Menton. Wakacyjna perła Francji. Ale tak naprawdę to jest post o ciuchach.

W poprzednim poście obiecałam, że pochylę się nad ciuszkami w kontekście naszej weekendowej (jakiś czas temu) wyprawy na Lazurowe Wybrzeże.  Cóż... Zacznę od tego, że trochę karkołomnym przedsięwzięciem jest próba spenetrowania wybrzeża ( od Saint-Tropez do San Remo, bo taki odcinek sobie założyliśmy) w trzy dni. Karkołomny, ale nie skazany na niepowodzenie. W tym celu, wybraliśmy się, nie tak znów wczesnym rankiem w kierunku włoskiej granicy. Po drodze zatrzymywaliśmy sie niemal co chwilę, bo wszystko było warte uwagi! Szczególnie Monte Carlo, gdzie zabawiliśmy odrobinę dłużej. Pomiędzy Monako i Włochami, ostatnim miastem francuskim jest Menton. I właśnie w tym miejscu przypomina mi się pewne anegdotyczne wydarzenie z czasów licealnych. 

Na pierwszej, powakacyjnej lekcji rosyjskiego, nasz profesor, rusycysta, malarz i zapalony miłośnik sztuki pyta o to jak spędzalismy wakacje. Jedna z koleżanek, zapytana, odpowiada, że była w Chełmnie. Na to zaciekawiony nauczyciel mówi: To się świetnie składa, bo jakoś mi ciągle to miasteczko nie jest po drodze, a wiem, ze jest tam sporo ciekawych rzeczy do obejrzenia. To powiedz nam X. co widziałaś godnego uwagi w Chełmnie! Na to koleżanka spontanicznie: "Eeee, tam panie profesorze! Ciekawego to nic... Jedna restauracja, parę sklepów..."

Tyle mniej więcej mogłabym powiedzieć o Menton! Pogoda tego dnia była jakaś niepewna z rana, co na Riwierze jest rzadkością. Ubrana byłam jak stróż na Boże Ciało: za ciepło i za elegancko o czym dały mi znać bolesne odciski w szykownych pantofelkach pod koniec dnia. Akurat dotarlismy do Menton. Nie było szans na zwiedzanie w takim stanie własnej żony - jak to ujął mąż. Szczęśliwie, przypadkiem, jak to zwykle bywa - znaleźlismy się na ulicy pełnej sklepów. A ze pora była późna, w biegu, nierozważnie dokonaliśmy zakupowych nadużyć, tego wieczoru jeszcze kilkakrotnie. I tyle widziałam Menton... A szkoda, bo:

Jest to piekne barokowe miasteczko u stóp wzgórza przylegające do włoskiej granicy. Panuje tu klimat subtropikalny, ktory zapewnia 316 bezchmurnych dni w roku. To miasto historii i sztuki, a zarazem port morski i kurort turystyczny. 

Hmmm... Koniecznie muszę tu wrócić na dłużej. Może na Festiwal Cytryn (Fete des Citrons), które odbywa się co roku, a rozpoczyna się w lutym. Kto to wie...