Z ziemi włoskiej do Polski...

Stała na tarasie jak na dachu świata mając daleko w dole lazur wody, tak jasny, aż od patrzenia bolały oczy. Po lewej stronie skrzyły się niby kryształkami cukru szczyty Alp, a po prawej jak na dłoni ciągnęła się aż po horyzont “Zatoka miliarderów”. 

Ale jej rozmarzony wzrok spoczął na ogromnym kuchennym blacie, który jak dobrze wyposażony, lśniący kosmiczny statek czekał w bojowej gotowości pośrodku kamiennej kuchni. Z perspektywy tarasu prezentował się wspaniale. Czego tam nie było! Ciężkie, miedziane casseroles i kamionkowe garnki, butelki i flakoniki, skomplikowane kuchenne roboty i proste moździerze do rozdrabniania produktów. Dziesiątki przypraw, bukiety ziół i procesja makaronowych wstążek, według grubości, długości i kolorów, lśnące, sztywne stosy parmezanowych andrutów. Tętniące zapachami serce domu.

 Ach, jakbym chciała mieć taką kuchnię! – splotła z zachwytu dłonie na piersiach.

Cóż, była oszałamiająca wiosna… Świeciło słońce, szumiało morze, w głowie musowało wypite wino. Są sytuacje, gdy mężczyzna traci swój instynkt samozachowawczy i robi coś, czego żałuje przez resztę swego życia…

- Kupię ci taką, chcesz? – zawołał spontanicznie, z ułańska fantazją, ale za chwilę trochę się opamiętał. (Na szczęście nie wypił wystarczająco dużo, by całkowicie stracić głowę) – Ale pod jednym warunkiem.

- ????

- Że w ciągu najbliższych sześciu miesięcy nauczysz się gotować jak rodowita Włoszka – uśmiechnął się do siebie, zachwycony swoją przebiegłością. Wiedział, że to nigdy nie nastąpi, chociaż zważywszy, że entuzjazm żony wcale nie osłabł, z lekka się zaniepokoił. Gotowanie nie było jej najmocniejszą stroną, ale kto ją tam wie! Bywała naprawdę nieprzewidywalna…

- Oczywiście, odpowiednio mniejszą i tańszą... - spróbował zejść z tonu.

- Jasne! - przytaknęła pokornie, lecz ochoczo - Przecież ten stół tutaj jest wielkości całej naszej kuchni!

"Zbyt spolegliwa" - pomyślał – "To nie wróży nic dobrego... Ale nie uprawiajmy czarnowidztwa" - i mimo, że za winem nie przepadał to nalał sobie jeszcze jeden kieliszek…

Po powrocie do domu życie zaczęło się toczyć swoim codziennym rytmem. Urlopowe obietnice straciły blask, a i chęć sprostania kulinarnemu wyzwaniu też jakby przygasła... Aż do czasu...

Podczas ich nieobecności sąsiedzi z wielką troską zajmowali się domem. 

 - Zaprośmy ich na grilla - powiedziała żona do męża - chciałabym się jakoś im odwdzięczyć za tę sąsiedzką przysługę.

- Dobry pomysł! - podchwycił mąż - Tylko może poczekajmy, aż będę miał mniej pracy, bo przecież KTOŚ tego grilla musi zrobić...

Ona podśpiewując spokojnie wyjęła pranie z pralki, rozwiesiła je, nastawiła następne, poszła zmienić pościel na górę, podlała kwiatki i nagle... jak grom z jasnego nieba dotarł do niej sens jego słów i zadał smiertelny cios jej miłości własnej! 

Jak błyskawica spłynęła w dół po schodach i ziejąc ogniem wysyczała:

- Że niby ja nie potrafię grilla?! Że taka marna kucharka jestem??? Jak mogłeś mnie tak zranić! Już ja ci udowodnię! Pamiętasz obietnicę daną mi nad morzem Śródziemnomorskim??? Nie, to ci przypomnę!

Mąż dwoił się i troił. Przywoływał z zakamarków umysłu jej liczne spektakularne osiągnięcia kulinarne na przestrzeni ich wspólnego życia, ale było za późno! Zranienie zbyt głębokie, a krzywda wołająca o pomstę do nieba.

Zafurczały garki, zaświstały noże i tasaki i w godzinę wjechał na stół obiad włoski. No, może niezupełnie włoski, bo przecież trzeba było dokończyć przepyszne kluseczki od mamusi i ogórki małosolne. 

Jedli, aż im uszy się trzęsły! Aż miło było popatrzeć,a perspektywa mojej wypasionej kuchni z każdym obiadkiem nabiera bardziej realnych kształtów. Mąż nie wie, czy bardziej cieszyć się z nowo narodzonego talentu kucharskiego, czy rozglądać się za kredytem na kuchnię w stylu śródziemnomorskim:) A ja... Cóż, zaczynam czerpać niekłamaną satysfakcję z kucharzenia! W dodatku domownicy doszli do wniosku, że takie polsko-włoskie jedzenie bardzo im odpowiada... Daleko mi jeszcze do doskonałości, ale chrzest bojowy już za mną. Na początek zrobiłam im filet cielęcy skropiony octem balsamicznym truflowym. No i staram się mieć w domu zawsze dobry makaron, parmezan i świeże zioła. Jak to się ma, to już resztę skomponuje się z tego co tam w lodówce aktualnie jest, bądź w ogródku i w 15 minut szybki obiad gotowy. Szybki i smaczny. A w razie wątpliwości jest Pogotowie Kulinarne - telefon do koleżanki, która jest skarbnicą tajemnej wiedzy w dziedzinie gotowania. Tak więc teraz od czasu do czasu pokatuję was jakimś swoim przepisem. I biorę was na świadków mężowskiej obietnicy! Słowo się rzekło, kobyłka u płota!