Pieski świat.

Był sobie pies. Co tydzień czekał na chłopca na przystanku, gdy ten przyjeżdżał ze szkoły w dalekim mieście i odprowadzał, gdy chłopiec odjeżdżał. Skąd ten pies wiedział kiedy on przyjedzie? Deszcz, mróz, słota, a poczciwy, stary pies czekał... Na początku nie miał nawet imienia. Chłopiec mówił do niego z czułością: "E, ty - Pies". Mieli tylko siebie, bo przecież wiecznie pijani rodzice się nie liczyli. Nie marzył jak inni chłopcy w jego wieku o pierwszej miłości. Zaciskał pięści i odliczał dni. Był pilnym uczniem. Pewnego dnia skończy mechanikę, wynajmie pokój w dalekim mieście, gdzie jest mnóstwo pracy dla takich jak on, zabierze psa do siebie by nie musiał już czekać na przystanku w nocy. Ostatniego razu pies nie wyszedł na przystanek i nie przywitał go dotykiem wilgotnego nosa. Jakaś ludzka menda powiesiła psa na drzewie w pobliskim lesie... 

Był sobie koń. Cierpliwie znosił zaplątane w swoją grzywę dziecięce łapki. Nawet szarpany za włosy, prychał łagodnie. Gadał z dzieciakiem oczami. Przedziwna łączność dwojga żywych dusz czyniąca cuda. Po kilku seansach dzieciak zaczął komunikować emocje, po kilkunastu - wymówił pierwsze słowa. Koń dostawał swoje kostki cukru i poklepywanie po zadzie, rodzice nadzieję, dzieciak zdrowie, a właściciel konia - pieniądze. Ale nikomu czas nie biegnie do tyłu. Koń wysłużył swoje. Ciężko stąpając poszedł po trapie ciężarówki by ruszyć w swoją ostatnią podróż. Kości miał nadwyrężone, wywoził w życiu sporo chorych dzieciaków. Do ostatniego z nich szczególnie się przywiązał. Ale koń musi zarobić na siebie. Czysta ekonomia i nie ma co tutaj mieć do nikogo żalu. Kogo dzisiaj stać na niezarabiającego konia! W ostatniej drodze przystanął, obejrzał się jak człowiek. Gładka, błyszcząca skóra na grzbiecie lekko zadrżała. Rodzice dziecka zapragnęli go wykupić. Stanęli przed dylematem. Przecież muszą zbierać na kolejne terapie dla dzieciaka. Ledwie starcza do pierwszego. Pomyśleli, że może jakąś akcję zorganizują, poruszą opinię publiczną. Nie zdążyli. Ich wołanie o łaskę dla konia przepadło w morzu innych, bardziej dramatycznych, ważniejszych "lajków" na facebooku...

Był sobie kot. Jej jedyny przyjaciel. Chciała żyć jak najdłużej, bo kto go dochowa, gdy jej zabraknie? Chyba nie sąsiedzi, którzy rzucają kamieniami, gdy karmi kocie przybłędy na balkonie. Oni co najwyżej narzekają, że na klatce śmierdzi kocimi sikami. Bo rzeczywiście śmierdzi. Niech mówią co chcą. Ją, te koty - trzymają przy życiu. Żyje uparcie dla nich, zwłaszcza dla tego jednego, cudem wyłowionego z wiadra z wodą. Odkąd go uratowała, są zawsze razem. Chociaż kot nie może tego pamiętać, był jeszcze ślepy. Staruszka patrzy na kota i wytęża pamięć. Miała kiedyś dzieci. Czy miała kiedyś jakieś dzieci? Zagląda kotu w oczy, a on mruczy uspokajająco. Dzieci jak to dzieci. Ułożyło się im w życiu. Wszystko mają, tylko pamięć gdzieś zgubili. A on, kot, pręgowany dachowiec, każdego wieczoru leczy kolana staruszki z reumatyzmu, a duszę z samotności. Ogladają wspólnie seriale. Kot, choć do milusińskich nie należy i ceni swoją niezależność, przytula się do błękitnych żyłek dłoni kobiety i mruczy sekretną piosenkę. Tylko oni znają jej słowa: żyj, żyj, żyj...

Był sobie delfin. Przynosił maluchom piłki, dostarczał radości swoimi sztuczkami. Miały do niego zaufanie kobiety z zagrożoną ciążą, ponoć coś tam dobrze robił ludzkim płodom. Przychodziły do niego małe dziewczynki i chłopcy zamknięci w swoim świecie. On delikatnie rozsupływał im ten powiązany w supełki świat. Aż pewnego dnia delfin zniknął. Może zachorował, może nie był rentowny, a może umarł? Czy ktoś wie jak odchodzą delfiny? Czy tak jak konie po tęczowym moście? 

Był sobie człowiek. Wyłapywał bezpańskie psy i wrzucał je żywcem do pieca. Kiedyś ponoć przesłuchiwał ludzi. Na emeryturze dorabiał jako palacz w kotłowni. Nikt nie pisnął słowem o tych bezdomnych psach, bo człowiek miał niedobrą sławę i szemranych przyjaciół. Tamtej kotłowni dziś już nie ma. Zły człowiek przeszedł ustrojową metamorfozę. Stał się bardzo porządnym człowiekiem i teraz ma dobre kontakty. Mówią, że nawet w Boga na starość uwierzył. Taki to z butami prosto do nieba. Ludzie wolą nie pamiętać o tych nieszczęsnych psach skwierczących w ogniu. Tylko nieraz pijaczki spod budki z piwem, albo bezdomni czekający na miskę darmowej zupy wołają za zgarbionym staruszkiem: "Łapać hycla!". Dla nich jest wszystko jedno. Nie mają i tak nic do stracenia.

www.msennik.pl

"Badania nad zooterapią potwierdzają, że jest ona pomocna przy leczeniu nadciśnienia, chorób psychicznych, autyzmu, zaburzeń ruchu, depresji. W terapii wielu schorzeń zwierzęta osiągają lepsze wyniki niż lekarze - stwierdzili uczestnicy konferencji "Wzajemne relacje ludzi i zwierząt", zorganizowanej w Rio de Janeiro pod patronatem Światowej Organizacji Zdrowia (WHO)."

http://www.wprost.pl/ar/11422/Zooterapia/