"To nie z tych małych, pięknych chłopców wyrastają najbardziej pożądani mężczyźni..."

Małe, opustoszałe miasteczka po sezonie. Nawet dzień targowy nie robi szału na ulicach. Ponuro i smętnie. Zwłaszcza teraz, gdy śnieg, ani świąteczne dekoracje nie odwracają uwagi od nagiej prawdy, której na imię brzydota. Przyglądam sie dziewczynom na prowincjonalnych ulicach. Na tle szaroburej ludzkiej masy, od czasu do czasu rozbłyskują prawdziwe perełki. Budzą zachwyt. 

One nie sa córkami tej samej matki: marazmu. Niektóre z nich nie wyglądają gorzej niż ich rówieśnice z Paryża czy Londynu. Gdyby urodziły się w innym miejscu i okolicznościach, świat szybciej by je dostrzegł i docenił. Ale one kreują rzeczywistość jaką mają w zasięgu ręki, nie oglądając się na nierówne szanse. Nie otrzymują od życia bonusów za pochodzenie, jak bywało za komuny przy zdawaniu egzaminów na wyższe uczelnie. Niedobór paradoksalnie jest ich sprzymierzeńcem, turbiną kreatywności. W dobie globalizacji nadążają bez problemu za obowiązującymi trendami mając za przewodnika internet. Świat jest bardziej w ich zasięgu niż był kiedykolwiek wcześniej. Brak środków nie oznacza uszczerbku na osobowości. Przeciwnie. Przecież to z braków rodzą sie najpiękniejsze idee, powstają rewolucyjne odkrycia i zmiany. To nie z nadmiaru pieniędzy "buszujemy" po ciuchlandach, nawet jeśli dziś to także moda, trend ostatnich lat. Prujemy, przerabiamy, malujemy, szyjemy. Tworzymy. Zmieniamy siebie i naszą rzeczywistość, sięgamy gwiazd. 

Bo my - dzieci nierównych szans - chcemy wiedzieć więcej, dotknąć mocniej, poczuć bardziej... 

Nadmiar zabija wrażliwość, tępi zmysły, jest śmiercią kreatywności. Pewna bogata kobieta powiedziała mi w zadumie: "Kiedyś cieszyły mnie własnoręcznie szyte z prześcieradeł, farbowane cudeńka, dziś zapomniałam jak nawleka się igłę w maszynie. Nie mam na to czasu... Nie potrzebuję... Mam wszystko, tylko nic nie cieszy. Brakuje mi radości."

Powiedz mi, czy istnieje danie, choćby najlepsze, które zjedzone w nadmiarze nie powoduje niestrawności lub choćby zwykłego dyskomfortu? 

Niewielu jest ludzi, którzy potrafią unieść nadmiar dobrobytu i dobrze nim gospodarować. I jeszcze go pomnożyć nie tracąc przy tym wrażliwości...

Ona, wrażliwość, hartuje się w niedogodnościach życia, w przeszkodach, kompleksach. Rozejrzyj się wokół. To nie te najpiękniejsze,najbogatsze, najbardziej hołubione w dzieciństwie dziewczynki mają odwagę z uporem walczyć o lepsze życie, brawurowo i z determinacją wprowadzać marzenia pod swój dach. Zwyciężają te, które z powodu różnych braków nadają realny kształt własnym marzeniom. 

Ich kruchość staje się ich siłą, ich pięknem. 
To one stają się najbardziej pożądanymi kobietami świata. 

To także nie z tych małych, pięknych chłopców wyrastają najbardziej interesujący i pożadani mężczyźni. Oni rodzą się z kompleksów. Ze stawiania czoła ograniczeniom. Z pokonywania siebie. W ostatecznym rachunku wygrywają życie. 
Ci piękni, bogaci, szczęśliwi na starcie - muszą być bardzo uważni i czujni. Łatwo jest się w mnogości zatracić.

Ciesz się, że nie masz wszystkiego w życiu. Nadmiar jest ciężki do udźwignięcia. Czasami wręcz niemożliwy. Błogosławiony lekki niedosyt, który nadaje smak ludzkiej egzystencji. 

P.S. Do zdjęć pozowała Zuzia M.