Nie chce się chcieć

Bo nic się nie chce, bo pogoda nie nastraja... Niby maliny w ogrodzie nieśmiało się malinią, róże spąsowiały aż po płatki uszu, ale zimno tak, że nie chce się chcieć.

Nieraz tak mam, że lubię odwiedzać brzydkie miejsca. jak ten plac z dziwną fontanną, po którym hulał tylko wiatr prosząc śmieci do tańca. Szaro, buro, nijak...



Usiadłam na murku wśród tańczących na wietrze śmieci i robię podsumowanie ostatniego tygodnia maja.

Najpierw wybory odbiły się głośnym echem. Te brukselskie również. W Belgii głosowanie jest obowiązkowe - i słusznie moim zdaniem - żeby później nie było narzekania "na wybory co prawda nie poszłam, ale na rząd, że taki niedobry wybrali - ponarzekam" Generalnie nie mam złudzeń co do polityków i powtarzam to już nie pierwszy raz, że służbę społeczną powinno się pełnić za darmo, po godzinach. Oj, opustoszałyby wtedy korytka, opustoszały! Niewielu by przy nich zostało z tych co teraz na każdym kroku fałszywą troską o losy kraju sobie gęby wycieraja, bo za diety. Belgijski wiatr jednakowo sprawiedliwie potraktował kandydatów (patrz zdjęcie poniżej) Położył ich równo pokotem bez wzgledu na opcję polityczną! Bardzo demokratyczny żywioł :)



Kończąc temat polityki powiem, że w belgijskich wyborach nastąpił przełom i znacznie się zmienił układ sił politycznych w kraju. Jest to naturalną konsekwencją wzrastającego niezadowolenia Belgów, reakcją na zmniejszający się z każdym rokiem poziom ich stopy życiowej z powodu pełnej nadużyć polityki socjalnej. Po wszelkich możliwych rozpasaniach w każdej dziedzinie życia zaczyna się tęsknić za klarownymi regułami gry. Ludzie liczą na to, że rządy twardej ręki przywrócą krajowi choć cień dawnej świetności. Jak to mówią: "się obaczy!"



Po tym jak ucichły emocje powyborcze, na Sablonie (Place du Sablon) rozbrzmiały karabinowe strzały. Jakiś desperat/wariat/terrorysta zaczął strzelać z kałasznikowa do ludzi w Muzeum Żydowskim. Zabił cztery osoby i zbiegł. I pomyśleć, że tego dnia wybierałam się w okolice Rue des Minimes połazić po ukochanych kątach... Trwa poszukiwanie. Póki co ani sprawcy, ani motywów nie ustalono...

Jedynym przyjemnym wydarzeniem w tym tygodniu był Dzień Matki. Czuję się taka szczęśliwa. Ciągle mam jeszcze moje mamy (własną i mamę mego męża). To też moje święto. Mam wspaniałego syna...

Na początku chciałam cos napisać na tę okoliczność, ale poczytałam wasze blogi. Tak pieknie pisaliście, tak mi łzy płynęły... Tyle ciepłych słów... Pomyślałam, że już się nie wzniosę ponadto co zostało powiedziane... Nie mam nic do dodania. Wymiękam... Lepiej pójdę do kuchni i zostawię w niej całą moją czułość i tkliwość. Na codzień brakuje mi na tą kulinarną troskę czasu. 

Wyczarowałam takie proste "cóś":

polędwiczki przekładane plasterkami bakłażana i cukini, owinięte plasterkami boczusia z niedbale wymieszanymi różyczkami kalafiora i brokuła.



Całość posypana serem tartym i polana sosem beszamelowym. Zapieczona w piekarniku. Mniammm....



Do tego najprostsza sałata ("z tego co pod ręką") skropiona sosem balsamicznym.



I jeszcze prostszy deser: pokrojone sezonowe owoce, wymieszane z owocowym jogurtem. Naprawdę pyszne!



To tyle na dzisiaj. Ściskam was serdecznie. Pozwólcie, ze posiedzę sobie jeszcze na tym murku i pomyślę...