PEWNE JAPOŃSKIE SŁÓWKO

 

Przyszła jesień jak...co jesień. Do smętnego nastroju przemijania nałożyła się pandemia. Nagle, z dnia na dzień, straciliśmy coś, co nam złudnie zapewniało poczucie bezpieczeństwa: pozorną kontrolę nad światem. I oto okazuje się, że tuż przed planowanymi wakacjami, odwołują nam samolot. Lecimy nie mając gwarancji powrotu w zaplanowanym czasie, zamykają granice z dnia na dzień, nie robiąc sobie nic z naszego świętego oburzenia. A nam się wydawało, że jesteśmy w stanie cudownie zaplanować świat, podzielić nasze życie do przodu na lat kilka, na dni, godziny, minuty.

Wszak nauczyliśmy się wiele w rozwoju osobistym. Jesteśmy mistrzami planowania i monitoringu!

A tu powrót do przedszkola życia. 

Aura za oknem podsyca lęki i ukazuje naszą niemoc.

Mnożą się teorie spiskowe na temat przyszłości świata. 

Co słabsi, wrażliwsi, popadają w depresję, a nawet kończą życie. Nie mogą i nie chcą żyć w takim świecie. 

Ale jest takie japońskie słówko, które może się przydać bardziej niż pigułki na spokojność, wypisane wirtualnie przez naszego lekarza online. Brzmi ono SHOUGANAI

Oznacza zaakceptowanie rzeczy i wydarzeń, na które nie mamy wpływu. Pandemia już się wydarzyła. Zamordyzm maseczkowy - jak chcą niektórzy - trwa. I nie chodzi o kruszenie kopii, kto z nas ma rację, czyja prawda jest prawdziwsza, ale o to, że nie możemy spalać naszej energii w walce o to, co JUŻ stało się faktem. 

Stoisz w przeciągu życia, wiem. Ja też tkwię w tych otwartych drzwiach. Stare odeszło, w nowym ciężko się odnaleźć. Daj sobie czas. Opracuj strategię "do przodu", na najbliższe dni. Zamartwianie się tym, co już się wydarzyło i tym, co nas jeszcze złego może spotkać - to najgłupsza forma tracenia zdrowia i energii. Nie pouczam Cię z wysokości jakiejś tajemnej wiedzy. W ogóle Cię nie pouczam. Mówię o sobie sprzed wielu lat, kiedy martwiłam się absolutnie wszystkim, na co nie miałam najmniejszego wpływu. Spalałam się w martwieniu. Bardziej zajmowała mnie wojna na drugim końcu świata, niż to, że rzuciłam kolejne studia. Że brzmi cynicznie? Że szlachetniej jest współczuć głodującym dzieciom, zajadając bułkę z szynką na śniadanie? Zamartwianie się o losy świata ma sens tylko wtedy, gdy jesteśmy w stanie coś zrobić, by losy tego świata zmienić. Ale z pozycji fotela z pilotem w ręku ciężko tego dokonać. Wiem to po sobie. 

Więc zanim:

- wszyscy umrzemy

- zostaniemy "zaczipowani" 

- zatruci, wszak degradacja środowiska ponoć jest wielka na świecie

- zanim wynajdę w sobie wszystkie choroby, te prawdziwe i wyimaginowane... 

(niepotrzebne skreślić)

- upiekę szarlotkę dla bliskich,

- zrobię zakupy sąsiadce,

- pójdę na manifę (jeśli mam potrzebę wyrażenia swoich emocji)

- przeczytam/ napiszę książkę,

- pomaluję ścianę,

- opracuję kolejny kurs online,

- stworzę grupę wsparcia,

- pojadę jako wolontariusz do Afryki lub na Ukrainę,

- napiszę petycję,

- itp...

(potrzebne podkreślić)  

Tylko proszę, nie wkładaj mi w usta słów, których nie wypowiedziałam. Nie nawołuję do tego, by być biernym. Zbawiaj kawałek swego świata, na który masz wpływ, ale zaakceptuj to co już się potłukło. Spójrz prawdzie w oczy. Niestety nie masz takich super mocy, by zmienić niezmienialne. 

SHOUGANAI. Żałuję tylu pięknych rzeczy w moim życiu, które odeszły, ale nie będę się żywić tą mentalną stratą do końca mego życia, które Bóg raczy wiedzieć, kiedy będzie miało kres. 

Taki oto niezamierzenie moralizatorski tekst wyszedł mi o 7.54 spod mego pióra (klawiszy klawiatury)

Swoją drogą kocham jesień i ci z Was, którzy są tu ze mną od początku o tym wiedzą. Jesienią rozsadza mnie energia i robota pali mi się w rękach bez względu na okoliczności zewnętrzne. Taki mój prywatny Nowy Rok.