Pierwsze maje.

Wiem, wiem, że dziś święto 3 Maja, a wczoraj było Święto Flagi... Nie pomyliły mi się daty. Świadomie cofam się dwa dni w moich rozważaniach. A pamięcią sięgam wstecz jeszcze dalej – dwadzieścia parę lat. Pierwsze Maje. Otwierające okres majówek na leśnych polanach i oranżad pitych ze szklanych butelek prosto z gwinta. Dziś już takich oranżad ni butelek nie ma. Święto pracy, nazywane w Belgii żartobliwie – świętem legatów. W ten dzień Belgowie obdarowują się bukiecikami konwalii - taki sympatyczny zwyczaj. Za czasów mego dzieciństwa i młodości w Polsce dzień ten -uświęcony rządowymi paradami. Demonstracja siły i propagandy, w której “spontaniczny” udział był obowiązkowy, a jego brak oznaczał kłopoty. Ustawialiśmy się rzędami po ileś tam osób w rzędzie, zanim kolumny uczniów naszego LO wyruszały radosnym, zwartym szykiem pod trybuny na głównej ulicy miasta. Nikt nie chciał być “skrzydłowym” czyli stać po zewnętrznej. Ci mieli najbardziej przechlapane! Wciskano im w ręce szturmówki i musieli się później z nimi pilnować, czyli po pochodzie wrócić i rozliczyć się z nich w szkole. No i tzw. frontowi z idiotycznymi transparentami na piersiach typu: “Z partią nasz młody ród”. Pozostali, kto choć trochę miał głowę na karku, szukali dogodnego momentu by czmychnąć gdzie pieprz rośnie! Tylko nieliczni dobijali do końca nudnych jak flaki z olejem, propagandowych pokrzykiwań. Jakieś strzępy przemówień miejscowych partyjniaków dochodziły z daleka do naszych uszu, nieświadomych własnego przestępczego zachowania. My - element wywrotowy. Siedzieliśmy w parku liżąc z lubością pierwsze w tym roku lody śmietankowe nakładane metalową łyżką przez Rózię w grubych jak denka od butelek okularach. Zyskały później miano “kujonek”.  Te okulary. A Rózi dawno już nie ma.

Władza ludowa potrafiła się lojalnemu ludowi odpłacić za okazane posłuszeństwo i przywiązanie (“Dyscyplina, towarzysze, żelazna dyscyplina!” Orwell), czyli po części oficjalnej następowało to na co wszyscy z utęsknieniem czekali. Festyn pierwszomajowy.  

I tu się działo! Saturatory, zwane gruźliczankami pracowały pełną parą, wóda lała się strumieniami, muzyka przygrywała do tańca.

Wieczorem szary, zmęczony, choć przez chwilę nie pamiętający o siermiężnej rzeczywistości lud pracujący miast i wsi wracał do swych domów by nazajutrz stanąć ramię w ramię do dalszej budowy socjalizmu. Zrzucał zadeptane obuwie, leczył obolałe stopy i przewracał kartkę w wiszącym na ścianie kalendarzu. 1 Maja – odhaczone.

Dziś nikt mi nie narzuca już jak mam spędzać ten dzień, dlatego w tym roku pojechaliśmy z mężem nad belgijskie morze, przejść się po plaży. I mimo, że niektórzy tęsknią za tamtymi czasami, nie tylko ci co zapełniali partyjne trybuny, ja cieszę się, że nie muszę uczestniczyć w tej żałosnej maskaradzie.

Ale czy to znaczy, że jesteśmy wolni?

Nie. I nigdy całkowicie nie będziemy. W sposób zakamuflowany korporacje przejęły funkcje kontroli nad nami. I znów dobrze jest widziane uczestnictwo we wszelkiego rodzaju spędach, wyjazdach integracyjnych. Już nie hasła o kluczowej roli partii, ale o naszej kluczowej roli w sukcesie spółki i korporacji… I znów przemawiają sloganami. Gadają do nas jakbyśmy byli idiotami.

A jakie są wasze wspomnienia pierwszomajowe? Co wam najbardziej utkwiło w pamięci? 

Zostawiam was ze zdjęciami znad morza i garścią waszych własnych wspomnień i doświadczeń, których chętnie posłucham. Dodam tylko, by tradycji stało się zadość, że moje plażowe ubranko składa się wyłącznie z ciuchów sieciówkowych:
bluzka i bluza dresówka - H&M, spódnica - Esprit, torebka - Promod, buty - CCC

P.S. Zdjęcie flagi zapożyczyłam z sieci.

Zdjęcie poniżej: jak myślicie, kto tu rządzi, a kto słucha? :)

 Ze starej zabudowy nadmorskiego bulwaru ocalał tylko ten jeden domek. Resztę oryginalnych przedwojennych kamienic wchłonęły bardziej rentowne bloczyska. Widać komuś lepiej się opłacało...
Nie tylko w Polsce kwitnie budowlana gangsterka.