Zachować się jak trzeba

Są w życiu sytuacje, gdy nie myślisz o tym, jak się zachować. Nie myślisz o tym, czy to będzie dobrze, czy źle. Nie robisz kalkulacji zysków i strat. Robisz minimum. Co trzeba. I nie ma w tym żadnego bohaterstwa, ani splendoru. To instynkt przejmuje władzę. I każe się zachować przyzwoicie. 

Na pewno znasz takie sytuacje z Twego życia, że zadziałałeś na automacie. Że sam po latach byłeś zdziwiony, dlaczego taka, a nie inna decyzja. Dlaczego ten, a nie inny człowiek. Dlaczego... A jednak, mimo, że nie poddawałeś swoich wyborów obróbce sieczkarni, zwanej intelektem, to i tak, Bóg raczy wiedzieć dlaczego, były to dobre decyzje. 

I do dziś masz przeświadczenie, że zachowałeś się jak trzeba. 

To coś, co wręcz pcha Cię do danego zachowania - nazywam "instynktem". A instynkt - ubrany w intelekt, nazywam intuicją. To teorie na mój własny użytek, pewnie naukowo brzmią zupełnie inaczej, ale nie musisz się z nimi zgadzać. Mało tego, uważam, że ludzie przeceniają rolę intuicji, zaniedbując "instynkt" - nasz pierwotny wzorzec przetrwania. Coś, co bez woli rozumu - mówi jak trzeba się zachować. 

Coś się zdarza - Ty na to reagujesz - bezwiednie. I nie zastanawiasz się, czy tak trzeba. Po prostu wiesz, że inaczej nie można. 

Było w moim życiu kilka sytuacji kluczowych, gdy instynkt przejął za mnie działanie. Przytoczę tylko trzy z nich, a Ty podziel się swoimi historiami. Chętnie posłucham. 

Dawno temu, zabrałam do naszego mieszkania moją samotną ciocię. Plany były inne, miała zamieszkać z moją mamą (jej siostrą), lub z którąś z bardziej niż ja dojrzałych wówczas siostrzenic... U mnie wszystko stało wtedy na głowie: małe mieszkanie, praca, studia, małe dziecko, mąż za granicą...  A tu jeszcze ciotka. A miałam ją tylko odebrać ze szpitala. Śmieję się, że u niej też zadziałał instynkt. Zabrałam ją na noc, została na resztę swego życia: dwa lata. Najpiękniejsze lata (po utracie przez nią kiedyś męża i syna) w jej życiu, najpiękniejsza lekcja miłości i tolerancji w życiu mego wówczas, sześciolatka. 

Nie pytaj dlaczego tak się wówczas stało...

 

2004 rok. Przyjechałam do męża z synem na wakacje. Wyglądał słabo. Zżerała go tęsknota. Rano pojechał do pracy jak co dzień, a ja wstałam, umyłam się, ubrałam, wypiłam kawę. Syn został w domu, a ja pojechałam do jednej ze szkół podstawowych, niedaleko ambasady belgijskiej w Brukseli. Szłam trochę jak na ścięcie. Gdyby to ode mnie zależało, pewnie bym zawróciła. Ale nogi niosły mnie same. Wbrew sobie, wbrew logice poprosiłam o spotkanie z dyrektorką (mówiłam po francusku, co ułatwiło bardzo komunikację), po czym naświetliłam swoją sytuację i zapytałam, czy są jeszcze wolne miejsca w klasie, do której miałby uczęszczać mój syn, zgodnie ze swoim wiekiem. Były dwa. Zapisałam go i zostaliśmy tak, jak przyjechaliśmy z dwiema torbami, na wakacje. Pierwszy rok, był jednym z najtrudniejszych w naszym życiu. Było ciężko, ale nigdy nie żałowałam decyzji. 

Gdybym wtedy zapytała rozumu, a nawet mojej intuicji - nas, jako małżeństwa by już dawno nie było. 

Rozum podsunąłby mi te wszystkie rzeczy, które ja i nasz syn, mieliśmy do stracenia: spokojne jego sielskie dzieciństwo, grupę rówieśniczą, kolegów, moje prace, które uwielbiałam (na trzech etatach), wygodną pozycję społeczną, przyjaciół, pomoc obu mam w wychowywaniu dziecka. Gdybym podejmowała decyzję z pozycji rozumu - zostałabym w Polsce. 

Na szczęście, choć w wyniku tej decyzji - dużo straciłam, to jednocześnie WSZYSTKO zyskałam.  

Koty. Pojawiają się na mojej drodze, jakby je tam kto wysiewał. I nigdy nie mam odwrotu i zawsze wiem, co trzeba robić. Mój instynkt bywa kosztowny, jak w ostatnim przypadku, gdy nasza Panna Kotta (zwana Lusią) straciła w wyniku kontaktu z kierowcą - piratem drogowym, pół twarzy. Jej instynkt nakazał dowlec się resztką sił do domu, na daszek, gdzie zawsze jej otwierałam okno, a mój pchnął mnie do natychmiastowej akcji. Nie, nie - nie ma w tym nic szlachetnego. Wręcz przeciwnie, jak pomyślę o rachunku za kocią klinikę (na złotówki: czterocyfrowym) to szlak mnie trafia, że ledwie zaczyna się coś polepszać, to - zaczyna się pogorszać. :) 

I choć moja złość nie jest ukierunkowana osobowo - bo urągać losowi, to jak mieć pretensje do garbatego, że ma proste dzieci; to jednak to uczucie mało szlachetne. 

Ale przez moment nie postąpiłabym inaczej. Tulę Lusię i dziękuję Bogu, że ją ocalił. 

I znów instynkt... 

Wiele razy w życiu przejmował za mnie inicjatywę, jak chociażby odejście z korporacji, czy słuchanie ludzi, których nikt nie słucha; stawianie na tych, na których nikt nie stawia, czy raczej stawia krzyżyk. 

Nigdy nie było łatwo.

Ale zawsze było właściwie.

I tego Wam życzę. Nie zawsze logicznych, mądrych decyzji, ale zawsze właściwych. 

Będziecie wiedzieli, że zachowaliście się jak trzeba.