiedy rozczarowali...

Gdy uścisnęłam dłoń Poli i napotkałam spojrzenie jej sarnich, przyjaznych, a zarazem czujnych oczu, dopiero  w tym momencie chyba tak naprawdę zrozumiałam jej sztukę. Zrozumiałam ją dla siebie. To było jak iluminacja, nagły błysk, moc fajerwerków - żywcem wyjęte z jej obrazu. Pomyślałam, że Pola przed chwilą przedarła się przez las pełen dzikich zwierząt, wyszła ze swoich płócien i oto siedzi na kanapie między nami mając jeszcze we włosach gałązki leśnych krzewów. Poczułam, że jest moim brakującym puzzlem, kluczem do zrozumienia, o co w tym wszystkim chodzi. Drobna dziewczyna ubrana w królewskie borda, z małą, uroczą, zieloną czapeczką na głowie. Poślubiona sztuce, konsekwentna w swoim działaniu, niezłomna królowa. Niezwykle płodna artystycznie  jak na swój wiek. Ale przecież nie mogło być inaczej z dzieckiem wyrastającym w towarzystwie dwóch, wybitnych i bardzo różnych artystycznych osobowości - swoich rodziców. Można powiedzieć, że od kołyski była skąpana w sztuce... Nielekka do uniesienia spuścizna. A zarazem błogosławiona. Bo bez niej, zapewne Pola byłaby zupełnie kimś innym.


wspieramkulture.pl

Ponoć to pierwsze kilkanaście sekund decyduje jak postrzegamy daną osobę. Jakie budzi w nas uczucia i myśli.

Pola wywołała we mnie natychmiast trzy słowne skojarzenia. Dziewczęcość. Rozedrganie. Sensualizm. Muszę tu wtrącić, że artyści sięgając po różne środki wyrazu, nie stronią od wulgaryzmu. Akurat ta forma artystycznego wyrazu nigdy do mnie nie przemawiała. Po prostu się wzdrygam. Nic na to nie poradzę. Pola w swoim malarstwie wielokrotnie przekracza tabu, prowokuje, wyciąga na światło dzienne ciemne zakamarki ludzkiej duszy, chowa się w mroku, schodzi na dno kobiecego jestestwa, wywraca na wskroś cielesność, a mimo to jest w tym jakaś subtelność, dziewczęcość i kobieca siła zarazem. Jej obrazy jak powieści - raz przeczytane, uwolnione, długo jeszcze żyją swoim życiem, "toczą" się w twojej głowie, nawet gdy dawno już wróciłaś do domu. Ja śniłam je dalej całą sobotę, niedzielę i poniedziałek. Na spacerze, przy biurku, w ogrodzie, przy zlewie pełnym garów, malując usta zmysłową czerwienią, kradnąc pocałunek.... Uwiódł mnie jej bajkowy, niedopowiedziany, niekiedy niebezpieczny świat. 

Jakbym była napiętą struną, którą artystka trąciła niedbale palcem, powodując rozchodzenie się fal. Coraz większych, coraz trudniej uspokoić rozedrgane ciało. Czysta fizyka, czy może metafizyka? Pomyślałam z podziwiem:"Ech, żebym choć w połowie potrafiła tak pisać, jak ona malować. Poruszać słowami struny ludzkich uczuć, niedosytów, mroczności, zahamowań, spełnień, sprzeczności. Tworzyć rezonans."

Apolonia potrafi też pieknie mówić. Zasłuchałam się...  Co prawda kur nie zapiał, zmuszając mnie do powrotu, ale zdrowy rozsądek nakazywał nie nadużywać gościnności pani tego domu. 

Na odchodnym Pola nie wiedząc, że mam wężofobię, narysowała mi węża. Gdy jej o tym powiedziałam, dopisała stosowną dedykację. 
Aż nadto dobrze wiem czym jest mój wąż... Potraktuję tę dedykację jak dobrą wróżbę, zaklęcie. Postaram się z wroga jakim jest w mojej głowie, uczynić sprzymierzeńca. I obłaskawić jabłkiem. Dzięki Pola za ten wieczór!