Błogosławiona ciągłość pokoleń.

Tu gdzie kiedyś był sad, dzisiaj stoi biały dom. Gdy opuszczam tamte strony - mały, uroczy chłopczyk na tarasie domu macha do mnie rączką na pożegnanie. Gdy wracam, mam pewność, że znów go tam zobaczę. Przynajmnie do czasu, zanim dorośnie i wyfrunie w świat. Jak niegdyś jego rodzice, jak ja sama swego czasu. Póki co, cieszę się, że tam jest. Ma to dla mnie symboliczny wydźwięk, egzystencjonalne znaczenie.  Powrót do źródeł, następstwo losu, kolejność zdarzeń. Świadomość, że wszystko potoczyło się jak trzeba. Mały, uroczy chłopczyk ma ciepły, nieśmiały uśmiech swego taty, a w oczach radosne promyki. Znajome oczy, znajomy usmiech. Déjà vu? W tym roku Maksymilian poszedł do szkoły. A ja pamiętam dzień, gdy do tej samej szkoły szła jego mama. A ja jako starsza koleżanka i sąsiadka dodawałam jej otuchy. Maksio z radością odkrywa swój nowy, szkolny świat przynosząc do domu w tornistrze oprócz ćwiczeń domowych każdego dnia ogrom wrażeń. 

- Mamusiu! - woła od progu z entuzjazmem - A czy ty wiesz, że Pan Bóg kocha wszystkich ludzi, nawet tych niegrzecznych? Urocze są takie pełne zachwytu spostrzeżenia. Mój słodki sąsiad ma pełne ręce roboty. Bo przecież nie tylko o lekcje chodzi. Trzeba cioci Adze rysunek na lodówkę sprawić, zaopiekować się małą Zosią, pobawić się z Figą, porozmawiać z dziadkami i zobaczyć, co tam u Czapczaków na przeciwko słychać. Zajrzeć na Facebooka i jeszcze mamę przytulić.  Wszak, gdy tata pracuje, Maksymilian jest jedynym mężczyzną w tym babińcu. Bo przecież nawet Figa jest dziewczyną!

Mój uroczy sąsiad zmienia się z każdym miesiącem, rokiem. Nie mogę sobie już wyobrazić tego czasu gdy go nie było. Naturalna kolej rzeczy, błogosławiona powtarzalność. Najpierw patrzyłam jak dorasta jego mama, później ona doglądała pierwszych kroków mego syna, teraz ma własne dzieci, a mój syn jest dorosłym mężczyzną... Wiąże się z tym wszystkim ogrom przeróżnych historii, niekiedy smiesznych, niekiedy rozdzierająco smutnych. Przygody, zabawy, wygłupy. Okresy, gdy nasza przyjaźń nasilała się, bądź rozluźniała. Ale nić wspólnych losów snuje się nieprzerwanie. Nasze niezmącone życie ... Nasza ciągłość pokoleń... Niech się snuje dalej, aż do szczęśliwego końca...